Dvöl - 01.07.1903, Side 3

D V 0 L.
21
er einhvern veginn sprungin þá er hún gagnslaus, og
hann er svo kviklyndur garinurinn, ég hef jafnvel
heyrt, að lianu væri ekkert góður við konuna sína.
Já, elska hans skiftist með árstíðunum. En hvað
sein því líður, þá er öll elska hvikul nema Guðseins".
„Það er dagsanna, Phemia. En Davíð og bú-
garðurinn hafa huggað mig furðanlega og drengurinn
verður elskari að mér með hverjum degi, og allir
tala nú uiii hjarðirnar mínar og uppskeruna. Mér
datt aldrei í hug að mér gæti þótt eins vænt um
skynlausar skepnur og græna akra og mér þykir“.
„Þegar vér getum ekki öðlast það sem við elsk-
um“, svaraði Phemia „þá lærum við fljótt, ef við er-
um hyggin, að þykja vænt um það, sem við höfum
og það er oftast það lang heppilegasta fyrir okkur“.
„Það er sannleiki“, ansaði Faith. „Eg hef numið
þrennt í sumar til fullnustu. Fyrst það, að engin
jarðnesk sorg varir lengi. Annað að engin jarðnesk
ánægja jafnast á við það að uppfylla skyldur sínar
Og hið þriðja, að enginn jarðneskur friður jafnast
við þann, sem felst í þvi að geta sagt af hjarta
„Verði Guðs vilji“. [Framh.]
Elskhugar Margrétar.
(Þýtt.)
I.
Það var fyrir 40 árum. Dansleikurinn stóð sem
hæst og þessi nótt átti að ráða úrslitunum hvern
bróðirinn Ferdínand eða Dan Allston hún kysi held-
ur. Hún varð að treysta á hina dutlungasömu
hamingju i vali sínu og hinn blinda svein. Bræð-
urnir höfðu báðir fest ástarhug á Margréti Blenheim
sem hafði mjög aðlaðandi andlit og skemmtilegt viðmót
án þess að þeir vissu hvor af öðrum. Við eins
dutlungasaman snúning að lukkuhjólinu höfðu báðir
bræðurnir fyrir rúmri viku hitt Margréti á almennum
skemmtistað, og það þurftu engin orð til að sýna að
þeir elskuðu hana báðir, en hvorugnr þeirra gat
uppgötvað hverjum þeirra hún unni meira, hvor fyr-
ir sig hélt að það væri hann af ýmsum merkjum
sem þeir þóttust þekkja. Svo þeir sóttu þenna
dansleik í von um að fá að heyra þau orð af vör-
um hennar sein veitti þeim fullvissu um það. Dan
hvíslaði að bróður sínum um leið og þau gengu inn
í blómhúsið: „Gáttú inn og sigraðu, gamli maður“.
Ferdínand nam staðar með Margréti, sem hann leiddi
og það kom hik á hann þegar hann horfði inn í augu
bróður síns svo héldu þau Ieiðar sinnar, og á milli
pálmaviðargreinanna, þar inni vann hann „jáyrðið“
af vörum hennar. Þegar þau komu út aftur sýndi
hið upprétta höfuð og hugrakka bros Dons hvað
honum var innanbrjósts. Hann hafði setið í einu
horninu í danssalnum og veilt þeim nákvæma eftir-
tekt. Og nú Iét hann sér lynda að taka hjartanlega
í hendina á bróður sínum og segja: „Gerðu hana
hamingjusama Ferdínand“. Það var það einastasem
hann sagði þegar þeir skildu um nóttina.
II.
Það var fastráðið að brúðkaupið skyldi verða
daginn eftir. Brúðguminn var einsamall þreyttur og
tryllingslegur inní stofunni sinni og hugsaði meira
um dauðann en um elskuna og lífið, eða það hlýtur
að hafa verið þannig, því lilaðin skammbyssa lá á
borðinu fyrir framau hann. Hann ruslaði gremjulega í
nokkrum skjölum og rétti hendina út eftir skammbyss-
unni Hurðinni var brundið upp og Dan bróðir hans,
sem hafði verið í miðdegisveizlu í samkunduhúsi sínu
kom inn til hans, varpaði sér niður á stól og sagði
hlæjandi: „Eg er hræddur um að ég hafi orðið fyr-
ir Ijótum skaða við óhappið sem skeði i Eries“. Ferdí-
nand hrökk saman, leit upp oglæddi skammbyssunni
undir skjölin á borðinu og sagði: „Þú tekur þér
skaðan létt“. „Nú, hvernig sem eg hamast þá koma
peningarnir ekki aftur“, sagði Dan og fór aftur að
hlæja. Hlátur Dans ergði Ferdínand og hann sagði
önuglega: „Hvað gengur á ertu aftur farinn að
hlæja?“
“0 hvað eg hafði gaman af því“ sagði Dan.
„Eg sagði þeim í samkomuhúsinu að ég hefoi liðið
svo mikið peningatjón að |iegar þeir næst fréttu til
min, þá yrði eg kominn til Canada; og svei því sem
eg held ekki að þeir hafi trúað niéi'“, og Dan hló
nú af öllu hjarta. „Jæja þá, það er ágætt eg fer
og hætti um stund að skrifast á við ungu ménnina.
Það skaltu reiða þig á gamli maður. Góðar nætur“.
III.
Brúðkaujiið fór fram ineð glaumi og gleði. En
við fréttirnar sem komu daginn eftir rak alla i roga-
stanz og það var meira talað um þær en um það
hvernig brúðurin var klædd eða brúðguininn leit út,
eða um tölu eða verð brúðargjafanna. Því þau undr-
unarfullu nýmæli ílugu i allar attir að Dan Allton —
sem bafði almenningsálit á sér — og sem var gjald-
keri bankans Silper, Bullner og félaga, hefði strokið
með sextíu þúsund dollara í peningum. Ungu hjónin
fóru smáttogsmáttað taka þátt í félagslífinu og gleymdu
þessu óhappi, sem stóð í sambandi við ósvífinn bróð-
ur og smámsaman gleymdist strokni gjaldkerinn al-
gerlega.
IV.
Það vildi svo til réttum tveimur árum eftir brúð-
kaupið að Ferdinand lá i rúminu aðframkomiim, ]wí
læknarnir höfðu kveðið upp dauðadóm hans og það
var að eins um fáeina klukkutíma að tala, í hæsta
lagi einn eða tvo daga. Margrét gekk inn til hans
fegri og elskulegri en nokkru sinni fyr og hélt á bréfi,
sem þetta var skrifað utan á: „Áríðandi, og berist
íljótt“. Hún var að hugsa um bvort hún ætti að fá
honum ]>að. En hinn dauðvona maður sá bréfið í
hendinni á henni og að hún hikaði við að fá sér það.
Hann rétti því hendina fram eftir því, og hún fékk
honum það.
Undir eins og hann leit á handskriftina á því
færðist roði í bleiku kinnarnar hans og fjör kom í
augun og máttur í handleggina. Hann lauk því upp
og þá datt úr því gulleitur seðill sem var peningaá-
vísun ofan á ábreiðuna. Hann las hann. Þá varð
dauðaþögn í herberginu. Með afmáluðum angistar-
svip hljóp Margrét að rúminu og við angistarvein
liennar kom bæði læknirinn og hjúkrunarkonan inn.
Hann var dáinn.