Dvöl - 01.10.1903, Blaðsíða 2

38
D V 0 L.
morgunroðans“ í hinni hressandi og hreinsandi golu.
Hún hafði séð hina öldruðu jörð hlæja með sínum
óviðjafnanlega gleðihlátur á vormorgnunum, ]iar til
henni urðu ljósir þessir söngvar Israels-skáldsins:
„Hæðirnar klappa saman lófunum af gleði“. Hún
skildi jafnframt tilfmningu hans, pegar hann söng
um ferð fénaðarins innan um hinar ótölulegu hæðir
og dali. Oghún var einmitt að rifja þetta upp fyrir
séf í huganum einn undurfagran júlímorgun, þegar
hún stóð uppi á ræðusteininum (The preaeher stone)
og horfði niður fyrir og umhverfis sig yíir hinar
öldumynduðu hæðh', þar sem stórir hópar af ám og
lömbum voru á beit. Hún fylgdi með augunum
hinni þægilegu golu, þegar hún var að mynda litlar
hvítar holur í ullina á fénu, og hún feykti fötunum
hennar til og frá og komst inn í fellingarnar á herða-
klútnum hennar og feykti aftur af henni sigeunara-
hattinum, seni hún hafði á höfðinu, Hún stóð þarna
eins glöð og hún hefði verið ungt tré, sem hefði
fundið líf og fjör sprikla í hverri grein sinni. Það
bar sjaldan við að hún klifraði svo hátt, að hún
kæmist upp á ræðusteininn. Þarna stóð hún nú á
einum af þeim fegurstu óræktuðu blettum jarðarinn-
ar. Smáviðurinn náði henni upp undir hné, og það
var mestmegnis hennar eigið land, sem hún horfði
út yfir, og fénaðinn átti hún sömuleiðis, og korn-
akrana, sem voru að þroskast og engið. Niðri í
lautinni langt fyrir neðan gat hún eygt hina gráu
veggi á Harrbecs-húsinu innan um hinar blaktandi
viðargreinar með sínum snjóhvítu blómstrum. „0,
nversu þetta er fagurt! Og hversu hér er sælt að
vera! Hversu landið er auðugt! Jörðin er full af
Drottins blessun!11 sagði hún af hrærðu hjarta og
golan flntti orðin fagnandi til fjarlægra staða. Þegar
hún var nærri því komin ofan, heyrði hún eitthvert
skrjáfur bak við sig og samstundis ruddust tveir
fallegir hundar gegnum löngu hríslurnar. Faith fór
að tala við þá og þeir konru til hennar og lofuðu
henni að klappa sér, en horfðu þó óeirðarlega aftur
fyrir sig, eins og þeir ættu von á einhverjum, og
litlu seinna kom Terres Graeme í Ijós, og þá hlupu
þeir ti! hennar spangólandi af gleði. Terres var á-
kaflega falleg í stutta svarta merinó-kljólnum sínum
og með svart silkisjal á herðunum. Vindurinn hafði
fært roða í kinnarnar á henni og augu hennar voru
svo skær og leiftrandi og svo einkennilega aðlaðandi.
„0, hvað er þetta, Faith Harribec?“ hrópaði hún.
„Hvílíkt er ekki að mæta yður hérna uppi í fellun-
um?“ „Eg var svo hrifin af hreina loftinu, að ég
fann ekki til að það væri erfitt að klifra ln’ngaðupp,
því mig langar stundum til að vera hér einsömul,
því héðan get ég séð svo margt, sem ég sé ekki
annarstaðar, eða ég held það“, sagði Faith. „Þér
sjáið héðan yðar hluta af heiminum, Faith — já,
alt í einu: húsið, landið og hjarðirnár“. „Já, það
er skemtileg sjón, lafði Graeme, en ég vona að ég
sjái meira en ])að, því héðan, sem við nú stöndum,
get ég litið tvö hundruð ár til baka í tímann og
séð Rikkharð Kameron standa hérna og þessar hæðir
í kringum hann ]>aktar af mönnum og konum, sem
hlustuðu á orð, sem þau höfðu aldrei fyrri heyrt“.
„Um þær mundir var nóg til af bænahúsum allstaðar
í dölunum, Failh“. „Pápiskum bænahúsum? já, og
guðsþjónustan i þeim var flutt á latínu og prestarnir
voru eins góðir riddarar og hverjir aðrir. Það var
altsaman eintómur skrípaleikur af trúarbrögðum.
Hundruð af mönnum stóðu kringum steininn þarna
og umhverfis hann, sem vissu ekki meira um Golgata
og ])á stóru fórn, sem þar var færð, en þeir vissu
um Druida hringi þeirra og steina, sem þeir stóðu
upp á. Eg hefi gaman af að hugsa um hinn mikla
prédikara, sem sagði hinum ómentaða almúga, sem
stóð hjá honum t hertýgjum sínum, hina undrunar-
vei'ðu nýung, Hann hlýtur að hafa talað áhrifa-
mikið, þar sem hann vann þessa viltu menn til að
hætta við þeirra blóði drifna lifnað, sem var ])eirra
stærsta ánægja. Faðir minn átti mynd af honum.
Hann var stór vexti, í svörtum frakka, og andlit
hans bar með sér, að hann hafði vald yfir öðrum.
Hann prédikaði um réttlæti og ráðvant líferni fyrir
þeim og þeir rændu engum gripum upp frá því og
fóru engar herferðir yfir landamærin framar. Hann
gaf þeim biblíuna á þeirra eigin tungumáli, og sverð-
unum, sem hafði verið beitt á móti ráðvöndum
bændum, sneri hann að óvinum drottins. Hann
hlýtur að hafa verið mikilmenni. Já, og hann svaf
í hellum og kendi fólkinu frá þessum eyðifellum,
svo hann hefir verið sannur bróðir þess, sem ekki
hafði það, sem hann gæti hallað höfði sinu að“.
Þegar Faith hafði endað ])essa ræðu, stóðu þær
báðar steinþegjandi um stund, þar til Terres rauf
þögnina og sagði: „Eg sé nokkur börn þarna innan
um féð“. „Öjá, það er Ral, Thomas Gihson og
Janet Maxvill", svaraði Faith. „Foreldrar þeirra dóu
i landfarsóttinni og þau voru sjálf nærri dauð, en þeim
líður nú vel“. „En þér tókuð h'ka t/ær aðrar stúlk-
ur til yðar, — var ekki svo ?“ „Jú, dætur Laristons
ekkjunnar“, ansaði Failh. „Veslingarnir, þær kom-
ust i opinn dauðann, en eru nú líka orðnar frískar".
„Hafið þér arfleitt þær, Faith? Bróðir minn hefir
heyrt það, og honum þótti það svo göfugmannlega
gert af yður“. „Eg arfleitt þær? Nei, nei. Hví
ætti ég að gera það ? Harribecs löndin eru ekki
eins góð og .Graemanna. Þessir drengir og stúlkur
eru kotungabörn og ég gæti ekki gert stórættað fólk
úr þeim, þó ég svo feginn vildi haga mér svo
heimskulega, en ég myudi ekki vilja skemma góða
erfiðismenn og konur á þann hátt. Það er nóg til í
Harribec til að fæða og klæða þau, og ég mun sjá
um að úr drengjunum verði gerðir góðir bændureða
fjármenn og stúlkurnar verði gerðar að góðum hús-
mæðrum eða spunakonum, og svo læt ég kenna
þeim að lesa biblíuna, skrifa bréf og reikna sínar
eigin inntektir og útgjöld. Þetta er alt sem ég ælla
mér að gera fyrir þau. Hví ættí ég að fara að
arfleiða börn þeirra manna, sem ég þekki ekkert?
Harribec er góð og gömul eign og ég ætla mér ekki
að sleppa henni í veikari hendur en mínar eru“.
„Þér eruð bæði hyggin og góðgjörn, Faith, og ef
þér loíið mér að segja meiningu mína, þá eigið þér
systur, og hún getur eignast börn, og rnér er ekki
velgengni hennar óviðkomandi, þar sem hún lrefir
giflst irm í mína ætt“. „Þér hafið, lafði Terres,
hreyft við því málefni, sem mér er ljúít að tala unr.
Guð gæfr að ég vissi hvar mín elskulega systir
Agnes er níður komin! Ef ég hefði rrokkra von