Dvöl - 01.08.1905, Qupperneq 3

D V 0 L .
3i
þeir seldu hinum skrautgjörnu Rómverjum iyrir jafn-
vægi sitt í gulli. Sömuleiðis hrósa þeir sér af mjög
útbreiddum og margvíslegum bókmenntum, við hverj-
ar talsverður skerfur af skynsemi hefur síast niður til
þeirra, sem standa allra lægst í mannfélaginu.
Uppeldisfræðslan hefur verið knúð áfram með
allskonar meðulum, með samkeppnisprófum og yfir-
heyrslum o. fl., og hennar verða aðnjótandi hin fá-
tækustu og lítilmótlegustu börn í hinu víðlenda keis-
araríki. Ef hin Sínversku fornaldarrit skyldu óvörum
glatazt, þá er fullyrt, að fyrir víst finnist í landinu
ein miljón af mönnum, sem gæti skrifað upp sérhvert
orð af þeim eftir minni.
Þetta sannar að slíkir menn eru vel færir um að
skapa lyndiseinkunnir í þjóð sína.
Siðferðisreglur Confuciusar eru í sjálfu sér mjög
góðar, en þær vanta það hreyfiafl og vald, sem er
nauðsynlegt til að grundvalla góð trúarbrögð, þau
eru hér orðin að dauðri bókstafstrú, og þjóðin með
hinar fegurstu fyrirskipanir fyrir framan sig hefir
fallið niður í auðvirðilegustu villu. Sínverjar hafa
stofnað skóla, sem enska er kennd í og fleiri af vor-
fræðigreinum, og þeir hafa getað lært sérhvað það,
sem okkar fjölhæfustu námsmenn hafa lagt stund á.
Þeir hafa sett höfuðskóla á stofn í Peking og sett
aðra skóla í samband við hann og hafa fengið rnarga
prófessora frá norðurálfunni til að kenna þar. Sömu-
leiðis sendu þeir marga af sínum ungu mönnum til
Bandaríkjanna, til þess að fá þar gott enskt uppfóst-
ur, og þeir hinir sömu ferðast svo um í landi sínu
þegar þeir koma aftur, útbreiða þar menntun og
eyða hjátrúnni og þeim gömlu hugmyndum sem hafa
svo lengi hamlað Sínverjum frá að taka framförum.
Þegar eg var þar fyrir 10 áruni, þá höfðum við
í Cantonhéraðinu 39 safnaðarlimi, en þegar eg fór,
voru þeir orðnir 137- Þá höfðum við enga aðra á-
hangendur í Tascha, en einn einasta innfæddan prest,
en þegar eg fór, þá áttum við þar litla kirkju og 59
safnaðarlimi. Fyrir 37 árum voru að eins 3 lúthersk-
kristnir menn í öllu sínverska keisaradæminu, en nú
eru þeir orðnir 13,000. A þessu stutta timabili höf-
um við margfaldað töluna. Hafið þér eins margfald-
að tölu þeirra umventu í I.undúnaborg og borgunum
í grennd við hana? Eg trúi því að Sínland verði
eitt af hinum framfaramestu ríkjum í heiminum þegar
stundir líða.
(Eftir Rev. Sylvestan Whitehead).
Thyra Varrick.
Eftir Amaliu E. Barr.
I. kafli.
Landið með hœðunum, dalv&rpunum og hetjunum.
Mac Angalls húsið stóð framan í halla og mændi
út yfir hinn einmanalegasta dal,sem til er á Skotlandi
norðanverðu. Mesti urmull af risavöxnum hæðum
umkringdu það á allar hliðar og fjarlægðu það þann-
ig frá umheiminum meir og meir við sérhvert fótmál,
þar til manni sjindist öldungis ómögulegt að halda
áfram eða snúa aftur. En kæmist maður á annað
borð yfir torfærurnar, þá blasti við manni gegnsýni
inn í djúpan dal og víðáttumikið heiðarland, og þá
sást svo greinilega stóra, gráa húsið framan í hlíð-
inni a Ben Angall. Húsið var hlaðið úr björgum
þeim, sem voru í svo ríkulegum mæli allt í kringum
það, — stóreflisbjörg úr granitsteini voru múruð svo
vel saman, að stormarnir, sem geysað höfðu í fimm
aldir, höfðu ekki sett nokkurt merki á bygginguna
Fast og stöðugt eins og jarðfastur klettur stóð húsið
þarna, en hafði einhvern drungalegan þunglyndissvip
á sér, Fjallið hóf sig upp lóðrétt bak við það, og
milli þess og hússins var fagurt belti af grenitrjám,
sem endaði í einirberjarunnum og mesta grúa af jarð-
fösturn björgum, sem voru brydduð með beitilyngi;
þar fyrir ofan voru hinar beru klettasnasir, sem hrafn-
arnir byggðu hreiður sín í; og ennþá hærra uppi
voru hinir ógurlega háu tindar, þar sem ernirnir klöktu
út ungum sínum.
Skammt frá húsinu voru mörg smákot byggð úr
steini, og stóðu þau inni í sprungunum á fjallinu, og
var þeim einmitt þessvegna veitt eptirtekt, eða ef til
vill vegna reyksins, sem hóf sig upp um reykháfana á
þeim. I þessum húsum bjuggu bandamennirnir og
þeirra liðar; og þegar Mac Angall blés í veiðihorn
sitt, þá samansöfnuðust þeir allir, 400 menn að tölu,
inn í hinn stóra skíðgarð, sem stóð í hallanum fyrir
framan húsið, og nam hann niður að breiða dalnum
eða Angall-dalnum.
A þeim tíma, sem saga þessi gerist, var Mundo
Maximus Mac Angall höfðingi bandamannanna, og
var sá 8. í röðiuni með því nafni, en var þá orðinn
mjög gamall að aldri, en samt ungur í anda. Hann
var rauðleitur, hávaxinn, hrukkóttur risi, og hafði eitt-
hvað svo biturlegt og óstöðugt við sig, að það dró
hann inn í óvináttu við umheiminn. Hann var ribbaldi
af því hann elskaði orustur og var fullur af sjálfs-
trausti, eins og hann vildi segja: „Ég þekki engan
fullkomnari og betri mann en sjálfan mig“.
Mac Angall var að ganga um gólfið inni í stóru
miðstofunni í húsinu sínu einn fagran eftirmiðdag vor-
ið 1745. Landið var autt og einmanalegt, en þó það
væri það, þá var hinn breiði dalur allur blómum
skreyttur, og innan um hið unga gras voru margar
þúsundir af kvikfénaði á beit.
Hann hallaði sér út í gluggann, sem var opinn,
til að gæta að fénaðinum og var að undra sig yfir,
hvað fljótt fjárhirðararnir hefðu komið með svo stór-
ar hjarðir sunnan yfir fjöllin.
Sólin skein fagurt á hinn karlmannlega, sterk-
byggða líkama hans, hvíta hárið, sköruglega andlit
ið og á hinn Jacobiska1) búning, sem hann var í, og
glitraði skært á silfurskefta laghnífinn, sem hékk við
beltið hans og sem var merktur á skeftinu með einu
„S", sem átti að tákna „Stúart". Öll fötin hans voru
víð og liðug og ekki hindruðu hosuböndin skref hans,
því það vantaði heila spönn á, að sokkarnir næðu upp að
hnjánum. Honum þótti gaman að vorinu og fénað-
inum og hann var fjörugur og vongóður í anda, að
svo miklu leyti, sem hans illu skapsmunir leyfðu hon-
um nokkra hvíld.
Eftir fáeinar mínútur sneri hann sér við gremju-
lega og leit á ungan mann og unga stúlku, sem sátu
hinu meginn í stofunni. Stúlkan var að draga upp
1) Áhangendur Jacobs 2. á Englandi.