Dvöl - 01.06.1909, Blaðsíða 2

22
DV0L.
að fara, muni þar, ef nokkurnstaðar, hljóta það
á ánægjulegan hátt, sem vorar mörgu tilraunir
stefndu að i voru undangengna lífi; svo að sú
ferð sein mér er nú skipað að fara, getur af sér-
hverjum öðrum, verið farin með góðri von, sem
þorir að trúa, að hann hafi kostað kapps um
að halda sálu sinni hreinni. —
Sannarlega, sagði Simmías. —
Og mun ekki þessi hreinsun vera fólgin i
í þvi, sem við höfum oft minnst á i samræðum
okkar, að vér höldum sálinni, eflir mætti, frá
líkamanum, og venjum hana. upp á sérhvern
liátt á að halda sér frá líkamanum og lifa í
sjálfri séi’, og' eins mikið og liægt er að vera til
fyrir sjálfa sig hér og annars heims, frelsuð frá
líkamanum eins og frá fjötrum sínum?— Sann-
arlega, sagði Simmías. — En nefnist þá ekki
þessi lausn sálarinnar og sldlnaður við líkamann
dauði9 — IJað segir sig sjálft. —
Thyra Varrick.
Eftir Amalíu E. Barr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
En jafnvel á meðan hún viðurkendi það,
uppegndi hún sína egin sálarkrafta, af þvi hún
þóttist viss um að upp úr laundýpi þeirramundi
leiðheinandi hugarskoðun gera vart við sig —
einhver leiðbeinandi raust vitrast sér. Og með
því hún fór eftir þessari náttúrubendingu — sem
henti henni til einhvers sem væri fyrir utan
liana sjálfa, eða upp yfir henni — tók hún eina
aí þessurn augnabliks ákvörðunum, sem einhver
óþekkt hlið í manneðlinu ræður yfir. Það var
samt ekkert glappaskots-tiltæki, af því, að á
milli þessarar veraldar og þeirrar ósýnilegu, er
ótölulegur grúi af nátengdum samhljóðunum; og
sú sál hlýtur að vera heyrnárlaus, mállaus og
blind, sem getur ekki í viðlögum, á vandræða-
tímum, komist í samband við eitthvert hlut-
tekningarsamt afl. Hvað Thyru áhrærði þá var
tungumál undirvitundarinnar, í þetta sinn merki-
legt, af því það var svo óbrotið og ákvarðað.
»Farðu og findu herra Reid«. Svqna hljóð-
aði það. Þetta var einmitt það sem hún álti að
gera, og hún undraði sig á að henni hefði ekki
dottið það fyr í luig. Hún slóð undir eins upp
hress i huga, og út úr svip hennar og láthragði
skein undirgefni, tign og göfgi, þess sem heilsar
því nærverandi, óþekta, en ber þó fyllilega kensl
á það.
ótilkvödd gekk hún út úr húsinu og út á
götuna, þar bað hún mann að segja sér hvar
skrifstofa Tómasar Reidværi. Hannjbenti henni
á stórl hús úr steini, og á tröppunum fyrir
framan húsið stóð gamall sjómaður.
»Segðu mér«, sagði hún, »hvernig eg get
fengið að tala við herra Reid«. »Klappaðu á
dyrnar, stúlka min, sem eru næstar götunni; og
sé hann heima þá mun hann segja þér að opna
hurðina«.
Án þess að spyrja sig frekara fyrir bar hún
sig að eins og maðurinn hafði sagt henni. Hún
vai'ð hálft um hálft kjarklítil, er hún hej'rði
einhvern segja hvatlega inni i herberginu:
»Opnaðu hurðina«. Hún gerði það, gekk
inn á skrifstofuna varpaði hettunni, er hún hafði
aftur af höfðinu og stóð svo þarna inni í skugga-
lega herberginu, eins og einhver yndisleg vera.
Hinn mikilsmetni skipa-umsjónarmaðurvarð
öldungis liissa er hann sá svona töfrandi fallegan
gest, og sér óafvitandi varð hann hrifin af feg-
urð hennar og látbragði. Hann stóð upp og
dró fram stól handa henni, en Thyra, studdi sig
við bakið á honum og sagði:
»Eg er Thyra Varrick, dóttir Páls Varricks«.
»Nú, — hann sagði mér sjálfur að hann
ætlaði að fara með dóttur sína með sér«.
^Það ællaði hann lilca að gera, herra Reid,
en ég strauk úr skipinu, tveimur klukkulímum
áður en það lagði á stað frá Liverpool. Eg vildi
ekki fara til Indlands. Eg var hrædd við það.
Eg hafði heyrt um sjóvíkingana — og um fleiri
voða og hættur sem eru á þeirri leið — svo eg
réð af að strjúka«.
»En því fórstu þá frá Kirkwall?«
»Eg neyddist til að gera það. Faðir minn
ætlaði að þröngva mér lil að eiga Róbert Þórs-
son, meðeiganda sinn, en eg vildi með engu
móti eiga hann. Eg var þá látin velja um Róbert
og Indverskudrottninguna, og eg kaus skipið
heldur en manninn — þvi af skipinu gat eg
strokið«. Á meðan hún var að segja frá þessu
jókst hugrekki hennar, hún kafroðnaði og augu
hennar«tindruðu, og í þessu ástandi var hún
sannarleg ímynd kvennlegrar fegurðar, — einþykk
og ákvörðuð eins og hún var. Reid gat ekki
að sér gert að brosa. »Eg sé«, sagði hann, »að
þú ert vissulega dóttir kapteins Varrick. Nú,
hvað hefir þú nú svo fleira að segja mér? Það
eru nú fullar þrjár vikur síðan Indverskadrottn-
ingin lagði út«. »Sjómaður nokkur sem var
með skipinu frá Kirkvoll, sem hafði vei'ið skóla-
bróðir minn, flutti mig af skipinu, og eg hef
síðan verið hjá mágkonu hans, Margréli Saxby«.
»Saxby? Já, eg þekki jiá konu«, sagði Reid.
»Mér fellur ekki vel að vera hjá henni. Hún
er samt ekki vond við mig, en — en eg vil ekki
vera þar lengur, herra Reid, og eg kem til að
hiðja yður að útvega mér rólegt heimili, þar sem
eg get unnið, safnað mér ofurlitlu af peningum
og lifað rólegu, heiðarlegu lífi þangað til faðir
minn kemur aftur. Þá mun hann fyrirgefa mér«.
»IIvernig veistu að hann muni gera það?
Páll Varrick er harðlyndur maður«.
»Það er Guð og hann faðir minn«, svaraði
hún, »sem eg er ekki hrædd við að biðja fyrir-
gefningar. Af því að þeir háðir skilja mig svo
vcl, að eg þarf fyrir hvorugum þeirra að tjá mig
með öðru en, eg iðrast eftir að hafa móðgað þig.
— Páll Varrick hefir gott hjarta«.
»Gott og vel ungfrú Varrirk—. Eg þekki
hæfilegt heimili fyrir þig, en þá þarftu að ferðast