Dvöl - 01.02.1912, Blaðsíða 3

D V 0 L.
7
á mig. Nú var eg ekki því vanur, að nokkur
vildi aðhyllast mig, og því vænna þótti mér um,
að þessi unga mær liændist að mér. Þenna tima,
sem eg dvaldi þar, var ekki einungis minn innri
maður orðinn fjörugri og betri, heldur var eg orð-
inn höfði liærri, hraustari og sterkari og frjálslegri
en áður, meðan eg var hjá þeim mönnum, er
lögðu alla hluti út fyrir mér á verri veg. Kom
mér því sú fregn illa er faðir minn skipaði mér
að koma heim aftur, og þótti mér mikið fyrir að
skilja við Mariu. Hún bað mig' grátandi að
gleyma sér ekki. Og hvernig skyldi eg geta það,
henni, sem var sú eina, er vel hafði orðið til mín.
Þá er eg kom til föður míns, tók liann vel við
mér, var hinn blíðasti og sagði: »Karl, þú hefir
haft gott af vistaskiftunum, en nú er sá tími kom-
inn, að mál er nú að sjá fyrir hag þínurn. Bróðir
þinn er nú orðinn liermaður og gengur vel, liann
er orðinn sveitarforingi. En nú getur þú fengið
embætti við hirðina, og þangað skaltu nú fara«.
Eg við hirðina — hugsaði eg með sjálfum
mér — og varð svo bilt við, að eg skifti litum.
Aldrei liefir nokkur maður fundið sig miður hæf-
an til þess, sem hann var ætlaður til, heldur en
eg, og ekki gat eg komið upp orði. »Svararþú mér
engu?« sagði faðir minn. »Þér líkar ef til vill
ekki sá atvinnuvegur, er eg hefi valið þér til
handa, eða heldurðu að þú megir lifa allar stundir
í iðjuleysi?« Nú herti eg upp hugann og sagði:
Faðir minn, eg hefi aldrei að undanförnu talað
við yður, eins og mér hefir búið í brjósti, en nú
ætla eg að gera það. Eg finn mig ekki færan að
ganga þann veg, sem þér liafið ætlað mér, mig
vantar alt til þess að geta komið mér við hirðina.
Eg þekki mennina langtum of lítið til að liætta
mér út á svo hálan ís. Veitið mér þess vegna
þriggja ára frest, til þess að búa mig undir þetta
embælti. Lofið mér að fara til annara landa og
kynna mér siðu þeirra sem þar búa. Aldrei skul-
uð þér þurfa að segja, að eg sé yður óhlýðinn, og
allt vil eg vinna til að þekkjast yður. — Þá svar-
aði faðir minn: »Farðu nú Karl, á morgun skul-
um við tala betum um þetta efni«.
Daginn eftir sagði faðir minn mér, að eg mætti
fara utan, kvaðst hann skyldi styrkja mig til ferð-
arinnar. En þegar þú kemur aftur, þá skaltu fara
til hirðarinnar. Eftir það fór eg úr landi, og sá
hvorki föður minn eða bróður áður en eg fór.
Bróðir minn var um þær mundir í höfuðborginni
og kvongvaðist þar ríkri stúlku af háum stigum.
Hleyp eg hér yfir þau 3 ár, sem eg var erlendis,
og lield þar áfram, er eg kom heim aftur. Faðir
minn var ekki heima þegar eg kom, og vissu
menn ekki hvenær hann mundi koma heim aftur;
réðist eg því til að vitja þangað, er eg fyr hafði
dvalið árlangt. Þegar eg kom að höllinni, var
þar enginn fyrir; gekk eg því út aftur og varð
mér reikað inn í aldingarðinn; þar heyrði eg kven-
mannsrödd, er söng við hljóðfæri; kannaðist eg
við lagið og mintist þess, að það var eitt af mín-
um fegurstu. Gekk eg þá á hljóminn og fór hægt,
en eikurnar skygðu á. En er eg nálgaðist hana,
hætti söngurinn og þá heyrði eg hún mælti fyrir
munni sér: »Eklci kemur hann aftur; liann er
búinn að gleyma henni Maríu litlu«. Þá hljóp eg
fram fyrir trén og sagði: »Nei María! hann hefir
ekki gleymt þér enn«. Henni brá við, en fljótt
áttaði hún sig og hljóp í faðm minn, glöð eins og
barn. Átti eg nú góða daga um hríð, gleðin og
ástin skein út úr augum Maríu, og eg unni henni
af hug og hjarta.
Við unnum hvert öðru, eins og þið gerið nú
dóttir mín. Við gættum ekkert hindrana þeirra,
sem bönnuðu okkur að njótast, og hótuðu okkur
skilnaði á hverri stundu. Við bundum tryggðir
með okkur og hétum hvort öðru að ekkert skyldi
skilja okkur nema dauðinn. Um þessar mundir
fekk eg skipun föður míns, að koma sem bráðast
á hans fund. Var sú fregn okkur næsta ógeðfeld.
Kvöldið áður en eg fór af stað, sátum við hvort
hjá öðru, María og eg. Hún grét þá og sagði:
»Nú ferðu burtu Karl og kemur aldrei aftur til
mín. Eg þekki föður þinn og veit að hann vill
senda þig til hirðarinnar. Hvernig fer þá um
mig? Eg má lifa við söknuð og sáran harm«.
Eg gerði hvað eg kunni til að hugga hana. »Mar-
ía!« sagði eg, »ekkert skal skilja mig lrá þér.
Mér er sama hvort föður minum líkar betur eða
ver. Ef ekkert verður annað tif, þá grýpum við
til þess að flyja, og leitum okkur hælis langt í
burtu, og þá verður þú konan mín. Á þelta félst
hún, og varð það staðráðið á milli okkar, og frá
þeirri stund varð mér hughægra. Þegar eg hitti
föður minn, tók liann mér heldur þurlega, lét mig
segja sér af ferðum mínum, en hafði ekki á orði
hvað hann ætlaði þá við mig. Mér þótti sú þögn
hans engu betri. Eg sá að honum bjó eitthvað í
skapi, sem hann gat ekki fengið sig til að nefna.
Meðal annars, er hann sagði við mig, var þetta eitt:
»Karl«, sagði liann, »að fáum dögum liðnum kem-
ur bróður þinn hingað, þér til skemtunar, hann
er nú orðinn »majór« við herinn, og bráðum verð-
ur hann annað meira, því hann er í mildum
metum og getur eflt hag þinn.
Shergeant.
Eftir Frank H. Shaw.
Eftir að skrifstofuhurðinni var lokað á eftir
Shergeant, sveiflaði hann sér til gremjulega og reiddi
í heiptaræði linefann að liinum þögulu skrautlegu
dyrum, sem hann hafði gengið i gegnum, og mælti
fram um leið eitt af þeim viðbjóðslegu bölvunar-
yrðum, sem hann var svo vanur við að heyra á
sjónum. »Rekinn! hrópaði hann, rekinn! burtu
og fleigt eins og afnuma flík! slíkir djöflar!« Hann
hélt áfram að bölva í sifellu, því þegar hann var
i þessum habit þá var liann ósvífinn. En öll þau
blótsyrði sem til eru í heiminum, voru ekki megn-
ug nm að endurveita honum þau tækifæri, srm
hann hafði mist, eða áunnið honum þá hylli sem
hann var búinn að brjóta af sér. Hann sneri sér
við og skjögraði fram i dagsbirtuna, ogafþvíhann