Dvöl - 01.10.1916, Blaðsíða 2

38
D V 0 L.
— Það skal verða gert, svaraði Kriton, en vittu,
hvort þu hefir ekkert annað að fela okkur.
Hann svaraði ekki spurningu hans, en fékk
strax á eftir sinateyjur, og maðurinn fletti ofan
af honum; þá voru augu hans brostin. Þegar
Kríton sá það, þá veitti hann honum nábjarg-
irnar.
Þannig, Echekrates, endaði vinur vor líf sitt,
maður, sem að vorum dómi, var af öllum þeirr-
ar tíðar mönnum, sem við höfum lært að þekkja,
sá ágætasti, eins og í hvivetna hinn vitrasti og
réttlátasti.
Gula slaufan.
Saga frá Nýju Jórvík eftir Amalíu E. Barr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.)
Hún las þessi orð, nuddaði hendur sínar í
örvílnun og veinaði eins og dauðsærð skepna.
»Ó, hvilik svívirðing! ó, þvílík rangindi og hneysa;
Hvernig get eg þolað það?« Lenax, maður sá
sem komið hafði með bréfið, beið eftir svari.
Ef hún vildi fara með honum að finna mann-
inn sinn þá gat hann hvílt sig og farið svo til
Lundúnaborgar. Færi hún ekki þá þyrfti Hyde
að fá testamentið sitt, lil þess að bæta viðauka
á erfðaskrána, sem sé, þeim átta þúsund pund-
um sem amma hans lady Capel testamenteraði
honum. Hyde hafði fengið sár í siðuna, í það
var komin hættuleg bólga, og læknirinn hafði
tilkynt honum að sárið gæti haft dauðann í för
með sér. Katrín var ekki íljót að átta sig. Hún
hafðl litið þegið af þeirri náttúrugáfu sem hjálp-
ar sumum konum betur en öll önnur hyggindi.
Aíhafnir hennar spruttu vanalega af hvötum
sem ríktu í hennar eigin sálu, og sem hún var
viss um með sjálfri sér að voru hyggilegar og
góðgjarnar. En á þessu augnabliki sóktu svo
margar endurminningar á huga hennar að lienni
fanst hún vera án allrar hjálpar, og alveg óviss
í hvað hún átti af að ráða. Sú hugsun sem
mest gagntók hana var sú, að maðurinn hennar
háði einvígi fyrir lady Sufíolk. Hann hafði fórn-
að ánægju hennar og velgengni, hann hafði
gleymt henni og barninu hennar fyrir þessa
konu. Fetta kom vel heim við ósvííni mangar-
ans, og á þessu augnabliki hélt hún að hann
hefði sagt sér satt. Öll þessi ár hafði hún því
yerið fyrirlitin og táldregin kona. Þegar hún var
búin að aðhillast þessa hugmynd, greip hana
afbrýðissemi í sinni hræðilegustu mynd. Tilvilj-
anir, orð og tillit sem fyrir löngu voru gleymd,
æddu nú aftur inn í meðvitund hennar og
tendruðu þar ægilegt bál. Meðal annars hugsaði
hún sem svo: »Það er mjög sennilegt, ef eg
skyldi fara til London og skilja barnið mitt eft-
ir, að eg finni þar lady Suffolk í sjúkraheimsókn
hjá manninum minum, og eg verði þá að
minsta kosti knúð til, sökum lifshætta hans að
lofa henni að stunda hann«. Þessu var hún upp
og upp aftur að velta fyrir sér þar til svona
löguð hugmynd ruddi sér til rúms i hjarta
hennar: »Hver veit nema alt þetta sé gert til
þess að fá mig til að ferðast til Lundúnaborgar.
Hver veit nema eg verði einhvernvegin látin
hverfa þar. Og hvað mundi svo verða gert við
barnið mitt? Sé Rickard Hyde orðinn svo blind-
aður fyrir lady Suffolk, hvað getur hann þá
ekki gert til að vinna hana og allan mikla auð-
inn hennar?« Jafnvel fregnin um danða lady
Gapel, varð eldsneyti fyrir tortrygni hennar. »Var
hún dauð«, hugsaði hún »eða var fregnin einn
hlutinn af samsærinu? Væri hún í raun og veru
dauð, þá mundi Sir Tómas Swafifham hafa heyrt
það; en í morgun fann eg hann og hann nefndi
það ekki á nafn. Til Lundúnaborgar skal eg
ekki fara, þar eru brugguð vélabrögð gegn mér.
Hann vill fá testamentið og verðmætu skjölin
svo hann geti breytt því nú eftir ástæðunum.
Eg verð hér kjur hjá barninu mínu. Sérhverja
stóra sorg eins og þessa er léttast að bera á sínu
eigin heimili«. Svo gekk hún að skattholinu til
að ná skjölnnum. Þegar hún lauk því upp,
vöknuðu upp i huga hennar margar sárar en
samt bliðar endurminningar. í einu hólfinu var
fjóldi af silunga-flugum. Hún mundi svo vel
eftir þeim degi þegar maðurinn hennar bjó þær
til, það var á löngum og hamingjusömum rign-
ingardegi þegar hann kom seinast. I hvert skifti
sem hún gekk þá fram hjá honum, dróg hann
höfuð hennar til sín og kysti hana. Og hún
heyrði í huganum er Ióris litli var að tala um
verkið, og svo gleðihlátur föður hans yfir at-
hugasemdum barnsins. 1 öðru opnu hólfi var
illa teiknuð mynd af hesti. Það var fyrsta til-
raun drengsins að teikna Memphisto, og myndina
hafði faðir hans umhyggjusamlega varðveilt.
Skattholið var fult af þessum og þvílikum end-
urminningum. Katrín láraðist mjög sjaldan; en
er hún stóð fyrir framan þessar endurminning-
ar fyltust augu hennar af tárum og hún spenti
greipum sínum utan um munina og hún and-
varpaði þung, eins og að sjón slíkra hluta, sem
mintu á gæfusama liðna daga væri henni óþol-
andi. Skúfía »B.« var stór hírzla full af skjölum,.
pappírum og öðru sem Hyde kom persónulega
við, á meðal annars var handhringur sem faðir
hans hafði gefið honum, síðasta sendibréfið frá
móður hans, lokkur úr hári drenginsins hans,.
og svo hennar eigin fyrsta bréf — hin hálf-
ófrjálsa nóta sem hún skrifaði frú Gordon. Hún
horfði hrygg á þessa muni, og hugsaði um hve
einldsvert alt þetta væri honum nú orðið. Svo
fór hún að skoða skjölin og að raða þeim eftir
stærð. Þá hrökk ofurlítill lakkaður böggull inn-
an úr þeim niður á gólfið. Hún tók hann upp
og sá að þetta var skrifað utan á hann af Hyde
sjálfum: »Ó, áslin mín, ástin min! þessa gjöf
þína elska eg meira en auð og upphefð, meira
en gull — og meira en lífið!« Böggullinn var
sýnilega lakkaður fyrir fáeinum mánuðum, þvL
pappírinn sem utanum hann var, og sem var blá-