Ljósberinn - 12.11.1921, Blaðsíða 6

118
LJÓSBERINN
»Nú er eg búinu að brjóta heilann um það fram
og aftur, hvað við eigum til bragðs að taka, og sé
ekki annað ráð en að við flýjum. Við veiðum að
leggja af stað undir eins, áður en sól rís«.
»Er það nú rétt, eigum við að hlaupa burtu frá
húsi og heimili og öllu, sem við eigum?« spurði
Hans, skjálfandi af ótta.
»Já«, svaraði Rúna grátandi, við megum til, ann-
ars týnir þú lífinu og það get eg ekki af borið«.
Þau tóku nú til svo mikið sem þau treystu sér til
að bera, luku svo upp hurðinni og ætluðu að fara
ól; en þá heyrðist rödd utan úr myrkrinu, sem sagði:
»Hvert ætlið þið að fara? Hér kemst enginn út«.
»Við verðum þá að íara út um bakdyrnar«, sagði
Rúna; en þegar þar var komið, þá stóð þar lika
einhver, sem ekki vildi leyfa þeim úlgöngu. Þá opn-
uðu þau glugga og ætluðu að skriða út um hann;
en þá sáu þau, að vörður var settur víð hvern glugga.
»Það er konungur, sem hefir látið setja vörð um
húsið«, sagði Rúna, og pabbi hennar skalf af hræðslu;
svo settust þau bæði niður og fóru að gráta.
Morguninn eftir komq menn konungs inn og sögðu
að þau yrðu að koma með sér til konungshallarinn-
ar og það urðu þau að gera.
En þegar þau komu í höllina, var Hans leiddur
inn i herbergi og verðir settir þar við allar dyr og
glugga.
»í*arna verðurðu nú að hýrast, þangað til að dóttir
þín er búin að sanna og sýna, að það sé satt, sem
þú sagðir í gær«, mælti konungur. (Frh.).