Ljósberinn - 07.10.1922, Blaðsíða 6

318
LJÓSBERINN
poka á bakinu og Lísa sá, að pokinn var alt of þung-
ur handa honum.
„Komdu, þá slcal eg hjálpa þér, veslings gamli
maður“, sagði hún, „lofaðu mér að bera pokann
fyrir þig“.
0g svo hljóp hún til hans og tók af honum
pokann.
„Eg þakka þér fyrir, góða stúlka“, sagði karlinn
þakklátlega. „Viltu bera pokann heim í húsið mitt?
Eg á heima skamt héðan“.
Lísa. bar pokann heimi að húsi hans; en þegar
hún ætlaði að fara, þá sagði gamli maðurinn:
„Af hverju hefurðu verið að gráta? pú ert svo
i-auðeygð“.
„Mamma sagði, að eg skyldi tína jarðarber handa
systur minni“, svaraði Lísa, „en eg get engin ber
fundið“.
„Eg skal hjálpa þér“, sagði gamli maðurinn,
„farðu þarna út að girðingunni og sópaðu visnu
laufunum frá“.
En hvað Lísa varð himinglöð, þegar hún var búin
a.ð taka burtu öll visnu blöðin, þá sá hún, að undir
þeim skein í fagurrauð og stór jarðarber, og svo
tíndi hún körfuna sína barmafulla.
„Ætlarðu ekki að smakka á þeim sjálf ?“ spurði
gamlí maðurinn.
„Nei“, svaraði Lísa, „ekki einu einasta; mamma
hefir sagt að eg megi það ekki“.
„Jæja, en þá skaltu fá að smakka á eplunum
mínum“, sagði gamli maðurinn, og gaf henni svo
yndislegt fagurrautt epli, sem hékk þar á trénu.