Ljósberinn - 28.06.1924, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
211
Að svo mæltu hvarf maðurinn.
JJegar Gústi vaknaði morguninn eftir, þá mundi
hann drauminn og sagði hann óðara bæði pabba sín-
um og mömmu.
„Pabbi, þú ættir að reyna að slá þrjú högg á klett-
inn“, sagði hann. „Setjum nú svo, að þar stæðu inni
nokkrar kistur fullar af silfurpeningum“.
„Ó, hvernig getur þú trúað öðru eins og þessu,
drengurinn minn?“ sagði faðir hans. „þetta er ekk
ert nema draumur, og ekki er mark að draumum“.
„Ekki kostar það neitt að reyna það“, sagði mamma
Gústa.
„Jæja, einhverntíma í annað skifti“, sagði pabbi
hans og fór til vinnu sinnar.
En Gústi tók þá hamarinn sinn og laumaðist upp
að klettinum.
Hann titraði allur af eftirvæntingu þess, sem vei'ða
kynni, þegar hann sló höggin þrjú á klettinn.
Mikil urðu vonbrigði hans og sorg, þegar klettur-
inn laukst ekki upp; hann grét beisklega og sagði for-
eldrum sínum ekki frá neinu.
En um nóttina dreymdi hann aftur að litli grái mað-
urinn kæmi að rúminu sínu. En í þetta skifti bað hann
Gústa ekki að koma með sér, heldur leit á hann al-
varlega og kvað vísu þessa:
pú ert svo dáðlítill, drenguT minn,
hann dugir betur, hann pabbi þinn,
og lengi má ekki aðgerða l)íða,
því aðrir taka þá sjóðinn hans fríða.
þegar Gústi sagði pabba sínum og mömmu þenn-