Ljósberinn - 07.01.1928, Síða 7

LJÓSBERINN
tíjúmim hennar, væri liarla ólíkur sólar-
löndum æskuhugsjónanna, og nokkurs-
konar kveðjuathöfn fór fram í lmga
hennar. Hún horfði á hinar fögru mynd-
ir, þær báru aðalsmerki saklausrár æsku,
en hún kom peirn hvergi fyrir í jiessari
nýju umgjörð, [)ær brostu hýrt við henni
eins og elskuleg börn með glitrandi tár
í augum. »Við kveðjum pig, Anna«,
sögðu [tær með angurblíðu. Og Önnu
fanst hún verða svo einmana og ráða-
laus. llvað alt var úlíkt hér og heima!
Gat hún nokkru sinni unað hér hag
sínum?
Ungu stúlkurnar, heima í sveitinni,
liöfðu reyndar sagt henni, að í Reykja-
vík væri gaman að vera. I’ær höfðu
farið [tangað hver á fætur annari, og
sögðu allar einum rómi: »l3ú ættir endi-
lega að fara, Anna!«
Fofeldrum hennar leizt ekki meir en
svo á að senda luina þángað, félausa
og ókunnuga, en jiá kom kaupakona á
heimilið, alla leið frá lteykjavík, hún
gylti höfuðstaðarlífið fyrir lienni.
»Anna parf enga peninga að liafa
með sér«, sagði Bína oft, »aðra en far-
gjaldið. Ilún kemst strax í vist og fær
gott kaup, svo getur hún lært allra-
handa, bæði til munns og handa, og
par að auki skemt sér«.
Auna i'ékk fararleyíið. Hún var í sjö-
unda himni. Reykjavík blasti vió hug-
skotssjónum hennar í töfraljóma æsku-
liugmyndanna, og inst inni í leyndum
hjartans vakti vonin, sem Anna talaði
aldrei uin við neinn, vegna þess að hun
vissi sjálf hve sú von var barnaleg og
ólíklegt að hún mundi eiga eftir að ræt-
ast, — samt sem áður gat jiað skeö, af
pví að þaö kom oft fyrir, sem pótti
allra ólíklegast, — að hún findi Rósu
litlu aftur. Ilugsuninni brá fyrir með
leifturhraða, og hjartað sló örar. llósa
litla! Öll árin, sem voru liöin frá skiln-
aðarstundinni sáru, höfðu hvorki eytt
né afmáð hina minstu endurminningu
m hana, Og nú .korriu pær henni til
hjálpar eins og fornvinir, sem aldrei
fyrnast pó.
Skeð gat pað! Og hvað gerði pað pá
til, pó að göturnar væru forugar og
reykjarsvæla í loftinu!
Skipspernan af 2. farrými gekk fram
hjá henni og ávarpaði hana um leið:
»Hvað er petta? Ertu ekki farin í
land ennpá?«
Anna varð hálf vandræðaleg »Eg er
að bíða eftir stúlku. Eg rata ekkert ein«.
»Hvaða stúlka er pað?«
»IIún heitir Jakobína. Hún varð mér
samferða, eg ætla að vera hjá henni
núna fyrst«.
»Sv-o-o«, sagði pernan. »llún fór í
land rétt eftir að skipið lagðist upp að.
Pckkirðu engan hérna nema hana?«
»Nei, ckki nokkurn lifandi mann«.
»Auminginn! Hvar kyntist j)ú Bínu?«
»Heima hjá mér. Ilún var kaupakona
hjá okkur í sumar«.
»Hvernig féll ykkur við hana?«
»Ekki neina vel«.
»Jæja, skinnið að tarna. Ilún kann að
hafa eitthvað gott í fari sínu. En betra
væri pér samt, held eg, að sneiða hjá
henni, luin hetir miðlungi gott orð á sér,
stelpugreyið, og jiað er mesti háski fyrir
unglinga á borð við pig, að lenda í hóp
léttúðardrósa hérna í bænuin«.
Ánna var einmitt að velta þessum
orðum fyrir sér, pegar hún kom auga.á
Bínu, hún kom skálmandi ofan aö skip-
inu og var ungur piltur með henni.
Frh.
Jesús sagði:
Sá, sein ekki elskar mig, liann varðveitir
ekki rnín orð, og pað orð, sorn Jiór lieyrið, er
ekki initt, heldur föðursins, sem sendi mig.