Ljósberinn - 15.09.1928, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
283
rósin fagra var {mfm burt, og sár sakn-
aðarstuna fór um allan blómafjöldann,
]iau mændu ineð tár í augum á eftir
engjarósinni sinni ástkæru, og dimman
skýiióka dró fyrir sólina sjálfa, nú fékk
hún aldrei framar að faðma að sér litla
rósbarnið sitt.
En engjarósin var sett i veglega silf-
urskál ásamt fleiri blómum, skálin stóð
á borðin í fallegu stofunni, sem frúin
átti heima í. Sóiin skein á hana að
vísu, en það var í gegnum glugga og
nú hjalaði blærinn aldrei framar viö
hana. Engjarósin fölnaði, blöð’in hennar
bliknuðu og kollurinn varð visinn og þur
og svo gleymdi hún sól og sumri«.
»Ósköp hefir hún átt bágt«, hvíslaði
Stella.
»Já«, svaraði draumadísin. »Svona
fer þegar rósin er svift rótinni sinni.
Og sjáðu svo myndina, sem kemur næst
— það er ofurlítið hreiður. Sko litlu
ungana! l’eir gleuna allir upp ginið,
þegar ungamamman og ungapíiltbinn
færa þeim eitthvað ætilegt. Bau mata
þá til skiftis og þau annast þá ineð
mikilli alúð, fyrirhöfnin er þeim endur-
goldin með foreldragfeöinni. En ■— sjáðu,
þarna er hönd, livít og fögur er hún
með mörg íingurgull, og hún laumaðíst
inn í litla hreiðrið, sem fá'tækir fereldrar
hafa bygt og dyttað að með sínum eig-
in hjartadún, og höndin grípur einn
ungann, eg held það sé sá fallegasti,
og nemur hann brott. I’aö verður autt
rúm í hreiðrinu og ógn sár sorg á litla
lieimilinu, en iitli uiiginn vár settur í
logagylt búr, miklu, miklu fallegra
heldur en lireiðrið hans var, en samt
sem áður þráir hann hreiðrið sitt og
óskar sér heim í systkinahópinn, —
gylta búrið var fangelsi en ekki heimili«.
»Aumingja litli fuglinn«, sagði Stella
og stundi við um Ieið, af því að mynd-
in og sagan af fuglinum hafði snert við-
kvæma strengi í hjarta hennar. »Búrið
hans er alveg eins og búrið, sem eg
átti einusinni«, bætti hún við.
»I’ú kannast víst bæði við búrið og
stofuna«, sagði dísin og brosti. »En líttu
nú á! Kannastu nokkuð við þessa mynd?«
Dísin veifaði höndinni og óðar kom
ný mynd á þilið.
IJað var mynd af ofurlitlu býli, í
grænni hlíð nálægt háum hömrum. Sólin
skein glatt á græna torfþakið og golan
vaggaði blómunum, sem teygu kollana
fram úr bæjarveggjunum, en tárhreinn
bæjarlækurinn vafðist eins og Ijósblátt
silkiband utan um blómavalið á grænu
túninu umhverfis bæinn.
»Ösköp er þetta falleg mynd«, sagði
Stella frá sér numin.
Dísin klappaði á kollinn á henni og
sagði: »Eg ætlast til að þú kannist við
þessa mynd. Virtu liana vel fyrir þér
og eg spái, að það ryfjist ýmislegt upp
fyrir þér, því einusinni áttir þú heiina
á þessum bæ, þú varst þar hjá pabba
og mömmu og systkinum þínum, og nú
ætla eg einmitt að fara að sýna þér
myndir af þeim«. Frh.
Skjóni.
Mamma átti reiðhest, sem liét Skjóni.
Henni þótti mjög vænt um hann. Einn
dag bakaði mamma pönnukökur og
skildi þær eftir á eldhúsborðinu, meðan
hún skrapp upþ á loft, en eldhúsglugg-
inn var opinn. J’egar hún kom ófan
aftur, var Skjóni að énda við að borða
síðustu pönnukökuna. En mainma varð
ekkert vond við hann, hún fór bara að
brosa!
Lítil stúlka sagði mér þessa sögu, og
tel eg víst, að hún sé sönn.
S. Sv.