Ljósberinn


Ljósberinn - 22.09.1928, Blaðsíða 4

Ljósberinn - 22.09.1928, Blaðsíða 4
292 LJOSBEKINN Dásamleg bænheyrsla. Dr. Thomas Willson segir svo frá, í »American Magazine«: Fyrir mörgum árum haföi eg sjúkling, sem var aðfrain koininn af tæringu. Marga tæringarsjúklinga liaföi mér auðn- ast að lækna, og [tar á meðal sjálfan mig. En þessi kona var svo langt leidd er hún kom til mín, að vonlaust var um bata. Hún var komin á efri ár. Synir henn- ar tveir voru fullorðnir menn, báðir við kaupsýslustörf. Eg liafði pekt hana frá hjúskaparárunum og var nokkuð kunn- ugur æfisögu hennar. Sorg og andstreymi hafði verið Jdutskifti hennar, en hún bar harm sinn í hljóði. Og nú hafði bæzt við ný sorg. Sjálf var hún sanntrúuð kona; en annar son- ur hennar hafði gerst fríliyggjumaöur og guðsafneitari. Hann átti heima í New- York, en fór oft langferðir í kaupsýslu- erindum. I’egar auðsæjl pótti að konan ætti ekki eftir nema örfáa daga, gerdum við boð pessum syni hennar; en pá var hann á ferðalagi og gátuna við ekki fengið neina vitneskju um, hvar hans væri að leita. En pá gerðist einn hinn undarlegasti atburður, sem fyrir mig hcfir boriö á Iífsleiðinni. Tað dró af konunni; liún virtist svo aðfram komin, að líf hennar gat sloknað á hverri stundu. Batavon var engin. Sú hjálp, sem læknir gat veitt, gat ekki lengt líf hennar nema um nokkrar klukkustundir. Og pó lifði hún prjár vikur í pessu ástandi. Loks höfðum við upp á syni hennar; og umsvifalaust liraðaði liann sér að banasæng inóður sinnar. Pegar liann kom inn í herbergið, lá hún sem liðið lík, svo að sýnt pótti, að sonurinn kæirii of seint. En pegar hann laut niður að henni og lagöi hendina blíðlega á enni hennar, opnaði hún strax augun og leit á liann pví augnaráði, scm enginn á til nerna elskandi móðir, er hún sér barnið, sem lijarta liennar hefir jiráð. Nú tók hún til máls — og orðin man eg eins og og lieföi heyrt pau í gær: »Sonur minn!« mælti liún, »eg lieíi beðið eftir pcr, [iví að eg hefi boðskap, sem móðir ])ín ein má flytja pér. Við piy vil eg mæla mitt síðasta orð í pess- utn heimi. Og paö er petta: Tú mátt gjarna lesa rit og bækur Hume og Ing- ersolls og annara slíkra höfunda; en minstu pess, að pegar pér ber að hönd- um sorg og neyð, munu pær reynast pér einskis verðar, lialdlausar og hugg- unarsnauðar. Sonur minn! Tér er nokk- uð kunnugt um prengingar pær, sem eg licfi orðið að líða síðustu 20 árin. Nú segi eg pér: Enginn annar en Drottinn Jesús Kristur hefir gefið inér prótt til aö bera pær raunir. Sá tími mun koma, að pú munt parfnast hjálpar og hugg- unar; en pað munt pú hvergi finna, nema í lifanfii oröi pess Guðs, sem pú afneitar nú. — Eg er hér enn, af pví að Drottinn lieyrði bænir mínar og lof- aði mér að lifa, pangað til pú komst«. Síðan Jrrosslagði hún liendurnar á brjósti sér og sagði: »Nú, Drottinn minn!« — og í sama bili var liún liðin. Önd hennar leið burt með pessum síðustu orðúm. — — Tessi einkennilegi atburður virðist bera pað ijóslega með sér, að líf kon- unnar var framlengt vegna bæna henn- ar — liiiu var bænheyrð. Tetta er ein af mörgum ápreifanleg- um sönnunum pess, að til er Guð, sem lifir og er f samfélagi og sambandi við

x

Ljósberinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ljósberinn
https://timarit.is/publication/362

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.