Ljósberinn - 09.02.1929, Blaðsíða 4

44
LJOSmERINN
hvern þann og lineppa í fangelsi, sein
léti í ljós andstygð sína á þessari með-
ferð. Eitt íneðauinkunarorð gat orðið
þeim að fjörtjóni.
Maksimilian Robespierre var nú ein-
mitt um jiessar mundir að koma út pað-
an sem drotning sat í varðhaldi. l5jóð-
jiingið hélt sína mörgti fundi í sömu
byggingunni, en Robespierre var einn
af formönnum jiingsins. Hann nam líka
staðar fyrir framan fangelsisgrindurnar
og horfði á þénnan hörmulega sjón-
leik; en í brjósti jiessa grimmúðuga
manns hreyfði sér ekki hin minsta með-
aumkun. Pegar liann hlustaði á munn-
söfnuðinn óttalega alt í kringum hann,
jiá lék honum háðbros um varir.
En alt í einu snerist hann á hæli, og
sneri baki við grindunum. Hann litað-
ist um, pví að hann hafði heyrt börn
tala í ineðaumkunarrómi að baki sér.
»0, veslings' litli drengurinn!« heyrði
liann sagt. »Já, og veslings móðir hans,
jiessi fríða kona«.
Iiann var ekki í neinum vafa um,
hvaðan pessi meðaumkunarorð komu.
Að baki honum stóð drengur 11—12
ára gamall, og agnarlítill telpuhnokki
lijá honum. I’að voru pau Jerome Des-
moulins, sem fyr er frá sagt, og Evge-
nia Beaufort; höfðu pau tekið sér dálitla
göngu saman án vitundar foreldra sinna.
Um pessar mundir var öllum börnum
helzt lialdið heimá, en pað var af sér-
stakri ástæðu, að pessi börn höfðu látið
ginnast út á götuna. IJau ætluðu sem
sé að kaupa sér eitthvað, sein átti að
vera gjöf frá þeim og systkinum peifra
handa gamla liðsforingjanum, jiví að af-
mælisdagur hans var daginn eftir. En
þegar minst varði, var allur pessi mann-
grúi koininn hringinn í kringuin pau,
og pokaðist hann áfram í sömu áttina,
svo að börnin ýttust nauðug viljug und-
an prönginni lit á götur, sem pau ætl
uðu ekki að' fara og voru peim als
ókunnar, jiangað til pau voru komin að
fangelsisgrindunum, langt frá heimili sínu.
Pau urðu nú í fyrstu hrædd, einkum
litla stúlkan, þegar pau sáu allan j»enn-
an ójijóðalýð í kringum sig. En er jiau
sáu fangana innan girðingarinnar, J)á
gleymdu jtau öllu öðru, og þá varð
peim á að hrópa yfir sig með þessum
uieðauinkunarorðum, sem komu [iví mið-
ur til eýrna hinuin falska og grimma
manni, Robespierre.
Frh.
Kongsdóttirin sem_gat
ekki hlegið.
Eftir: R. Jörgen Nielsen,
Pegar lítil telpa fær að gera alt, sem
hana lystir og parl' ekki nema að benda
á pað og j>að til að fá pað, jiá vorður
hún tljótt óstýrilátt barn.
Sé hún nú af almúgabergi brotin pá
segja menn að hún sé eftirlætisgoð og
s