Ljósberinn - 25.05.1935, Blaðsíða 4

166
ljösberinn
Guð sér þig.
Lestu Sálrn 139, 1 —12.
Þegar við lesum þenna sálm, 139. sálm-
inn í Davíðssálmunum, þá finnum við
tilöggt og skiljum, hvernig Guð umlykui
okkur á alla vegu.
Ávallt og alstaðar sér hann okkur.
Allt, sem við gerum rannsakar hann, og
hvar sem við förum hvíla augu hans á
okkur. Hjarta okkar er eins og opin
bók fyrir augliti hans og hann les hverja
hugsun okkar. Áðu'r en við tölum eitt
einasta orð, þekkir hann það til fulln-
ustu. Við erum stöðugt u.ndir eftirliti
hans; allar okkar hugsanir, orð og verk.
Pó að við vildum reyna að flýja frá
augliti hans, þá tækist okkrr það ekk’.
Hvert ættum við að fara? »Þótt ég lyfti
mér á vængi morgunroðans og sett’st
við hið yzta haf, einnig þar mundi hönd
þín leiða mig og hægri hönd þín halda
mér.« Og þótt ég reyndi að hylja mig
í myrkrinu fyrir augum hans, þá dygði
það ekki, því að myrkrið er ekki myrkur
fyrir Guði, því að fyrir honum er nóttin
björt eins og dagur sé.
»Þótt ég stigi upp í himininn, þá ertu
þar, þótt ég gerði undirheima að hvílu
minni, sjá, þú ert þar.« En hve ólík er
þó ekki nálægð Guðs á þeim tveim stöð-
um? Þann mikla mun verða menn varir
við þegar hér á jörðu. Þeim, sem elska
Guð, er það mesta huggunin að vita aó
hann sér þá, að hann þekkir þá og skil-
ur hverja hugsun þeirra. Þeir gleðjast
við þá fullvissu, að vefa stöðugt í um-
sjón Guðs. Þeir fela honum líf sitt og alla
vegu sína og vilja ekki lifa eina stund
án hans. Þeir vilja ávallt láta máttuga
kærieikshönd hans leiða sig, og vera
umluktir af honum á allar hliðar. Ná-
lægð Guðs í himninum ‘er þeim hin dýrð-
legasta sæluvon.
En þannig er því ekki varið fyrir
þeim, sem ekki elska Guð, og ekki viljíi
lifa í umsjá hans. Þeir segja: Við skul-
um slíta af okkur viðjar hans og létta
af okkur oki hans.
Það er því ekki undarlegt, þó að sálm-
urinn þessi endi með sjálfsprófun og
bæn. Hvernig er hjarta roínu háttað?
»Prófa mig, Guð, og þekktu hjarta mitt.«
Gerðu mig einlægan og sannan fyrir
augliti þínu, Drottinn. Hugsanir mínar
reika víða og ég skil þær ekki. Þekktu
þær, Drottinn og stýrðu þeim til þín.
»Sjá þú, hvort ég geng á glötunarvegi,
og leið mig á hinn eilífa veg.«
OLI BÖKSALl
éftir lars rustböle
(Niðurlag.)
III.
Kristinn æskumaöur.
»Þú mátt geta nærri, að það varð dá-
lítið skrítið fyrir mig, sem átti fjölda
heimslega sinnaðra félaga, að vera krist-
inn,« sagði Öli. »Oftsinnis lá mér við
falli, en með Guðs hjálp sigraði ég.
Hálfu ári eftir andlát móður minnar,
vai’ ég í veglegri brúðkaupsveii'.lu á
næsta bæ; okkur, föður mínum og mér,
var boðið þangað. Það var í fyrsta
skipti að ég var í slíku samkvæmi. Ég
var svo feiminn, að ég þorði ekki ann-
að en að fylgja siðum annara, og sett-
ist við púnsborðið eins og þeir. Brenni-
vínsflaskan gekk á milli manna, en ég
hellti mínum skammti í vestisvasa minn,
svo að ég yrði ekki ölvaður, og aiiðvitað
gætti ég þe.ss, að enginn sæi til mín.
Eins og gefur að skilja, varð ég renn-
andi votur niður fyrir hné, en það gerði
mér ekkert til. Húsbóndinn á héjmilinu
hafði fengið léða fiðlu- í næstu sveit,