Ljósberinn - 11.03.1933, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
51
Sacja eftir
GuíScunu LáiÉUsdáifur,
___ fyt
— y,Lj oaherann".
Oddný laut liöfði með hrygðarsvip,
tárin runnu ofan kinnar hennar og
við sjálft lá að frænka kæmist einnig
við, er hún horfði á hrygð hinnar öldnu
»Þér megið ekki hugsa, að ég vilji
konu.
»Þér megið ekki hugsa, að ég vilji
hnýsast inni í einkamál yðar,« sagði
hún hægt. »Fjarri fer því. Ég hefi séð
meira af heiminum heldur en þér, og
hugsanlegt væri, að ég gæti —■«
Hún þagnaði í miðju kafi og Oddný
þerraði af sér tárin á meðan hún sagði:
»Eg skil yður mæta vel og þigg til-
boð yðar. Ef ég mætti þá koma með
bréfin heim til yðar einhvern daginn?«
—■ En nú var komið fararsnið á
frænku. Hún stóð upp úr sæti sínu,
sveipaði að sér yfirhöfnina og setti á
sig glófana.
»Ætlið þér kanske að líta inn til okk-
ar einhverntíma aftur?« spurði Oddný
og horfði með barnslegu vonar- og bæn-
araugnaráði á hina ríkmannlegu konu,
senr stóð frammi fyrir henni, hnakka-
'kert og háleit.
»Okkur þætti svo dæmalaust gaman
^ð því,« hélt gamla konan áfram í auð-
rnjúkum róm. »Það eru ekki svo marg-
ir sem heimsækja okkur nú orðið.«
En frænka virtist ekki taka eftir til-
mælum hennar. Hún rétti aðeins Odd-
nýju höndina sem allra snöggvast- og
sagði:
»Ef þér hugsið eitthvað um þetta með
bréfin, þá megið þér færa mér þau
við tækifæri. En ég vil helzt taka við
þeim sjálf, þér munið það.«
Oddný kinkaði kolli.
Frú Steinvör drap fingurgómunum
við hvítri hönd öldungsins og leit um
leið hornauga til kisu, sem kúrði við
hlið hans, og gaut á hana gulum glyrn-
um, þegar hún kastaði fjótræðislegri
kveðju á gamla manninn, áður en hún
sneri burt frá rúminu hans.
Oddný fylgdi henni alla leið út á
hlað, og stóð hjá bæjarveggnum á með-
an frúin gekk svo sem leið lá, ofan
í kaupstaðinn. Stóru fjaðrirnar á hatt-
inum blöktu í golunni og voru hið síð-
asta, sem Oddný sá af frú Steinvöru
þann daginn; rölti hún því næst aftur
inn í gamla húsið.
Ilmurinn úr fötum frúarinnar var
ennþá í herberginu. Hann lagði fyrir
vit Oddnýjar, eins og andblær úr heimi
nautna og allsnægta, og litla stofan
varð sviplega svo einkennilega auð og
snauð.
»Er gesturinn farinn?« spurði Jóa-
kím.
Oddný kvað já við því.
»Eg hef þá líklega blundað,« sagði
gamli maðurinn. »Eg varð ekkert var
við að hún kveddi mig. Það er nú si
svona, þegar heyrnin fer og maður
fylgist ekki með því, sem talað er, —
mann syfjar þá. — Um hvað voruð þið
altaf að tala?«