Ljósberinn - 29.07.1933, Blaðsíða 5

L JOSBERINN
209
kvöddumst svo með mikilli vinsemd, við
Oddný gamla; ég' sagði, henni að iíta til
mín hvenær sem hún vildi. Það er alt
of einmanalegt fyrir hana í kofanum
á meðan gamli maðurinn er veikur.
Gæti hún ekki Soffía verið hjá henni á
nóttunni? Pað væri langt um skárra
en ekki neitt. Svo ættir þú að líta til
hennar á daginn. Mig langar til að
hjálpa þessum gömlu heiðurshjónum,
þau eru fátæk og' munaðarlaus, — hverj-
um ætti að hjálpa, ef ekki þeim? Og
hverjir ætti að hjálpa þeim, ef ekki við?«
Frú Steinvöru varð starsýnt á bróður
sinn; henni varð svarafátt í bili, loks
sagði hún hægt:
»Hvers vegna við, fremur en aðrir?«
»Af því, að við höfum betri ástæður
til þess heldur en aðrir,« svaraði sýslu-
maðurinn.
»Hefir þú ekki heimsótt þau?« spuroi
hann svo.
»Það get ég varla sagt,« svaraði systir
hans. »Eg hefi enga ánægju af aö
heimsækja þess háttar fólk.«
»Því trúi ég ósköp vel, svaraði hann.
»En það getur haft ánæg'ju af heim-
sókn þinni, og gamla konan sagði mér,
að þú hefðir litið inn til sín. Hún var þér
mjög þakklát fyrir það.« Frh.
----—---------
Biðjandi ráðherra.
Einn af hinum æðri embættismönn-
um Englendinga gekk til fundar við
Peel ráðherra, einn hinn mesta stjórn-
málamann Englendinga á sínum tíma. En
hann hitti þá svo á, að ráðherra kraup
til bænar. Embættismaðurinn nam þá
staðar vandræðalega og' starði á hann.
Þá sagði Peel:
»Hví horfið þér undrandi á mig? En
ég verð þá að segja yður það, að byrði
sú, sem hvílir mér á herðum, er svo
þung', að ég get ekki borið hana einn,«
Heimilið í rósagarðinum.
Barnasaga eftir Lan.ra Fitinglioff.
[Frh.]
Húsfreyjan í Rósargarði hafði gengið
um dagstofuna kvöldið fyrir síðla, þeg-
ar hún var búin að ljúka dag'legu störf-
unum. Gekk hún þá fram hjá legu-
bekknum, þar sem Matta átti að sofa,
og strauk hendi um hárið á henni hægt
og blítt, og hélt að hún svæfi. En þá
fanst henni hún titra öll, eins og hún
væri að gráta. Hún laut niður að henni
og sá, að vangi hennar var logarauður,
og hafði hún þrýst samanbrotnum vasa-
klút að augum sér.
»Matta, ertu að gráta, elsku barn?«
Matta svaraði engu, því enginn átti að
vita hið minsta um tilfinningar hennar
sízt af öllum elsku mannna hennar,
því hún hafði nógar áhyggjurnar samt.
»Leiðist þér að liggja hérna, elsku
barnið mitt?«
Matta brá vasaklútnum fyrir munn
sér til að kæfa grátinn.
»Hvað er þetta, Matta mín, þú ert
þó aldrei orðin sjúk, elsku barn, segðu
mér, hvað að þér gengur, yndið mitt.«
»Láttu mig vera — get ég ekki feng-
ið að vera í friði,« tautaði Matta, með
þeim rómi, sem mamma hennar hafði
ekki-getað hugsað sér að barnið hennar
gæti átt til.
Matta settist upp í rúminu.
»Geturðu ekki skilið það, mamma, að
börnin, sem hingað eru komin, hafa
eyðilagt heimilið okkar og gleðina og alt
hér heima fyrir. Þau eru svo hræðilega
ljót, að verri manneskjur munu vart
vera til undir sólunni. Það gat naumast.
heitið, að Þyrí heilsaði þér og svo hló
hún að skónum þínurn, af því að þeir
væru svo breiðir á tána, — og ég sé,
að tærnar á skónum hennar eru mjóar
og hvassar, eins og nálar. Og svo var