Ljósberinn - 26.08.1933, Blaðsíða 2

238
LJÓSBERINN
»Eg vil, yerðir pú hreinn«
Mark. 1, 35.-42.
Og Jesú hrærði við honum, — eng-
inn heilbrigður maður hafði gert það
áður, alt frá þeim degi, er það varð lýð-
um ljóst, að hann var holdsveikur. —
Hvílík raunafregn hafði það verið! —
Holdsveikur — fráskilinn öllum mönn-
um, - aldrei mátti hann koma til vina
sinna, aldrei koma í samkomuhúsið, al-
drei stíga inn fyrir þrepskjöld á kæra
heimilinu sínu. Margir hrópuðu að hon-
um ónotaorðum og jafnvel grýttu á
hann, til þess að reka hann burt frá
sér, eins og hund. Þeir álitu, að reiði
Guðs hvíldi yfir honum. Enginn vildi
lækna sár hans. — Hvílík æfi!
Þá heyrði hann sagt frá JESO, sem
læknaði hina sjúku. Og hann flýtti sér
á fund hans. Þeir, sem hann mætti á
veginum, viku til hliðar. En Jesús, sern
gat læknað hann með einu orði, án þess
að snerta hann, hann tók í hönd hans.
Þessu var veitt eftirtekt. Þrír guð-
spjallamennirnir taka það fram, aö
Jesús hafi snert við honum. Slíkum
kærleika var holdsveiki maðurinn óvan-
ur. Kaldur næðingur frá köldum
mannshjörtum hafði sí og æ nætt um
hans einmanalegu raunagöngu. —- En
nú mætti hann hinum eilífa kærleika
og nýtt afl og fjör færðist um all-
an sjúka líkamann hans, og liann fann
að Jesús gat læknað hann, og hann
hrópaði upp:
»Ef þú vilt, getur þú hreinsað mig!<.<
Og‘ Jesús, sem kominn var í heiminn
til þess að hjálpa okkur mönnunum,
hann sagði:
»Ég vil, verðir þú hreinn.«
Og þá var holdsveikin horfin.
Enn þann dag í dag er Jesú hinn
sami. Til hans getum við komið með
alt, sem að okkur amar. En munum
það fyrst og síðast, að hann einn getur
læknað syndasárin okkar.
-----*>-<SK*---
Dásamleg1 bænheyrzla.
Þýzkur prestur, Oberlin að nafni,
hafði einu sinni marga unglinga á heim-
ili sínu til kenslu. I þeim hóp var ung
stúlka af frakkneskri aðalsætt. Þetta
var á ógnaröld frakknesku stjórnarbylt-
ingarinnar. Foreldrar stúlkunnar höfðu
verið af lífi tekin, og nú leituðu bylt-
ingarmennirnir uppi börnin þeirra, til
að fara eins með þau.
Nú sendu þeir menn á fund Oberlins,
því að þeir höfðu getað spurt uppi,
hvar hin unga stúlka hefðist við, og
nú kröfðust þeir þess af presti, að hann
seldi þeim stúlkuna í hendur.
Oberlin vildi ekki gera sig sekan í
neinum ósannindum, og þéss vegna
svaraði hann: »Finnið þér hana sjálfir.«
Þeir hlupu þá upp þrepin og leituðu
í herbergjum á neðra loftinu. En Ober-
lin var þar undir loftinu knékrjúpandi
og bað: »0, Drottinn, láttu þá ekki
finna hana!«
Unga stúlkan var stödd inni í her-
berginu sínu og var að þurka sér í
framan, á handklæði, sem hékk að hurð-
arbaki. Þá var hurðinni hrundið upp,
svo að hún var falin á bak við hurðina.
Sendimennirnir gleymdu að loka
hurðinni. Og þótt furðulegt væri, þá
komu þeir ekki auga á hana, svo að
þeir urðu að fara burt við svo búið.
Unga stúlkan kom nú niður; var
henni þá sagt, í hvílikum voða hún
hefði verið stödd, og hve undursamlega
og náðarsamlega Guð hefði heyrt bæn
síns guðrækna þjóns.