Ljósberinn - 26.08.1933, Blaðsíða 8

244
LJÖSBERINN
augun í honum eitthvað svo dimm-
skuggaleg, og var það ekki fyrirboði
fyrir neinu góðu - - það vissi Þyrí frá
fyrri tímum. Frh.
---- - —
Gcildí sannleikans.
Kenslukona ein í sunnudagaskól-
anum heyrði einu sinni, að drengur var
að biðja ókunnugan mann á götu úti að
gefa sér peninga.
»Pabbi er dáinn, mamma er veik, og
við höfum engan mat,« sagði hann.
Maðurinn gaf honum tíeyring, en
hvað gerði þá pilturinn? Hann fór í
næstu búð og keypti sér sleikjusætindi.
Hann hafði logið öllu upp.
Næsta sunnudag sagði kenslukonan
börnunum í sunnudagaskólanum alla
söguna og spurði:
»Vill nokkurt ykkar segja ósatt fyrir
10 aura?«
»Nei,« svöruðu þau öll í einu hljóði.
»En fyrir 25 aura?«
»Nei.«
»En fyrir krónu?«
»Nei, nei!«
»En fyrir 1000 krónur þá?«
Þá þögðu börnin. 1000 krónur! Það
voru miklir peningar. En hve mikið
mætti kaupa fyrir þær!
Þá sagði einn af drengjunum ský-
laust:
»Nei.«
»Hvers vegna ekki?« spurði kenslu-
konan.
»Já, en þegar búið er að eyða þessum
1000 krónum, þá er lygin eftir.«
Óhult í örmum Jesú.
Lítil stúlka hafði lengi legið sjúk.
En hún var altaf örugg og glöð. Og
hún sagði svo margt fagurt. Meðal ann-
ars þótti henni, sem hún sæi Jesúm
koma að rúminu sínu á hverjum degi,
og stæði altaf á sama stað.
Einu sinni kom ein af litlu vinstúlk-
unum hennar að heimsækja han,a. En
er hún tók sér stöðu það, sem Jesús
hafði staðið að vanda, þá sagði sjúka
stúlkan með ákefð:
»Nei, stattu ekki þarna, þar er Jesús
vanur að standa.«
Þessi sjúka stúlka var örugg og glöð
alt fram í dauðann, af því að hún
þekti Jesúm.
LOFSÖNGUR.
Þig lofar, Drottinn, hvert cluftkorn,
hver ancli;
þig df/rkar himinn, fold og lá.
þig lofar báran, er svífur að sandi,
og sumarblómin stór og smá.
Þig lofa sól og tungl, lriminsins lierra,
og himinstjarna þyrping skcer.
O, Guð, þín elslca, sem ei kann að þverra,
í öllu birtist nær og f jœr.
B. J.
Munið eftir því, að gjald-
daginn er löngu liðinn.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.