Ljósberinn - 14.06.1930, Síða 7

LJOSBERINN
191
gat mér dottið það í Iiug. Æ, liann er
þá dáinn! Og hvernig dó hann! En seg-
ið rnér meira, herra minn. Hefir hann
ánafnað okkur nokkuð af eignum sín-
um?«
»Hann hefir ekki gert neina aríleiðslu-
skrá, frú Lebrún. Mér var falið á hend-
ur að ráðstafa eigum hans. Ég komst
[)á að raun um, að pér voruð einka-
erfingi hans, og bréfin yðar bentu mér
á, hvar ég ætti að leita yðar. Og óska
ég yður til hamingju, frú Lebrún! Nú
getið pér gengið að eign yðar, hve nær
sem [)ér viljið«.
I’á runnu stór tár niður eftir vöngum
frúarinnar, og hún sagði:
»Nei, pessu hafði ég ekki búist við!«
sagði hún og margítrekaði pað. »Ég
vonaði bara, að hann mundi styrkja
okkur. Æ, hann er dáinn, og ég fékk
ekki að tala við hann áður! En dauð-
inn máir allt af, og ég á svo undur
hægt, með að fyrirgefa lionum. Andrés,
elsku barnið mitt. Guði séu pakkir og
lof, að hann hefir nú hlíft pér við frek-
ari pjáningum. Já, Drottinn er óendan-
lega góður við okkur«.
I’au mæðginin föðmuðust nú í þögulli
hjartans hrifningu. Ókunni maðurinn lét
pau nú vera ein um sína hitu og sagði,
að hann skyldi útvega vagn handa peim,
svo þau gætu flutt úr pessu eymdar-
bæli til hinnar nýju eignar sinnar, hins
fagra búgarðs Remblay. Hálfri stundu
siðar kom hann aftur með vagn; fluttu
pau öll burtu úr svörtu kompunni, par
sein pau höfðu grátið flestum tárunum
af sorg og hungri.
Viku síðar sást ungur og vel búinn
piltur vera á gangi kvöld eftir kvöld á
götuhorninu, par sem peir Ben og And-
rés hittust kvöldið minnilega. Með hon-
um var kona ógn ljúfmannleg ásýndum.
Pau virtust bæði vera að leita að ein-
hverju, pví að pau renndu augum allt
í kringum sig. Parna voru pau alltaf á
gangi fram og aftur, svo sem hálftíma;
en skamint frá peim beið skrautlegur
vagn, og fyrir honum stóðu tveir Ijóm-
andi fallegir hestar og biðu, og loks
stigu pau inn í vagninn að göngunni
lokinni.
Petta sama gerðu pau hvað eftir ann-
að, en sýnilega voru pau jafnnær eftir
sem áður.
»Pú sér, að petta er til einskis, kæri
Atidrés«, sagði konan einu sinni við hinn
unga mann. Vinur pinn er pér týndur;
við getum bara vonað, að honum hafi
eitthvað orðið til bjargar á einum eða
öðrum stað«.
»0, mamma, mig tekur pað svo sárt,
að ég get ekki fundið hann«, svaraði
pá Andrés raunamóður. »En hve ég
hefði feginn viljað láta Ben hafa nokk-
uð af auði mínum, pví að hefði ég ekki
hitt pennan brjóstgóða dreng, hefði hann
ekki gefið mér brauðskorpuna, pá hefð-
um við bæði dáið úr hungri«.
»Pað er satt, barnið mitt«, svaraði
móðir hans, »en pú verður samt að
sætta pig við pað, að eftirgrenslanir
okkar eru árangurslausar. Minnstu pess,
að við biðjum daglega fyrir honum, tím-
anlegri og andlegri velferð hans. Nú
veizt pú, hve Drottinn hefir oft bæn-
heyrt okkur; ég efast pá heldur ekki
um, að hann beri uinhyggju fyrir vini
pínum, eins og hann hefir borið um-
hyggju fyrir okkur. Við skulum vona,
að vegir liggi saman einhvern tíma síð-
ar. Komdu, elsku drengurinn minn, og
vertu ekki deigur, heldur hugprúður«.
Andrés varpaði öndinni mæðilega og
steig svo inn í vagninn til mömmu sinn-
ar, og rann hann pegar á braut með
pau. Og upp frá pessu kvöldi fór hanti
aldrei út á götuhornið. En aldrei leið
svo nokkur dagur, að hann bæði ekki
fyrir Ben, og pess bað hann innilegast,