Ljósberinn - 11.04.1931, Síða 7

LJOSBERINN
103
yóur er ekki svo hægt um hönd aó láta
hann lig.gja«.
Feíix var svo fluttur að beióni gamla
læknisins, og síðan var hann undir
hendi hans í samfleyttar þrjár vikur
svo, aó hann hafði ekki minnsta hugboð
um þaó, því aó hann lá því sem næst
alltaf rænulaus.
Loks vaknaói Felix að morgni dags og
litaóist um meó fullu ráði og rænu, enda
þótt hann væri sljór til augnanna.
Hann kom þá óóara auga á ókunna
manninn, sem sat hjá rúmi hans og
kinkaói vingjarnlega kolli til hans og
bauó honum góóan daginn.
»Þökk, kæri herra«„ svaraði Felix
veikum rómi. »En segió mér þó«, mælti
hann og leit undrandi kringum sig —
»hvar er eg og hvernig er eg hingað
kominn? Og hver eruó þér?«
»Hættió nú, ungi vinur minn«, tók
læknirinn fram í fyrir honum. xÞér
veróió nú fyrst aó segja mér, hvernig
yóur líóur, og aó því búnu skal eg svara
spurningum yóar eftir beztu getu. Líð-
ur yóur vel?«
»Já, reglulega vel, herra' minn«.
»Jæja, það gleóur mig. Þá segi eg yð-
ur þaó fyrst, aó eg er læknir á skipifíu
»Marianne« — og alúóar vinur yðar. Eg
heiti Buchner, og mér er þaó sönn gleól
að geta sagt yóur, aó taugagýkin, sem
nú hefir þjáð yóur samfleytt í þrjár
vikur, batnar nú bráðum aó fullu og
öllu. — Af staönum, þar sem þér nú
dveljió, er þaó aó segja, að þér eruð í
gistihúsi við höfnina í Marseille. Og hér
veróió þér víst aó hafast vió hálfan man-
uð eóa meira, þangað til þér eruó afi.ur
búinn ‘aó ná kröftum«.
»Jæja, en hvernig getur staóió á því,
aó eg er kominn til Marseille?« mælti
Felix fyrir munni sér, »þaó þykir mcr í
meira lagi undarlegt«.
»Það kemur ef til vill flatt á yóur«,
svaraði læknirinn, »og eg get sagt yóur
þaó eitt, sem eg veit, sem sé þaó, að
skipstjórinn á »Marianne« fann yður á
planka, sem barst fyrir straumi og
vindi á sjó úti, lét taka yður upp og
fékk yður mig til meóferðar, þegar þér
uróuó sjúkir. Hvaó gerst hefir þar á
undan rifjast ef til vill upp fvrir vður
með tímanum«.
Gamli læknirinn hafói svo ekki
fleiri oró um þetta og Felix lagói hönd
á enni sér, eins og til að hugsa út í
þetta. Smám saman fór líka aó rifjast
upp fyrir honum allt hió lióna. og fór
þá eins og dálítill hrollur um hann, er
hann minntist hinnar óttalegu en þó
blessunarríku nætur.
»Ó, Drottinn Jesús«, mælti hann í
hljóði, »en hve þú hefir veriö mér náð-
ugur; allt er þetta þitt verk«.
Hann sneri sér aftur að lækninum.
»Já, herra læknir, nú man eg þaó allt
saman, og Guó hefir gert mikla hluti
vió mig. Viljið þér heyra sögu mína?«
Læknirinn kinkaði kolli vió því og
Felix hóf frásögu sína og sagði frá hve
hann hefói verió hætt kominn úti á sjón-
um og hve hann hefói lifaó þar dýrleg-
ar stundir með Drottni og hversu sér
væri nú ekkert ríkara í huga en aó geta
komist heim til Hamborgar og beóió for-
eldra sína fyrirgefningar, því að þau
hefói hann hryggt svo stnrkostlega meö
framferói sínu á lióinni æfi. Nú kvaóst
hann vita, aó Guö hefö; fyrirgefið sér og
hann efaöist ekki um, aó foreldrar sín-
ir mundu gera það líka. »En þó hefi
eg varla nokkurt viðþol, né nokkl’a
eirð«, sagði hann síóast, »fyr en eg er
búinn aó sjá þau og heyra það af vör-
um þeirra sjálfra«. —
»Eg skil þaó«, svaraði gamli læknir-
inn og var nú oróinn harla alvarlegur.