Ljósberinn - 15.08.1931, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
251
þetta væri, svo að þeir gætu náó sara-
bandi við ættmenn þess og vini.
Þar sem fiskimaður og tveir upp-
konmir synir þeirra hjóna voru í fiski-
róðri, þá var nóg rúm í kofanum fyrir
litla skipbrotsdrenginn, og konan gerði
það allt fyrir hann, sem hún mundi hafa
gert fyrir börn sín.
Davíð hafói fölskvalausan hug' á þess-
um nafnlausa dreng, sem enginn vissi
deili á. Honum fannst sem hann hefði
aldrei á æfi sinni komist í hálfkvisti við
hann aó fríðleika, þótt hann væri náföl-
ur og lægi þarna hreyfingarlaus, og
hann gjörði sér svo skáldlegar hug-
myndir um hann, sem börnum er svo
títt, einkum ef þau hafa fjörugt ímynd-
unarafl. Hann hugsaói, að það mundi
koma í ljós, að hann væri kóngsson,
enda þótt Davíð litli hefði enga hug-
mynd um, hvers konar kóngsson þaó eig-
inlega væri. Hann þreyttist aldrei á því,
að standa við rúmið og horfa á föla and-
litið á koddanum, þegar móðir hans var
að hlynna að veika drengnum, og hann
tók nákvæmlega eftir svip og hreyfing-
um læknisins, er hann kom að vitja
hans daglega og skoða hann. Hann
mundi heldur hafa viljað standa allan
liðlangan daginn inni í litla herberginu,
ef móðir hans hefói eigi lagt að honum
að g-anga úti nokkrar stundir á degi
hverjum; en alltaf þráði hann að koma
sem fyrst heim aftur, og fyrsta.spurn-
ingin hans var ávallt hin sama: »Er litli
drengurinn ekki vaknaður enn?«
Og' nú, er hann stóð og einblíndi á
litla andlitið, þá tók hjartað að berjast'
ótt og títt í brjósti hans, og andardráft-
ur hans fór að verða tíðari, því. að hann
sá, að löngu, svörtu augnahárin, sem
féllu niður á vaxfölar kinnarnar, tóku
að titra og lyftast hægt og hægt, og á
næsta augnabliki mættust stóru og
dökku augun ókunna drengsins og aug-
un hans. Þaó var meóvitund í því augna-
ráði, engin undrun né spurningar. Það
var samskonar svipur og á litlu barni,
sem er aó vakna af svefni, ómeðvitandi
um það, sem í kringum það er; en Davíð
litli rak upp hálfkæft hljóó, og spratt
þá móðir hans upp og kom til hans.
Stóru og svörtu augun sneru sér nú
að henni og hún lagði höndina á herðar
Davíðs litla.
»Hlauptu nú, sem skjótast, til læknis-
ins, drengur minn!« sagði hún í lágum
rómi. »Þú mátt ekkert tefja á leiðinni.
Vertu svo fljótur að sækja hann, sem
þú getur«.
Þaó var óþarft að segja við Davíð, að
hann fnætti eigi tefja. Hann þaut af
stað óðar en hún slepti orðinu.
Lánið var með Davíð litla þennan dag-
inn, því aó hið reynda og glögga auga
læknisins hafði um morguninn séð
breytingu á svip litlá sjúklingsins síns,
og var aftur kominn á ferðina til að
vitja hans sama daginn, svo að þeir
Davíð mættust, er hann : hafði gengið
hálfan fjórðung leiðarinnar.
Davíð sagði honum fréttirnar með
svo miklum ákafa, 'að hann náði varla
andanum, og' greiddi þá læknirinn gang-
inn, svo að hann var kominn að slag'-
bekknum að tveim mínútum liðnum.
Drengurinn litli hafói snúió sér undan
birtunni og lokað augunum að nýju; en
er læknirinn lagði mjúka og kalda hend-
ina á enni hans, þá titraði hann lítið eitt
við,. opnaði dökku augun og festi þau á
lækninum.
»Jæja, litli snáóinn minn, hvernig líð-
ur þér þá?« spurói læknirinn ógn blíð-
lega. En drengurinn leit bara spyrjandi
á hann, en sag'ði ekkert.
»Getur þú sagt mér, hvað þú heitir,
drengur minn«, spurói þá læknirinn aft-
ur; en hann svaraói enn engu.