Ljósberinn - 01.03.1936, Side 11

LJÖSBERINN
57
Sveitin mín.
Hvers saknarðw, elsku sveitin mín?
Mér sýnist þú ncerri gráta —.
öví leikur ei erlan lögin sín,
en leiðist úr óilum m.áta?
skil þig. Mig hrífur imgsun þín,
'ni'hi hugijúfa erlan friða.
Hg veit, að þú þegir vegna mín,
Sl,o vekirðu ei hjá mér kvíða.
bú veizt ei að Ijúfa lagið þitt
mér Ixfsvonir bjartar gefur,
er blessaða afmœlisbarnið mitt.
a’ beðinum liinsta sefur.
Það lyftir til hæða hryggri önd,
sv° heyri ég óma þýða,
°0 slnlst að um söngva og sumarlönd
er sálimú kært að líða. — v------
' — / dag hef ég syrgt þig, systir mín,
°g saknað úr öllum máta.
Hún syrgði þig líka, sveitin þín —
>ner sýndist hún nœrri gráta.
En nú er mér aftur orðið rótt
aý afliðnum dagsins glaumi.
®g veit, að ég blunda vært í nótt —
' þú vitjar mín kanske’ í draumi. ---
M. R. frá Rh.
tolimaij írajtir vinnur allar.
Einu sinni bar svo við í sunnudaga-
skóla í Englaindi, að trúuð kona kom til
forstöðumannsins og spurði, hvort hann
Þyrfti ekki á kenslukröftum hennar að
halda,
Hann svaraði því til, að hann hefði
na=gum kennurum á að skipa, en ef hún
kætl sjálf útvegað sér lærisveina, g-æti
kún fengið húsrúm í skólanum til að
kenna þeim. Næsta sunnudag- kom hún
með fjóra drengi og stofnaði þannig
litla deild.
Sunnudaginn hinn næsta var einn
drengjanna á bak og burt. Hún fór út á
götuna, fann drenginn og fór með hann
í skólann. Síðan bar slíkt hið sama við
hvern sunnudag, Drengurinn kom ekki
og kenslukonan leitaði hans á götunni
og fór með .hann í skólann.
Hvað eftir annað þraut hana þolin-
mæði, en forstöðumaðurinn talaði kjark
í hana. Hún hafði engan frið. Hún varð
að fara og finna hann.
Loks, eftir marga mánuði, var dreng-
urinn í sæti sínu í skólannm, þegar
kenslukonan kom, Upp frá því brást
hann henni aldrei.
Mörg ár liðu, Einu sinni sat ung7
ur maður fölur ásýnd.um í hinu mikla
bókasafni Lundúna niðursokkinn í lest-
ur bókar, sem rituð var hinum einkenni-
leg’ustu rúnum og merkjum og mynduro.
Hann var að lesa kínversku?
Hver var þessi ungi maður? Enginn
annar en drengurinn, sem kenslukonan
sótti hvað eftir annað út á götuna og
fór með í sunnudagaskóilann. Æringinn,
sem fáir réðu við, Hann hét Robert,
Morrison, og varð hann síðar hiiin frægi
trúboði í Kína.
(Pýtt úr dönsku).
KoiiHpriH liejrir til íín.
Antigouos konungur í Sýrlandi heyrði
einhverju sinni úr tjaldi sínu, að nokkr-
ir hermenn, sem stóðu, skamt frá, voru,
að tala illa um hann.
Hóglátlega lyfti hann upp tjaldskör-
inni og ávarpaði hina óttaslegnu her-
menn þannig:
»Góðir hermenn, færið ykkur ófúrlítið
fjær, konungur ykkar heyrir til vkkar.<
ýy