Nýtt kirkjublað - 15.12.1914, Síða 2

282
NÝTT KIRKJÚBLAÐ
En er dagsins ljómi’ er liðinn,
lokast brá við nætnrfriðinn,
blundar hann á hálmi rótt.
Kringum Jesú-barnið blíða
bjartir englaskarar líða,
halda vörð um hljóða nótt.
Himnar Ijúka’ upp hliðum sínum, —
hann er þá hjá föður sínum,
guðdómsvaldið sitt hann sér; —
kýs þó framar himnum háum
hvíld i smiðsins kofa lágum
uns hans starf er endað hér.
María starir, — ennþá eigi
undarlega skilur vegi
drengsins sem hún situr hjá.
— Dagur ljómar, barnið hiður, —
barnið sem er ljós og friður
alheimsbænin, alheims þrá!
Guðm. Guðmundsson.
Éleimili bcenarinnar.
■(rjCs
Dálítið æflntýri eftir Eriðriku Bremer.
Einstæður, gróðurlaus klettur skagaði út í sjóinn. Öld-
urnar lömdust við klettinn sárar og bitrar, eins og tár iíðand-
ans. Á klettinum sat kvenvera, og llestar mannssálir hafa
orðið hennar varar einhverntíma. Hún var náföl, og sársauka-
svipur á andlitinu, en hún var róleg og hæglát, eins og sá,
sem hefir gert upp reikning lifs síns, og sætt sig við að sjá
ekkert vonarljós framar og enga sól. Tárin runnu hægt og
liægt niður kinnar hennar, og henni fanst hver rnínúla eins
og eilífð.
Þessi vera hét: Sorg.
En morgun einn kom dýrleg vera svifandi frá himnum.
Það var hinn himneski Kærleikur. Og eitt tillit frá augum