Vikan - 04.01.1951, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 1, 1951
5
.............MIIIIIIMIIIIIMMIMIII.........................................................................MIMMMMMMMMMMMIMIMMMMMMMMMMMIMMMMMMIIM..............IIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIMIIIIIM.MIIMMl^
I Hí framhalitssasi: V E R Ú L F U RI l\l IM
- Eftir EDEN PHILLPOTTS
Og nú var Porteus dáiim og Vilhjálmur átti
að taka við stjórninni á Stormbury, þar sem
frú Wolf beið nú komu hans til að bjóða hann
velkominn. Hann kom mitt í öllum þeim undir-
búningi, sem óhjákvæmiiega fylgja greftrun ríkra
manna. Hann þurfti að leysa úr óteljandi vanda-
málum og fjöldi manns kom og kynnti sig fyrir
honum. Til þessa hafði honum jafnan verið veitt
lítil athygli heima á Strombury, en nú hafði allt
breytzt, allir voru forvitnir að fá að sjá hinn
nýja húsbónda á Strombury. Vilhjálmur fékk
strax þetta sama kvöld að komast í kynni við
eitthvað af hinum óteljandi skyldum, sem biðu
hans í framtíðinni og hann var mjög þreyttur
bæði á sál og líkama, þegar hann loks gat dregið
sig í hlé.
Nú átti að opna garfhýsi ættarinnar í slð-
asta sinn og Porteus lagður til hinztu hvxldar
hjá forfeðrum sínum.
„Þegar ég hef verið jarðaður," sagði hann eitt
sinn við Vilhjálm, „mun ekki verða eftir pláss
fyrir fleiri í grafhýsinu, svo að þú og niðjar þinir
verða að hvíla fyrir utan.“
„Ekkert mun hæfa mér betur, faðir minn,“
hafði Vilhjálmur svarað, og þegar Porteus hafði
verið lagður í traustri kistu úr eik úr Strom-
buryskógi við hlið konu sixmar, var grafhýsinu
með yfir fimmtíu kistum í lokað fyrir fullt og
allt.
Margir gamlir hermenn, sem Vilhjálmur hafði
oft heyrt talað um, en aldrei séð fyrri, voru við-
staddir jarðaförina, sem var mjög fjölmenn. En
að henni lokinni gekk lífið í Strombury aftur sinn
vanagang, eins og ekkert hefði ískorizt.
2. KAFLI.
Skrauthliðið á Stormbury lá að suður álmu
hallarinnar. Það var mjög sjaldan opnað. Hlið
þetta var gert úr smíðajárni, og sitt hvoru megin
við það voru veigamiklar súlur. Hlið þetta hafði
einhver barónanna, sem höfðu setið á Stormbury,
tekið með sér heim frá Italíu. Ofan á hvorri súlu
sat úlfur. Úlfarnir voru einnig ítölsk smiði, þeir
voru úr gráum marmara og höfðu úlfarnir í
skjaldamerki ættarinnar verið hafðir til fyrir-
myndar. Úlfarnir á skjaldarmerkinu voru í
grimmilegum bardaga, en hér voru þeir aðskild-
ir, hvor um sig sat á sinni háu súlu og horfði
illilega niður á áhorfendur og óhuggnanlegur
munnurinn var galopinn. Hvorki mosi né skófir
hafði fest rætur á þeim og þarna sátu þeir svo
uggvænlega líkir lifandi úlfum. Porteus var ek-
ið út á milli úlfanna sinna í líkvagninum og á
eftir fylgdi gríðar fjölmenn líkfylgd, og nú lok-
aðist hliðið aftur, og þeir, sem áttu erindi til
eða frá höllinni urðu að fara aðrar leiðir.
Mánuður hefur liðið frá því að Porteus var
jarðsettur og kaldan og ömurlegan nóvember dag
gekk Vilhjálmur ásamt frænda sínum inn um
lítið hlið og eftir veginum í áttina til óðalsset-
ursins. Ýmis vandamál hafa orðið á vegi hins
unga erfingja. Þar á meðal hefur gamli ráðs-
maðurinn hans beðið um lausn frá störfum. Háðs-
mannsstaðan hafði gengið erfðum í beinan karl-
legg, en þar sem Michael Forrester átti engan
son, varð að taka ókunnugan mann í starfið.
„Ég ætla að reyna að fá John Malfroy til þess
að taka við ráðsmannsstöðunni sagði Vilhjálm-
ur við frænda sinn. „Mig hefur lengi langað til
að gera honum greiða, og hér gefst mér loksins
tækifæri til þess.“
„Ég man vel eftir honum frá því hann heim-
sótti þig,“ sagði Telford ihugull á svip. „Og ég
er sannfærður um, að hann, ef ég er undanskil-
inn, er eini vinur þinn.“
„Ertu andvígur honum?"
„Nei, þvert á móti. Mér geðjast reglulega vel
að honum. Hann er duglegur og hagsýnn. Ef til
vill er hann stundum helzt til varfærinn, en það
rýrir ekki gildi hans í mínum augum. En aftur
á móti eru gerðar geysimiklar kröfur til ráðs-
manns á stóru ættaróðali, og Stormbury er ekki
staður, sem maður kemur til að læra ráðsmennsku
á, heldur vantar þig reyndan mann. Malfroy þyk-
ir vænt um sveitalífið, hann hefur yndi af úti-
vist og íþróttum, hann er greindur og fólk ber
virðingu fyrir honum. En er hann nógu kunnug-
ur þvi starfi, sem hann yrði að taka við?“
„Það kemur smátt og smátt. Hann hefur góða
hæfileika til að vera stjórnandi. 1 Rússlandi er
hann einn af yfirmönnunum í stórri námu. Að vísu
get ég ekki gert ráð fyrir, að hann langi til að
taka að sér starfið, en ég býst samt við því. Hon-
um þykir mjög vænt um mig, og eins og þú veizt,
met ég hann einnig mikils. Mig hefur alltaf lang-
að til að fá hann hingað, og ef við lítum á að-
stæðurnar, þá eru þær ekki mjög slæmar. Forr-
ester hefur ennþá sitt starf, og hann mun hjálpa
Malfroy fyrstu mánuðina, og áður en langt er
um liðið, verður hann ágætis ráðsmaður, og
Forrester fær lausn frá starfi."
„Þá vona ég að hann komi, og ég vona einnig,
að Forrester verði eitt ár enn við starfið. Það
er alltaf svo mikið að gera á stóru óðali, þegar
óðalseigandinn deyr.“
„Faðir minn hafði gengið vel frá öllum mál-
um, áður en hann dó, enda vissi hann, að tími
hans mundi brátt koma.“
Þeir fóru aftur að ræða um John Malfroy.
Hann og Vilhjálmur höfðu bundizt vináttubönd-
um, er þeir voru saman í Etonskóla. Þeir voru
mjög ólíkir hvor öðrum bæði að skapgerð og
útliti. En Vilhjálmur hafði lærzt að meta hjá
kunningja sinum einmitt þá eiginleika, sem hann
skorti sjálfan. John var hár og þreklega vaxinn
piltur, duglegur við allar íþróttir. Auk þess var
hann öruggur í allri framkomu, hann var þol-
góður og hugrakkur, og samt sem áður var hann
sannur íþróttamaður og færði sér aldrei krafta
sína í nyt á löðurmannlegan hátt. 1 stuttu máli
sagt, var hann einn þeirra manna, sem alltaf er
álitin hetja, þó að hann geri sjálfur aldrei neina
tilraun til þess að sýnast hetjulegur. Vilhjálmur,
sem var yngri en Malfroy, varð samstundis einn
aðdáenda hans, og Malfroy geðjaðist strax
mjög vel að þessum unga aðalsmanni, og áður
en langt um leið voru þeir tengdir innilegum
vináttuböndum. John vissi, að „Leðurblakan" átti
að erfa stórt óðalssetur og öll þau auðæfi, sem
því fylgja, og ef til vill hafði það sín áhrif á
hann; en ungt fólk er sjaldan undirförult, og
það var áreiðanlegt, að vinátta Malfroy gagn-
vart Vilhjálmi var ekki til orðin í eiginhagsmuna-
skyni. Honum þótti innilega vænt um Vilhjálm,
ef til vill vegna þess, hve miklar andstæður þeir
voru. Hann var fallegur maður, en það hefði
enginn getað sagt um Vilhjálm; hann var hár
og sterklega vaxinn, en Vilhjálmur var lágvaxinn
og grannholda. John var vel gefinn, en honum
leiddist að lesa námsbækurnar, og Vilhjálmur
hjálpaði honum oft við námið og var hreykinn
af að geta það.
Aðstaða Vilhjálms I þessu lífi vakti í ríkum
mæli áhuga hjá Malfroy. Ilann var sjálfur af
venjulegri borgarafjölskyldu kominn, og kunn-
ingsskapurinn við Wolf opnaði fyrir honum nýja
heima. Að sumu leyti fór það í taugarnar á
honum, að það skyldi vera til fólk, sem væri
fætt í þennan heim til þess að taka við miklurn
auðæfum — fólk, sem væri fætt til að vera ríkt,
án þess að hafa nokkuð fyrir því sjálft. Faðir
Johns var duglegur maður, og hafði unnið sér
sjálfur inn þau auðæfi, sem hann átti. Lífsvið-
horf hans, sem John hafði erft frá föður sinum,
var að öllu leyti mjög frábrugðið lífsviðhorfi
Wolfs, og drengirnir rökræddu þetta oft og lengi.
John hafði lært að meta peningana vegna þeirra
sjálfra, og þeirra þæginda, sem þeir gátu veitt
manni, en Vilhjálmur leit aftur á móti á þá sem
fjötra, sem fylgdi mikil ábyrgð, hér sást greini-
lega munurinn á erfðum og áunnum auðæfum.
Þeir höfðu verið í skóla saman í Oxford, en þá
byrjaði ógæfan fyrir Malfroy. Faðir hans, sem
var víxlari, tapaði öllum fjármunum sinum, og
framdi síðan sjálfsmorð. Hann lét eftir sig konu
og tvö börn. John var nauðbeygður til að hætta
námi i háskólanum. Þetta hafði komið eins og
þruma úr heiðskíru lofti; en ungi maðurinn var
harðger og lét ekki bugast. Hann varð að sjá
móður sinni og systur farborða. Vilhjálmur gat
ekki hjálpað honum eins og á stóð, en Malfroy
vissi, að ógæfa hans hafði ekki raskað vináttu
þeirra að neinu leyti. Það var þegjandi sam-
komulag á milli þeirra, að Vilhjálmur útvegaði
Malfroy atvinnu á Stormbury, um leið og hann
fengi tækifæri til. Þeir héldu stöðugt samband-
inu hvor við annan, en kunningjar föður Johns
útveguðu honum atvinnu. Hann innti svo vel
og samvizkusamlega af hendi öll þau störf, er
honum var trúað fyrir, að hálfu öðru ári síðar
var hann sendur til Kússlands á vegum oliufyrir-
tækisins, sem hann var ráðinn hjá. John helgaði
sig algerlega vinnunni. Hann komst í kynni við
fátækt og varð svo undarlega gírugur I peninga.
Fékk löngun eftir þeim, löngun, sem hinir riku
þekkja ekki.
1 huganum treysti Malfroy ávallt því, að Vil-
hjálmur yrði til þess að skapa honum nýja fram-
tið, sem hæfði honum betur, en sú, sem nú blasti
við honum. John hafði yndi af sveitalífi, og iðk-
un íþrótta úti í guðsgrænni náttúrunni hafði á-
vallt verið draumur hans. Hann hafði eitt sinn
verið á Stormbury í sumarleyfi sínu, og hann
hafði notið þess í ríkum mæli; en um þær mundir
gat hann ekki áttað sig á, hvaða vinna hæfði
sér bezt þar. Honum var það ljóst, að Vilhjálm-
ur leit allt öðrum augum á lífið en hann sjálf-
ur. Vilhjálmur hafði eitt sinn heimsótt vin sinn
til Síberíu, og sá þá hversu óvenju verkhygginn
Malfroy var, sá sltapfestu hans og viljastyrk.
Hann ltunni vel að meta þessa eiginleika vinar
síns, og hafði rætt um þá glæsilegu framtíð, sem
án efa biði hans. En þeir höfðu ekki rætt þann
möguleika, að þeir ættu eftir að fylgjast að í
gegnum lífið.
1 fimm ár hafði Malfroy unnið og beðið I
Rússlandi, og nú leit loks út fyrir, að Vilhjálmur
gæti hjálpað honum. Vilhjálmur var aftur á móti
hálfhræddur um, að John mundi ekki verða á-
nægður með þær aðstæður, sem biðu hans í
Englandi og ræddi um það við Telford.
Bræðrungarnir gengu áfram, og augnablik
námu þeir staðar til að horfa á fáein dádýr, sem
hlupu inn í 3kóginn. En skömmu síðar héldu
þeir samtalinu áfram.
„Ég er alls ekki viss um, að hann komi,“ sagði