Vikan - 04.01.1951, Page 11

VIKAN, nr. 1, 1951
11
Framhaldssaga: SMIPBMOT 18
------- Eftir JENNIFER AMES ----------------—--------------—
„Ég held, að maður yðar standi ekki að neinu
leyti bak við flóttann," svaraði hann. „En við
höfum lagt fyrir hann nokkrar spurningar, sem
hann virðist eiga fullerfitt með að svara. Svo
gripum við til okkar ráða, svo að hann segði
okkur sannleikann. Kannski hefur hann sagt yð-
ur frá þessu?"
„Nei, hann hefur ekki á það minnzt.“
„Það var slæmt. Við slepptum honum nefni-
lega með það fyrir augum hann mundi segja
yður allt af létta. Við þóttumst vissir um, að
þér munduð verða liðlegri við okkur, ef þér
fengjuð að vita það.“
Það var sama ógnunin í rödd hans sem fyrr,
og kalt vatn rann henni milli skinns og hörunds.
Hún sneri við honum baki og sagði lágt.
„Ætluðuö þér að tala um fleira við mig, kaft-
einn ?“
„Já, frú Rymer. Ég bið yður að fara ekki
strax. Ég þarf að spyrja yður um . . .“ Hann
snarþagnaði. Dyrnar höfðu opnazt, Bruce stóð á
þröskuldinum.
„Fyrirgefið, kafteinn," sagði hann með bros
á vör. „Mér fannst viðtalið við konu mina orðið
í lengra lagi. Gæti ég kannski orðið yður að ein-
hverju liði ?“
„Ekki hef ég beðið yður að koma,“ sagði hann.
„Einmitt, en samt langaði mig til að líta inn
til ykkar.“ Hann brosti gleitt. ,.Ég þoli ekki, að
jafnmikið kvennagull og þér, kafteinn. séuð of
lengi í einrúmi með konu minni."
Blóðið þaut fram í kinnar kafteinsins.
„Nú stigið þér einu skrefi of langt, Rymer.
Ég hef látið það í Ijós við yður áður, að amerísk
fyndni lætur mér illa í eyrum.“
Bruce hnyklaði brýrnar lítið eitt. „Yður finnst
þá hjákátlegt, að ég skuli kalla yður kvennagull ?
Ég get að vísu verið yður sammála, en leyfist
mér að benda yður á, að það voruð þér, sem sögð-
uð þetta sjálfir í fyrstunni." Það var háðskur
hreimur í rödd hans, og þjóðverjinn virtist ætla
að springa af reiði. Hann steig eitt skref að Bruce,
og um tíma hélt Alys, að Bruce mundi fá högg
í andlitið. En kafteinninn missti ekki stjórn á
sér, svo sagði hann:
„Þetta getum við jafnað síðar, Rymer."
„Auðvitað, auðvitað," sagði Bruce og kinkaði
kolli hinn rólegasti. „Þér viljið ætið hafa yfir-
tökin í glimunni. Ef þau nást ekki, dragið þér
yður i hlé. Er það ekki rétt, kafteinn?"
Nú voru dyrnar, sem lágu út að veröndinni,
opnaðar skyndilega, og inn kom karlmaður. Hann
var afar hár og að sama skapi digur. Hann gekk
beint að Bruce.
„Hér ert þú þá niðurkominn, vinur minn,“ sagði
hann furðu lostinn. „Það var gaman að hitta þig
aftur. Þú lítur býsna vel út.“ Jafnframt sló
hann svo kröftulega á aðra öxl Bruce, að hann
átti erfitt með að halda jafnvægi. Maðurinn hafði
djúpa, hreimmikla rödd, sem virtist enduróma
í stofunni. Alys grunaði þama væri Manley sendi-
herra kominn, og henni kom i hug, hvað það væri
skrítið, að svo risavaxinn maður ætti jafn granna
og kvenlega dóttur sem Jennifer var. En þrátt
fyrir allan stærðarmun, var mikill svipur með
þeirn, bæði voru blíðleit og brúneyg, munnnett
og einbeitt, og efalaust hafði hár hans verið Ijóst,
þó að það væri nú orðið grátt af hærum.
Það kom henni líka spánskt fyrir sjónir, hve
kumpánlega Manley ávarpaði Bruce, því að Bruce
hafði einhvern tíma haft það á orði við hana, að
hann þekkti ekkert til ameríska sendiherrans.
„Ég gat varla á heilum mér tekið, eftir að
Jennifer sagði mér þú værir kominn til eyjarinn-
ar, svo langaði mig mikið til að sjá þig,“ sagði
Manley. „Enda er langt frá því við sáumst sið-
ast, það var fyrir ári, á fyrii'lestri, sem þú hélzt
í New York. Það var góður fyrii'lestur, honum
gleymi ég aldrei." Hann drap titlinga framan í
Bruce og lék við hvern sinn fingur.
„Og þax-na er þá eiginkonan. Ég hef mikið
heyrt um hana talað. Ég fékk fyrir nokknx bi’éf
frá vini okkar beggja, og hann sagði, að hún
skaraði fram úr öllum, sem hann þekkti. Ég
held það sé ekki of mikið sagt.“ Hann gekk til
Alysar, og þau tókust í hendui'. „Komið þér sæl-
ar frú Rymer. Mig undrar, hve vinur minn, ég
minntist á hann áðan, hefur getað lýst yður vel í
bréfinu." Hann brosti ánægjulega. „En samt eruð
þér fegurri en hann sagði — miklu feguri'i."
Meðan á þessu stóð, var Jensman kyrr og leit
stöðugt frá einum til annars. Það var eins og hann
áttaði sig ekki á öllum ósköpunum, þetta kæmi
honum gersamlega á óvart. Ekki var annað liægt
en að sannfærast af framkomu Manley.
„Þekkir þú ekki Jensman kaftein, Manley?"
sagði Bi-uce. „Hann er hér yfirmaður í liði
Gesta."
„Nei, þvi miður,“ sagði Manley, og nú ger-
breyttist maðurinn á einu augabragði. Glettnis-
svipurinn rann af honum, í þess stað setti hann
i brúnirnar og varð hörkulegur.
„Ég hef heyrt mikið um yður talað, Manley,“
sagði kafteinninn. „Og allt er það upp á sörnu
bókina — þér eruð lítill vinur þjóðverja."
„Nújá, einmitt það,“ sagði Manley. „Yður skjátl-
ast efalaust ekki. En svo er margt sinnið sem
skinnið. Ég virði það mikils, að eiga nú færi á að
taka í hönd yðar, kafteinn. Og ég hef einnig heyrt
mikið um yður talað."
Þeir hneygðu höfuðin lítið eitt. Nú faimst Alys
einhvern veginn teningunum væri kastað. Hún
varp öndinni léttar. Hún kunni vel við Manley,
og var honum þakklát fyrir að hafa kornið Bruce
til hjálpar.
Litlu síðar kvaddi Jensman. Áður en hann fór,
leit hann til Alysar og sagði: „Ég bíð eftir að
heyra meira frá yður, frú Rymer."
Manley skellti upp úr og sagði siðan: „Það er
eins og þið hafið svarizt í fóstbræðralag." Svo
lét hann höndina falla á axlir Jensmanns, svo að
kafteinninn var næstum fokinn um koll. Hann
hélt áfram áð hlæja, og var bersýnilega í ljóm-
andi skapi. En þegar hann heyrði bil ekið frá
húsinu, hætti hann og varð alvarlegri.
„Þið eigið úr miklum vanda að ráða, er ekki
svo?“ sagði hann.
„Hefur yður vei'ið skýi't frá þvi?“ sagði Bruce.
Hann kinkaði kolli. „Jennifer sagði mér frá
því. Þið hafið verið meiri klaufarnir. Guð má
vita, hvemig þið getið bjargazt út ógöngunum."
„Já, það er býsna erfitt," sagði Bruce og brosti
út í annað munnvikið. ,,En, hvað munduð þér
leggja til við gerðum?"
Manley virtist velta einhverju fyrir sér nokki'a
stund. Hann hafði hendur í vösum og horfði nið-
ur á gólfið. Að lokum leit hann upp og sagði:
„Ég held ekki sé nema um eitt að velja. Ég
verð að gefa ykkur formlega í hjónaband."
18. KAFLI.
Alys hrökk við. „En það getum við ekki,“ sagði
hún í öngum sínum.
Manley horfði á hana. Augu hans voru smá
en gáfuleg. „Svo? En það er nú eini kosturinn,
sem ég kem auga á. Ég get ekki skoi'izt í leikinn,
fyrr en þér eruð lögum samkvæmt giftar amerísk-
um manni, enda þótt þér skirrist við að verða
amerískur ríkisborgari. Senx stendui' get ég ekk-
ert gei't. Það var ekki rétt af mér að ljúga svona
að Jensman áðan, og það verður ekki auðvelt
fyrir mig að halda honum í framtíðinni. Ég held,
frú, að . . .“ Hann þagnaði og boi'sti vingjam-
lega til Alysar. Hún sagði þá: „Kallið mig held-
ur Alys." Svo hélt hann áfram.
„Það mundi hafa mikið að segja, Alys, ef þið
Rymer væi'u lagalega gift. En á hinn bóginn er
ósköp auðvelt að losa sig síðar við hjónabandið,
ef þér viljið ekki gangast undir það að fullu og
öllu."
„Þér eigið við skilnað?"
„Setur hroll að yður við tilhugsunina ? Það er
af því að þér eruð aldar upp í Englandi. 1 mínu
föðurlandi er skilnaður engin ósköp — það er að
engu ægilegra heldur en að taka vísdómstönnina
til dæmis. Og þetta spor, sem ég vil að þér
stigið, getur í'áðið miklu fyrir yður. Meira að
segja getur verið urn líf og dauða að tefla . .
Hann þagði stutta stund og horfði á hana í eftir-
væntingu.
„Þér álítið þetta skipti svona miklu máli?“
Það var eins og hún þvingaði orðin fram á varir
sínar.
„Á þvi er enginn vafi.“ Alvönisvipurinn vék nú
af andliti hans fyrir góðviljaðri glettni. „Og því
er tillaga min svo afleit? Þið eruð bæði þokka-
leg í útliti, ekki laust við hjónasvip, meira að
segja. Jæja, hvað segið þið svo?“
„Ætli við Alys gætum ekki krufið þetta til
mergjar?“ sagði Bruce.
„Já, þið getið fengið að tala um það tvö ein,“
sagði Manley. „Náttúrlega viljið þið finna for-
smekkinn, áður en þið steypizt ofan í hjóna-
sængina." Hláturinn iskraði í honum. ,,Æ, þið
megið ek);i reiðast mér, þótt ég geri að gamni
mínu,“ sagði hann svo.
„Nei, nei,“ sagði Bnice.
Manley gekk hratt út úr stofunni. Þau heyrðu
fótatak hans fram eftir ganginum. Svo kallaði
hann hátt á Jennifer. Þau stóðu kyrr og lögðu
að eyrun, og bæði langaði til að hefja samtalið.
Að lokum sagði Bruce:
„Já, hvað segir þú um tillöguna?"
„Þetta er blátt áfram hlægilegt, því að
við . . .“ Hún komst ekki lengra.
„Af því að við elskumst ekki. Ætlaðirðu að
segja það?“
Hún fann blóðið stiga sér til höfuðs. „Kannski,“
sagði hún. „Já, það var einmitt þaþ."
„Veiztu, hvað er ást?“ sagði hann eins og út
í bláinn.
Hún sneri sér að honum. „Auðvitað veit ég
það."
„Ég efast um það. Ástin er ekki eins og þú
heldur, eða réttara sagt eins og þér hefur verið
blásið í bi'jóst frá bai'næsku. Hxigmyndir þinar
eru svo rómantískar. En ástin er eitthvað, sem
maður stenzt ekki, eitthvað, sem nær tökum á
manni, hvort sem það er ljúft eða leitt. Það er
hægt að elska án þess að vilja elska, það er