Vikan - 16.04.1953, Blaðsíða 11

Það átti að senda flugvél frá Englandi
að sækja fimm franska hershöfðingja.
Hún kom á réttum tíma og sveimaði
fyrir ofan Þau. En þá komu óvæntir
erfiðleikar í ljós....
HÁLFRI klukkustund síðar, sat Odette í
skurði, og hjólhesturinn ofan á henni, og
aftara hjólið snerist enn á fullri ferð. Vinstri
sokkurinn hafði rifnað á hnénu, og það blæddi
út í gegnum silkið. Athygli hennar hafði verið
fast bundin við þá list að stýra hjólhestinum,
þangað til hún kom allt í einu auga á hóp ítalskra
hermanna, sem voru að æfingu, og þetta fannst
henni svo hlægilegt, að hún missti alla stjórn á
farartækinu, með fyrrnefndum afleiðingum.
Odette fór úr báðum sokkunum, steig aftur á
bak gæðingnum og hélt áfram ferð sinni til villu
barónsins. Hún varð að fallast á þá skoðun
Raouls, að sambandið milli þess að sofa í pútna-
húsi og ferðast á hjólhesti gat ekki talizt sér-
lega náið.
Eftir því sem dagarnir liðu, fann Odette, að
bráðabirgðastarf það sem hún hafði beðið
Raoul um, hélt henni bundinni í æ ríkara mæli.
Ennþá bólaði ekkert á pappírunum sem hún
þurfti til að komast til Auxerre. Það var satt
hjá Renard, að allt þessháttar tók sinn tíma, og
þvi var ekki um annað að gera fyrir Odette en
sýna þolinmæði.
En jafnframt var Odette, sem nú hafði náð
sæmilegri leikni í að ferðast á reiðhjóli, fær um
að létta miklum störfum af herðum Raouls. Hún
féll vel inn í skipulagið og var farin að kynn-
ast félögunum, og þeir henni. En henni geðjað-
ist ekki að Cannes. Einn daginn vakti Raoul máls
á þessu atriði. Hann spurði hvernig henni þætti
að starfa í Cannes.
,,Þú spyrð mig um tvo ólíka hluti í einni
spurningu," sagði hún og hnyklaði brýnnar. ,,Ég
ætla að reyna að svara hverjum fyrir sig. I
fyrsta lagi á Cannes eiginlega ekkert skylt við
hið raunverulega Frakkland, það Frakkland sem
ég kom til að finna. Ég átti von á skaphörðu,
þróttfullu Frakklandi, og bjóst við að hjá því
ætti ég að starfa. Það er ógæfa mín að ég kom
til þess eina hluta af landi mínu, þar sem stríð-
ið heldur ekki áfram. Ég þráði að vera innan
um hina sönnu landa mina, og berjast með þeim
á móti Þjóðverjunum." Þau sátu og horfðu út
á hafið. Neðan frá sendinni ströndinni bárust
hlátrar ungs fólks sem lék sér léttklætt í sól-
skininu. ,,Það getur verið að þetta fólk sé sam-
landar mínir, en mér finnst einhvernveginn að
það hafi ekkert að gera með það Frakkland sem
ég þekki. Það veldur mér ógleði. Ef þú spyrð
mig, hvort ég kunni vel við mig I Cannes, þá
er svarið Nei. En ef þú spyrð mig hvort ég kunni
vel við að starfa í hópnum þínum, þá er svarið
Já. Mér finnst þú leggja mjög hart að þér, og
ég veit að ég get létt af þér miklu af hinu
almenna starfi, svo að þér veitist betra næði til
að vinna að því sem þýðingarmeira er. Þú eyðir
ekki tímanum til ónýtis. Þú tekur mikinn þátt í
stríðinu, — eins og ég hefði kosið að gera. Þess-
vegna gæti okkur áreiðanlega komið vel sam-
an."
„En þér geðjast ekki að Cannes?"
„Nei. Mér geðjast ekki að Cannes. Ég vildi
ekki yfirgefa dætur mínar, en núna, þegar ég
er búin að því, þá finnst mér svona hálfpart-
inn að ég hafi verið göbbuð." Hún brosti. „Þetta
er auðvelt og silkimjúkt og tízkufullt. Ég er
ekki fyrir neitt slíkt. Það sem ég leita að er
raunveruleikinn — og ég á ekki von á að finna
hann í þessu, . . . þessu rotnandi sólskini. Þú
mátt ekki halda, að þegar ég tala um raun-
veruleika, þá eigi ég við háska. Ég kæri mig
satt að segja ekkert um að lenda í háska. Ef
svo færi einhverntíma, þá mundi ég áreiðan-
lega verða hrædd. En ég þrái það sem ég get
ekki lýst með öðru orði en þessu, raunveruleika,
og það verður ekki fyrr en ég hef kynnzt þess-
um raunveruleika sem ég get farið aftur heim
að hugsa um börnin mín. Ég er miklu betur til
þess fallin að snýta litlum telpum heldur en
sofa í pútnahúsi í Marseille. Ég er miklu betri
við matargerð heldur en njósnir. Ég er mjög
venjuleg kona."
„Þar er ég alls ekki á sama máli, Lise." Hann
brosti. „Engin venjuleg kona mundi hafa lagt
af stað eftir vegunum hérna á reiðhjóli, án
þess að kunna að stjórna því, dottið í skurð,
eyðilagt beztu sokkana sína, skorið sig á hnénu
— og samt haldið áfram ferðinni. Af hverju
sagðirðu mér ekki að þú kynnir ekki á hjóli?"
„Af þvi þú virtist ganga út frá því sem vísu
að allir væru . . . eins hæfir til alls eins og þú
ert sjálfur. Þessháttar getur gert manni dálítið
gramt í geði. Því skyldi ég gera þér það til
geðs að viðurkenna vankunnáttu mína?"
Hann hristi höfuðið. „Það hefði ekki orðið mér
til geðs. Þú gerir þér rangar hugmyndir um fólk.
Stundum ertu alveg eins og ein af þessum litlu
telpum, sem þú kannt svo vel að snýta. Lise,
gætirðu hugsað þér að vera hér og vinna fyrir
mig?"
„Ef þú og skrifstofan haldið að ég geti orðið
til meira gagns hér heldur en í Auxerre, þá
skal ég vera. Ég hlýði bara fyrirskipunum. En
ég aðvara þig, mér geðjast ekki að Cannes."
„Ég fékk skeyti frá Buck í gærkvöldi. Hann
vill fá að vita hvar þú sért og hvers vegna ég
hafi ekki sent þig áfram til Auxerre, eins og
gert var ráð fyrir. Mér þætti vænt um að mega
svara því, að ég vilji hafa þig hérna. Fellst þú
á það?"
„Ég hlýði bara fyrirskipunum."
„Það er ekki mjög viðfelldið."
„Nei. Það er satt. Fyrirgefðu. Ef Buck fellst
á það, þá verð ég kyrr — þrátt fyrir þetta rotn-
andi sólskin á Bláu ströndinni. Það er kjánalegt
að halda að raunveruleikinn tilheyri einhverjum
sérstökum stað. Hann tilheyrir huga manns."
Svo datt henni dálítið í hug. Hún hló lágt. „En
ef ég verð nú kyrr, hvað segir Arnaud þá?“
„Arnaud! O, þú og hann haldið áfram að ríf-
ast, og sjá um það sem gera þarf." Hann horfði
út á hafið langa stund. Svo sagði hann lágt:
„®íT geng út frá því að þú verðir hér og vinnir
fyrir mig, og þá ætla ég að byrja með því að
reyna að senda þig heim til Englands í vissum
erindum. Þetta hljómar eins og grín, en er það
alls ekki. Þú þekkir Renard? Jæja, það er þann-
ig með hann, að þó ég viti að hann er heiðvirð-
ur og einlægur, þá kemur okkur ekki eins vel
saman og skyldi. Má vera að það sé mér að
kenna, en hver svo sem ástæðan er, þá höfum
við ofnæmi hvor fyrir öðrum. Það er skrambi
leiðinlegt, en hvað skal segja. Ég hef í undir-
búningi að hann fari — í fylgd með hvorki meira
né minna en fimm þekktum frönskum hershöfð-
ingjum — til Englands að ráðfæra sig við skrif-
stofuna. Þeir verða teknir í sprengjuflugvél á
akri nálægt Vinon. Það, sem ég ætla að biðja
þig að gera, er að fara með þessum heiðurs-
mönnum til London og gefa skrifstofunni ná-
kvæma skýrslu um ástandið hér."
„Og svo?"
„Og svo vona ég að þú komir aftur til Frakk-
lands. Það er undir skrifstofunni og Buck komið.
Ég læt Arnaud senda Buck skeyti í kvöld, og
segi honum að þú starfir hér og sting upp á
því að þú gerist nokkurskonar flugþerna þess-
ara heiðursmanna strax og okkur tekst að ná í
sprengjuflugvél. Erum við sammála?"
„Já. Við erum sammála."
„Gott. Og nú hefði ég ekkert á móti því að
bjóða þér til kvöldv.erðar hjá Robert." Hann
brosti. „Hingað til hef ég haft það eins og nokk-
urskonar einka felustað minn, en fyrst við eig-
um að vinna saman, þá ætla ég að trúa þér
fyrir leyndarmálinu um kótiletturnar þar . . .“
Skeyti, sent á dulmáli til BUCKMASTER, kl.
0830. — 5. 12. 42.
FRÁ RAOUL STOPP STlNG UPP Á LISE
SEM VINNUR HÉR FARI FLUGVÉL MEÐ
RENARD OG FARÞEGUM HANS FIMM STOPP
LISE ÚTSKÝRIR ERFIÐLEIKA HÉR FULL-
STOPP.
; ; i
Skeyti á dulmáli, sent Raoul, kl. 0845. — 6.
12. 42.
KREFST ÞESS ÞU KOMIR MEÐ RENARD
STOPP SENDU LISE TIL AUXERRE EINS OG
ÁKVEÐIÐ STOPP RENARD HLÝTUR GETA
UTVEGAÐ PAPPlRA HANDA HENNI KOM-
AST YFIR LlNUNA STOPP HUN ÆTTI SETJA
SIG 1 SAMBAND VIÐ TAMBOUR PARIS
STOPP SPRENGJUFLUGVÉLIN TEKUR AÐ-
EINS SJÖ FULLSTOPP
! ! !
Skeyti til BUCKMASTER, sent á dulmáli kl.
0940—10.12.42.
FRÁ RAOUL STOPP BIÐ UM LEYFI TIL
HAFA LISE HÉR ÞANGAÐ TIL ÉG KEM AFT-
UR STOPP HUN ER ÓMISSANDI FULLSTOPP.
! ! !
Skeyti til RAOUL, sent kl. 0845 — 11.12.42.
JÆJA ÞÁ FULLSTOPP.
! ! !
„Jæja," sagði Raoul, „þá er það i lagi."
„Já,“ sagði Odette. „En nú er það vélin sem
á að taka ykkur upp.“
! ! !
„Kæri Raoul minr,,“ sagði Renard eins og
kennslukona sem er að tala við þrjózkufullt barn,
„það er engin þörf á þvi að þú kynnir þér akur-
inn sjálfur. Undirmenn mínir —- ég endurtek,
undirmenn mínir — sem allir eru ágætir flug-
menn, hafa þegar gengið úr skugga um, að hann
er í alla staði fullnægjandi fyrir sprengjuflugvél
að lenda á. Ef þú færir nú sjálfúr til að athuga
hann, mundi það vera móðgun við þá. Það er
búið að ganga frá öllu."
„Ég efast ekki um það," sagði Raoul. Akur
þessi, sem stungið hafði verið upp á til lendingar
flugvélinni, var sem fyrr segir hjá Vion, um það
bil tvö hundruð mílur frá Cannes, og til að kom-
ast þangað þurfti hann að fara með járnbrautar-•
lest, og skipta raunar tvisvar um lest, og fara
síðan í bíl, en til þess yrði að útvega fölsk bíla-
leyfi. En í þeim efnum var hann al-
gjörlega upp á Renard kominn, og
það var dálítið óviðkunnanlegt að
biðja um aðstoð hans eins og á stóð.
Það var í stuttu máli ógjömingur
11