Vikan - 27.05.1954, Blaðsíða 6

FRAMTÍÐARSTARF
EFTIR DEREK RABAT
GERARD DAWKINS flugmaður lét
sér ekki nægja að fljúga hraðar
en hljóðið, heldur tókst honum líka að
sjá inn í framtíðina.
Morgun nokkum, þegar hann var í
reynsluflugi í venjulegri PX-357 flugvél,
kom nokkuð merkilegt fyrir hann. Þegar
hann var kominn upp í 45.000 feta hæð,
lét hann flugvélina falla, eins og venju-
lega, og horfði á hraðamælirinn, þang-
að til hann sá vísirinn nálgast 680 og
vissi að nú var hann að nálgast hraða
hljóðsins. Flugvélin titraði um leið og
hann setti öll 15000 hestöflin í gang.
Þá tók hún þrjá kippi, eins og fælinn
hestur og rann svo mjúklega gegnum
loftið.
Þetta hafði tekizt vel og flugvélin
staðizt prófið. Gerard hugsaði ekki
meira um það, því þetta hafði hann leik-
ið ótal sinnum og flugmaður hjá Pye-
croft Aircraft Company lét sér ekki
allt fyrir brjósti brenna. En nú gerðist
atvik, sem alls ekki tilheyrði venjulegu
reynsluflugi.
Hann flaug með 880 mílna hraða og
í 8000 feta hæð, þegar hann kom
skyndilega inn í þétt ský, svo birtan í
stjórnklefanum varð einkennilega grá-
gul-.
Hann leit í flýti á mælaborðið, því í
slíku blindflugi varð hann að fljúga eft-
ir mælunum. En þá stirðnaði hann af
undrun.
Því á mælaborðinu fyrir framan sig
sá hann, eins og í sjónvarpi, mynd af
bíl. Myndin var að vísu nokkuð dauf,
en það var ekki um það að villast. Þarna
var mynd af nýja lúxusbílnum hans.
Gerard ýtti gleraugunum upp á ennið
og starði á myndina. í kringum bílinn
stóð hópur af forvitnu fólki, sem horfði
á framhluta bílsins, þar sem einu sinni
hafði verið gljáfægð vél, en nú var ekk-
ert annað en samanböglað járnarusl.
Og þarna stóð herðabreiður ungur mað-
ur og ræddi ákaft við lögregluþjón. Það
var ekki um að villast, þessi maður var
enginn annar en hann sjálfur.
Myndin hvarf eftir nokkrár sekúnd-
ur. Skýin greiddust sundur og Gerard
gleymdi þessu atviki, þangað til hann
hafði stigið út úr flugvélinni niðri á
flugvellinum og var að gefa skýrslu sína
inni á skrifstofunni. Fyrir utan glugg-
ann stóð bíllinn hans, eins óskemmdur
og fallegur og áður.
Tveim vikum seinna fékk hann á-
stæðu til að minnast myndarinnar. Þá
sat hann í sólskinsskapi við stýrið á
bílnum sínum á leið frá flugvellinum.
Hann var nýkominn inn á aðalbrautina,
þegar hann leit við, til að gefa ungri
stúlku hýrt auga. Og þá gerðist það, að
hann ók á flutningabílinn, sem því mið-
ur var í fullum rétti.
Þetta óhapp kostaði Gerard 98 pimd
og olli honum miklum heilabrotum.
Hafði hann ekki séð þetta fyrir? Ef til
vill gæti hann séð fyrir óorðin atvik. Og
brátt komst hann að raun um, að hann
gat það.
Næst þegar hann flaug hraðar en
hljóðið, stýrði hann flugvélinni viljandi
inn í ský. Og nú sá hann sjálfan sig,
piparsveininn Gerard Dawkins, liggj-
andi á hnjánum fyrir framan undur-
fallega, ljóshærða stúlku, sem hann
var sýnilega að bjóða hönd sína og
hjarta.
Ekki nóg með það. Hann þekkti
stúlkuna. Það var Muriel Dacre. Hann
hafði litið hana hýru auga, síðan
hún fór að vinna á skrifstofunni fyrir
einum mánuði, en hún hafði fram að
þessu gert sér far um að vera kuldaleg
við hann. Hann hafði því ekki haldið að
henni geðjaðist að honum.
En nú vissi hann það! Því hún brosti
hamingjusöm við manninum, sem lá á
hnjánum fyrir framan hana og dem-
antshringur prýddi hendi hennar. Svo
hún vildi þá giftast honum. Gerard
eyddi ekki miklum tíma til ónýtis og
lagði sigurviss til atlögu. Þrem vikum
seinna voru þau opinberlega trúlofuð.
Gerard var í sjöimda himni, ekki að-
eins af því að hann var trúlofaður Muri-
el, heldur miklu fremur af því að nú
vissi hann, að hann gat séð inn í fram-
tíðina. Þetta var einmitt það, sem menn-
ina hafði alltaf dreymt um. En hann
sagði engum frá því. Dag og nótt velti
hann því fyrir sér, hvernig hann gæti
bezt haft not af þessari þekkingu sinni.
Á veðreiðunum . . . úr því hann gat
séð fyrir bílslys, þá var ekkert líklegra
en að hann gæti líka séð hvaða hestur
yrði fyrstur næsta sunnudag.
Áður en langur tími var liðinn, græddi
hann á tá og fingri. Eftir nokkrar til-
raunir hafði honum tekizt að sjá kapp-
reiðarnar, sem áttu að fara fram viku
seinna, með því að fljúga hraðar en
hljóðið inn í skýbakka. Eftir það þurfti
hann aðeins að muna númerið á fyrsta
hestinum og bíða svo sunnudagsins. Þá i
fór hann út á skeiðvöllinn með Muriel í
og veðjaði á rétta hestinn. Hann reyndi /
líka hundahlaup og það fór á sömu leið. J
Á hverjum sunnudegi kom hann heim i
með úttroðið peningaveskið.
Gerard var hamingjusamur. Hann
hafði einkum gaman af því, þegar kunn-
ingjar hans ráðlögðu honum að fá sér
betri Qg tryggari vinnu, sem einhver
framtíð væri í. Hvað gat verið örugg-
ara? Það var komin sex stafa tala í
bankabókina hans. Auk þess hafði hann
gefið Muriel loðkápu úr minkaskinni.
Og hún virtist enn þá ástfangnari af
honum en áður.
Dag nokkum ákvað hann að sjá
Derbyhlaupið, þó enn væru nokkrar vik-
ur,' þangað til það átti að fara fram.
Hestamir vom ekki enn famir af stað,
svo hann renndi augimum yfir hina
glæsilega búnu áhorfendur. Skjmdilega
kipptist hann við. Þama stóð Muriel
brosandi og ræddi við ókunnugan mann.
Þetta kom Gerard svo á óvart að hann
gleymdi að hann var staddur í 1800
feta hæð og stefndi á fjallgarð. Og um
leið sá hann, að Muriel var ekki í fal-
legu loðkápunni sinni. Hún var svart-
klædd frá hvirfli til ilja . . . vegna frá-
falls unnusta síns.
Þegar öll umræðuefni voru þrotin var spilað
á spil, þangað til Eutrope leit á stóra silfurúrið
sitt og sá að tími var kominn til að fara. Þegar
hann var búinn að kveikja á luktinni, og kveðja,
stanzaði hann svolítla stund á dyraþrepinu og
leit út i dimmuna.
— Það rignir, 'sagði hann.
Húsbændurnir komu út í dyrnar og litu líka
út. Vorrigningin með hinum stóru dropum var
byrjuð og snjórinn var farinn að bráðna.
— Hann er kominn á sunnan, sagði Chapdelaine.
— Nú er óhætt að segja að veturinn sé að verða
búinn.
öllum létti og þau létu í ljós ánægju sína, hvert
á sinn hátt. María stóð lengst á dyraþrepinu,
hlustaði á rigningardropana, gríndi upp í dökk-
an himininn uppi yfir enn þá dekkri trjám og
andaði að sér hlýrri sunnangolunni.
— Vorið er ekki langt undan . . . vorið er ekki
lang^; undan . . .
Henni fannst, að aldrei síðan heimurinn varð tál
hefði komið slíkt vor.
3. KAFLI
Þegar María var að opna bæjardyrnar þrem
dögum seinna, heyrði hún hljóð, sem kom henni
til að standa hreifingarlaus svolitla stund og
hlusta. tJr fjarska heyrðist stöðugur gnýr. Það
var hávaðinn frá stóru flúðunum, sem höfðu ver-
ið frosnar og þögular allan veturinn.
— Isinn er að leysa, sagði hún að sneri við. —
Það er hægt að heyra árniðinn.
Og enn einu sinni fóru þau að tala um hina
væntanlegu árstíð og vinnuna, sem þá væri hægt
að leysa af hendi. I maímánuði skiptust á hlýjar
rigningar og fallegir sólskinsdagar, sem smám.
saman sigruðust á ísnum, sem hafði safnast sam-
an allan veturinn. Trjábútarnir og ræturnar komu
í ljós, pó skuggar grenitrjánna og kýprusviðar-
trjánna, sem stóðu þétt, hlífðu lengi sköflunur*.
Vegirnir urðu að leðju og þar sem mosinn kom
í Ijós, var hann gegnvotur og leit út eins og
svampur. 1 öðrum löndum var þegar komið vor,
jurtirnar farnar að lifna, brumið komið á trén og
brátt mundu þau laufgast, en hin norðlæga kana-
díska grund afklæddist með erfiðismunum kulda-
hjúpnum, áður en hún gat farið að hugsa til að
lifna við.
Tíu sinnum á dag opnuðu María og móðir henn-
ar gluggann, til að finna hlýjan andvarann, hlusta
á rennandi vatnið, sem tók með sér síðasta snjó-
inn úr brekkunum og gnýinn, sem gaf til kynna
að Peribonka áin hefði losnaö úr fjötrunum og
þeytti nú í ofsakæti ísjökunum að norðan í átt-
ina til stóru vatnanna.
Kvöld nokkurt settist Chapdelaine á dyraþrep-
ið með pípuna sína og sagði hugsandi:
— Bráðum kemur Francois Paradis. Hann
sagðist kannski koma og heimsækja okkur.
— Já, svaraði María lágt og þakkaði fyrir það
í huganum, að andlit hennar var falið í skugg-
anum.
SMÆLKI
LlTIL STÚLKA var boðin í brúðlraup og
sagði við brúðina:
Þú ert ekki nærri eins þreytuleg og ég bjóst
við?
Brúðurin: Er það ekki, góða mtn? Hvers
vegna hélztu að ég væri þreytuleg?
Litla stúlkan: EJg heyrði hana mömmu segja
við hann pabba, að þú hefðir verið á harðaspretti
á eftir honum Gulla i marga mánuði.
ÁÐUR en steinolía kom til sögunnar var
hvallýsi notað víða á lampa. Þegar farið var að
nota steinolíu varð gömul kona mjög áhyggjufull
út af þessari breytingu.
„Hvað ætli vesalings hvalirnir taki nú tiL
bragðs?" sagði hún og dæsti við.
— BÓNDINN: Hvað varstu að leika góða ?
Konan: Þótti þér það fallegt?
Bóndinn: Já það var indælt — lagið guðdóm-
legt og fullkomið samræmi í raddsetningunni.
Konan: Þetta er alveg sama lagið og ég lék.
í gærkvöldi en þá sagðir þú að það væri and-
styggilegt.
Bóndinn: Æ-já, — steikin var svo brennd L
gærkvöldi.
6-