Vikan - 03.11.1955, Page 7

FJÖLDAMORDINGI SÖGUNNAR
dspyrnuhreyfinguna sem skálkaskjól
Hann hafði góðar tekjur', átti
góða og ástríka eiginkonu og
naut almenningshylli. Gæfan
brosti við honum.
En það bjó eitthvað hið innra
með honum, sem hann réð ekki
við. Það er stundum sagt um
menn, að þeir séu „fæddir af-
brotamenn.“ Sé sú manntegund
á annað borð til, þá tilheyrði
þessi franski læknir henni. Því
í miðri velgengninni tekur hann
upp á því að gera sér tíðfarið
í birgðaskemmur bæjarins og
láta þar greipar sópa. Raunar
komst þetta skjótlega upp. Og
Marcel Petiot læknir, fyrrver-
andi borgarstjóri, er dæmdur í
þriggja mánaða betrunarhús-
vinnu.
Svo geðþekkur var hann þó
og svo almenn var hylli hans,
að þegar hinni þriggja mánaða
fangavist lauk, hvarf hann heim
aftur og tók að fást við lækn-
ingar á nýjan leik, eins og ekk-
ert hefði í skorist.
MORÐINGINN
DR. MARCEL PETIOT
Fólk virtist almennt fella sig
vel við þetta. Stöku borgarar
hreyfðu þó mótmælum; þá grun-
aði, að læknirinn væri síður en
svo horfinn til betri vegar.
Þessi grunur magnaðist, þegar
einn af sjúklingum hans —
kona að nafni Debauve —
fannst myrt. Hún hafði rekið
greiðasölu, og það var á allra
vitorði, að hún hefði geymt tals-
vert af peningum í íbúð sinni.
Þegar lögreglan kom á staðinn,
var hver einasti eyrir horfinn.
Svo fór að lokum, að Petiot
varð ekki vært í bænum. Árið
1933 tók hann sig upp með konu
sína og son og fluttist til París-
ar. Þar settist hann að í Rue
Caumartin 66 og opnaði lækn-
ingastofu.
Það er erfitt að ákveða, hve-
nær hann hóf í rauninni feril
sinn sem fjöldamorðingi. Hinu
má slá föstu, að það er harla
ósennilegt, að hann hefði getað
stundað iðju sína eins lengi og
hann gerði, ef stríðið hefði
ekki skollið á. Á árunum 1940
—1943 fannst f jöldi líka í París
og nágrenni — líka, sem aug-
ljóst var að læknir hafði farið
höndum um. Þau höfðu oftast
verið bútuð sundur. Á friðar-
tímum hefði lögreglan vafa-
laust ekki linnt látum fyrr en
hún hefði fundið manninn, sem
þarna var að verki. En á stríðs-
árunum voru menn ekki að
kippa sér upp við það þótt lík
fyndust á götum úti. Þýzku
nasistarnir áttu það til að
skilja lík fórnarlamba sinna
eftir á almannafæri, og and-
spyrnuhreyfingin hirti ekki
alltaf um að grafa föðurlands-
svikarana, sem hún kom fyrir
kattarnef.
I september 1941 keypti Pet-
iot hús, sem eitt sinn hafði
verið notað undir hótelrekstur.
Það var númer 21 við Rue
Leseur. Hann lét §era tals-
verðar breytingar á innréttingu
þess. Meðal annars lét hann
smiðina afþylja næsta óvenju-
lega herbergiskompu við hlið-
ina á skrifstofu sinni. Hún var
þríhyrnd. Þá lét hann og reisa
feiknmikinn vegg fyrir aftan
húsið, og gátu nágrannarnir
eftir það ekkert séð af því sem
þar fór fram.
Þríhyrnda herbergið var i
rauninni pyndingarklefi þessa
svokallaða sjúkrahúss. Herberg-
ið var gluggalaust og hljóð-
einangrað. Á því voru tvær
dyr . . . það er að segja: á
því sýndust vera tvær dyr.
En aðrar voru gerfidyr og
fastar við vegginn. Frá hinum
dyrunum var þannig gengið, að
einungis var hægt að opna þær
utanfrá. Ennfremur var gerfi-
rafmagnsbjalla í herberginu og
á hurðinni milli þess og skrif-
stofunnar var gægjugat.
Þetta var miðstöð fjölda-
morða Petiots læknis. Þarna
drap hann hin varnarlausu
fórnarlömb sín. Hann kom fram
í gerfi föðurlandsvinar og obb-
ann af fórnarlömbum sínum
lokkaði hann í net sitt á þann
hátt að láta í veðri vaka, að
hann væri fús til að skjóta
skjólshúsi yfir þá, sem væru
á flótta undan nasistum. Margt
af þessu fólki var því af Gyð-
ingaættum. Og alt var það vel
stætt fjárhagslega,
Morð-aðferðin var ákaflega
einföld og hættulítil fyrir morð-
ingjann. tJtsendarar hans leit-
uðu uppi fólk, sem þurfti að
komast úr landi. Þeir vísuðu
því til „sjúkrahússins“, þar sem
„föðurlandsvinurinn" Petiot
tók á móti því. Venjulegast átti
hann við það tvö samtöl. 1
hinu fyrra tjáði hann því, að
hann gæti smyglað því úr landi
og á hvern hátt. Ennfremur
var samið um þóknun hans —
sem var undantekningarlaust
mjög sanngjörn — og áltveðið
hvenær viðkomandi skyldi
mæta ferðbúinn. Þetta var
mikilvægt. Flóttamanninum
var tjáð, að ferð hans til frels-
isins mundi hefjast á ákveðn-
um degi — hann yrði því að
mæta með alla þá fjármuni,
sem harm gæti með góðu móti
borið á sér, þ. e. peninga og
skartgripi.
Þegar vesalings maðurinn
mætti, hófst morðþátturinn.
Læknirinn tók á móti honum í
skrifstofu sinni og kvaðst þurfa
að sprauta hann. Þetta væri
einföld bólusetning, en landið,
sem hefði heitið honiim mót-
töku, krefðist slíkra varúðar-
ráðstafana.
Að „bólusetningunni" lokinni,
var manninum vísað inn í þrí-
hyrnda herbergið. Hann var
genginn í gildruna. Eitrið í
sprautunni tók að verka og all-
ar útgönguleiðir voru lokaðar.
En við gægjugatið á hurðinni
stóð ófreskjan og fylgdist með
dauðastríði fórnardýrsins.
Líkið losaði hann sig við á
þann hátt að varpa því niður
í þriggja metra djúpan kalk-
pytt, sem var undir bílskúr
hans. Áður hafði hann fært það
úr fötum og hirt af þvi öll verð-
mæti.
Árið 1943 þóttust njósnarar
Gestapolögregunnai' þýzku
komast á snoðir um, að þessi
franski læknir fengist við að
smygla mönnum úr landi.
Njósnari var sendur á fund
hans, til þess að rannsaka mál-
ið. Það er kaldhæðni örlaganna,
að þessi njósnari var Gyðing-
ur. Þegar hann skilaði sér ekki
aftur, ályktuðu Þjóðverjar sem
svo, að hann hefði notað tæki-
færið til að flýja. Skömmu
seinna handtóku þeir dr. Petiot
og vörpuðu honum í fangelsi.
Þar sat hann í átta mánuði, en
var svo af einhverjum ástæð-
um sleppt úr haldi.
Ef þessari læknis-ófreskju
hefði tekist að leyna óþefnum,
sem alltaf öðru hvoru lagði frá
hinni ægilegu gröf undir bíl-
skúrnum, má vel vera, að aldrei
hefði komist upp um hann. En
þar kom, að einn af nágrönn-
um hans kvartaði. Lögreglu-
þjónn var sendur til þess að
rannsaka málið og Petiot tók
á móti honum með mikilli kurt-
eisi. Hinsvegar þurfti hann að
bregða sér frá stundarkorn, ,,í
þágu andspyrnuhreyfingarinn-
ar“. Það stundarkorn varð æði
langt; það tók lögregluna átta
mánuði að finna hann.
Þá var hinn óttalegi sannleik-
ur loks kominn fram í dags-
ljósið. Lögreglumenn brutust
inn í húsið til þess að rann-
saka af hverju óþefurinn staf-
aði. Þeir fundu pyttinn ög í
honum leifarnar af líkunum.
Þegar leitinni lauk, höfðu fund-
ist líkamsleifar 27 karla og
kvenna.
Petiot fannst ekki fyrr en í
október 1944. Þá höfðu blöðin
skýrt rækilega frá glæpum hans.
Hann kom raunar sjálfur upp
um felustað sinn. Hann ritaði
Parísarblöðunum bréf, þar sem
hann hélt því fram, að hann
hefði verið leiðtogi í andspyrnu-
hreyfingunni. Það voru eintómir
föðurlandssvikarar, sagði hann,
sem liann hafði líflátið í
„sjúkrahúsi“ sínu. Lögreglunni
tókst að rekja slóð bréfanna, og
það kom á daginn, að hann hafði
dvalist í París allan þann tíma,
sem leitað var að honum. Hann
hafði látið sér vaxa vangaskegg.
Mál hans var tekið fyrir vor-
ið 1946. Ákærandinn átti auð-
velt með að hnekkja þeim fram-
burði hans, að hann hefði ein-
ungis drepið Þjóðverja og
franska föðurlandssvikara.
Marcel Petiot var dæmdur til
dauða. Náðunarbeiðni hans var
hafnað og hinn 26. mai 1946 lét
hann lífið undir fallöxinni.
— A. J. BRANSTON
7