Vikan - 02.02.1956, Blaðsíða 11

STJÖRIMUBÍÓ býður upp á
KVIKMYNDASTJARNA SKRIFAR ÆVISÖGU SÍNA
ALLA
Úrklippa úr sænskn myndinni: Allt heimsins yndi
Rex Harrison og LiIIi Palmer á hinni frægn rekkju
A71Ð sögðum síðast frá nokkrum myndum sem Tjarnarbíó er búið
” að fá. Ný er röðin komin að Stjömubíó. Þar kennir margra grasa.
Toxi heitir athyglisverð þýzk mynd, sem er næsta viðfangsefni bíós-
ins og kemur fram í henni súkkulaðibrúnn telpuangi, sem ýmsir segja
að sé upprennandi barnastjarna. Þá kemur litmyndin Salóme frá Colum-
bia kvikmyndafélaginu, ákaflega íburðarmikil mynd með f jölda þekktra
leikara. Rita Hayworth leikur Salóme, Stewart Granger Claudius her-
foringja, Charles Laughton Heródes konung og Judith Anderson
Herodias drottningu. Af öðrum persónum má nefna Tiberíus keisara
(Sir Cedrick Hardwicke) og Jóhannes skírara.
Allt heimsins yndi heitir sænsk mynd, sem Stjörnubíó sýnir vænt-
anlega í þessum mánuði; hún er tekin eftir samnefndri skáldsögu
eftir Margit Sönderholm, sem komið hefur út í íslenzkri þýðingu. Is-
lenzkir leikhúsgestir munu kannast við aðra mynd, sem bíóið er búið
að fá hingað til lands: Rekkjuna. Rekkjan var leikin í Þjóðleikhúsinu
fyrir tveimur árum og fóru Inga Þórðardóttir og Gunnar Eyjólfsson
með aðalhlutverkin. I myndinni eru sömu hlutverk í höndum hjónanna
TJIIi Palmer og Rex Harrison.
Af öðrum myndum, sem áhugamenn um kvikmyndir munu hafa
gaman af að heyra að hingað séu komnar, má nefna eftirfarandi:
BÓFINN. Þessi mynd er framleidd í Brazilíu og hlaut verðlaun
á kvikmyndahátíðinni í Cannes.
^.STARGLEÐI. Frönsk mynd með sæg af frönskum stjörnum.
Jean Gabin og Simone Simon eru á meðal þeirra.
ELDUR í ÆÐUM. Þetta er mexikönsk mynd, sem allsstaðar
hefur vakið mikla athygli. Hér fáum við aftur að sjá leikkonu, sem
fræg var fyrir allmörgum árum fyrir leik sinn í bandarískum kvik-
myndum. Það er Dolores del Rio. Þess má geta til gamans, að hún
virðist engu hafa glatað af hinni annáluðu fegurð sinni.
Þetta eru semsé myndirnar, sem Stjörnubíó ætlar að sýna á
næstunni. Þar er eitthvað fyrir alla.
GIS SUR
kemur í
næsta
blaði!
+
Og fleiri
KVIKMYNDA-
SlÐUR!
Salóme (Rita), Heródes konungur (Charles Laughton)
ÞAÐ er á allra vitorði, að það er ekki heiglum hent að verða kvik-
myndastjarna, og sjálfsævisagan, sem Margaret Lockwood er nýbúin
að skrifa, sannar þetta enn einu sinni.
Margaret ólst upp í Upper Norwood, einu af úthverfum Lundúna. Móð-
ir hennar hafði garaan af kvikmyndum og fór þar af leiðandi alloft í
bíó, og það má segja, að í bíóunum hafi leiklistaráhugi Margaret litlu
fyrst vaknað. Móðir hennar leyfði henni oft að koma með sér, og að
þeim bíóferðum loknum var það segin saga, að telpan stældi dögum sam-
an þá stjörnuna, sem hún hafði verið hrifnust af í það skiptið.
Svo mikinn áhuga fékk hún á leiklistinni, að henni var leyft að fara
í tima í framsagnarlist og söng. Hún varð nemandi í ýmsum kunnmn
söngskólum, og í einum þeirra sá áhrifamikill leikhúsmaður hana og
bauð henni hlutverk.
En hún varð fyrir miklum vonbrigðum, þegar umboðsmaður hennar
nokkru seinna sendi hana á fund Alexander Korda, hins kunna kvik-
myndaframleiðanda. Korda sagði henni hreinskilnislega, að honum lit-
ist ekkert á hana, og ráðlagði henni að losa sig hið bráðasta við allar
leikaragrillur.
Mörgum árum seinna, þegar htin var orðin heimsfræg, minnti hún
Korda á þetta i veizlu. Hann sagði góðlátlega, að hann hefði svosem
gert fleiri glappaskot um ævina. Til dæmis hefði hann eitt sinn hitt
þýzka stúlku, sem þóttist búa yfir góðum leikhæfileikum, sagt henni
skírt og skorinort, að hún væri til flests annars betur fallin og ráðið
henni að reyna að krækja sér í góðan eiginmann.
Hún hét Marlene Dietrich!
Margaret fékk eitt eða tvö smáhlutverk í leikritum, en fékk að því
loknu brezkt kvikmyndafélag til þess að taka hana í hæfnispróf fyrir
framan kvikmyndavélarnar. Kvöldið áður en prófið skyldi fara fram,
fór hún í bíltúr með „stráknum nágrannanna" — Rupert Leon, sem hún
að lokum giftist. Hann ók á grindverk og hún rak höfuðið í framrúðuna
og fékk glóðarauga! Verra gat naumast komið fyrir hana undir þessum
kringumstæðum. „Ég hefði getað drepið hann!“ skrifar hún. En þegar
hún mætti í prófinu, var bólgan samt talsvert farin að hjaðna.
Pyrstu vikurnar var að sjá sem hún hefði fallið á hinu mikilvæga
prófi. Enginn sendi að minnsta kosti eftir henni. En þegar umboðsmaður
hennar fékk prófræmurnar lánaðar og sýndi forstöðumönnum Associated
Talking Pictures þær, fékk-hún fyrsta kvikmyndarhlutverkið. Það var í
myndinni „Lorna Doone“.
British Lion kvikmyndafélagið gerði þar næst við hana starfssamn-
ing, og átti hún að fá 23,000 krónur fyrir 50 daga vinnu fyrsta árið.
Annað árið átti hún að fá 34,000 fyrir sömu vinnu, en að auki tæplega
500 krónur á dag fyrir þá daga, sem hún ynni umfram hina umsömdu
fimmtíu.
„Ég var orðin rík átján ára,“ skrifar Margaret. „Já, ég var orðin sterk-
efnuð.“ Persónuleiki hennar, útlit og leikgáfa vakti strax athygli, hlutverk-
in urðu stærri og stærri og þar kom, að hún var orðin ósvikin „stjarna.“
Þegar Gainsborough kvikmyndafélagið bauð henni þriggja ára starfs-
samning með 140,000 króna launum á ári, og umboðsmaður hennar til-
kynnti, að hann mundi ekki gera sig ánægðan með minna en 185,000, var
móður hennar allri lokið. Hún var satt að segja stórhneyksluð á því,
segir Margaret, að nokkrum manni skyldi detta í hug að borga telpu-
krakka hátt á þriðja þúsund á viku. En talsvert var hún samt hreykin
af þessari telpu sinni . . .
Hitt er annað mál, að Margaret varð að leggja hart að sér. Þegar
hún var við kvikmyndatöku í grennd við Nice, varð hún til dæmis
að fara á fætur klukkan þrjú á morgnana, vera búin að láta sminka
sig klukkan hálf fjögul' og aka í þrjá tíma til að komast í tæka tíð til
vinnustaðarins uppi í fjöllunum. Þegar hún komst heim í hótelið á kvöld-
in, var kominn háttatimi.
Hún gifti sig klukkan niu um morgun, þaut beint frá brúðgumanum
til vinnunnar, vann til klukkan hálf sjö um kvöldið — og mátti mæta
aftur til vinnu klukkan hálf sjö næsta morgun. Margaret og Rupert voru
gefin saman á laun, og var það vegna móður leikkonunnar, sem var
ákaflega andvíg ráðahagnum. Hjónabandinu lyktaði líka illa. Eftir að
þau höfðu eignast eina dóttur (Júlíu) 1941, urðu ýmiskonar atvik því
valdandi, að þau urðu hvað eftir annað að vera fjarvistum dögum og
jafnvel vikum saman. Striðið var í algleymingi og bæði önnum kafin
frá morgni til kvölds. Að lokum skildu þau.
Eftir skilnaðinn sneri Margaret sér af alefli að leiklistinni — og
Júlíu, sem hún elskaði út af lífinu. Þegar hún varð vinnu sinnar vegna
að dveljast fjarri barninu, var hún sífellt að hringja og spyrja um líðan
þess.
Hana langaði ekki einasta að verða góð leikkona heldur lika góð
móðir, og hvortveggja tókst henni. Hún varð ákaflega hreykin, þegar
Júlla byrjaði að leika ýms barnahlutverk með prýðisgóðum árangri.
I bók sinni segir Margaret frá ýmsu skemmtilegu og fróðlegu um kvik-
myndastjörnur og kvikmyndatöku. Til dæmis trúir hún lesendum sínum
t fyi'ir því, að partar úr sjóðheitum ástaratriðum séu iðulega myndaðir
— án þess að annar elskandinn sé viðstaddur. Það eru þeir partar, þar
sem annar aðilinn fyllir út í tjaldið og horfir ástriðufullum augum á hinn
elskandann. En þessi „hinn“ er bara kvikmyndavélin.
liún
komin
ÞESSI stúlka er grísk og heitir Irene Papas.
Hún skýrir svo frá, að frá því liún fyrst
muni eftir sér, liafi hún verið staðráðin í að
verða leikkona. Forehlrar hennar voru andvígir
og þeir réðu þvi, að Irene tók stúdentspróf áður
en hún helgaði sig leiklistinni fyrir alvöru. Nú
til Metro-Goidwyn-Mayer, sem liefur látið liana
fá mikið hlutverk í mikilli mjmd með hiniun fræga James Cagney
Stewart Granger og dansmærin töfrandi
EITTHVAD FYRIR
10
11