Vikan - 23.02.1956, Blaðsíða 6

Hvort sem þær eru veisluklæddar eða í tötrum —
ALLTAF JAFIM AÐLAÐAIMDI!
¥
ÞAÐ er til kvenfólk, sem gætt er svo mögnuðum yndisþokka,
að ekkert — já, hreint ekkert — getur dulið hann. Það
eru til þær konur, sem hafa þannig persónuleika og framkomu,
að það er sama í hvernig búningi og við hvaða aðstæður þær
sýna sig: þær vekja ævinlega verðskuldaða athygli.
Þetta á ekki hvað síst við um ítölsku kvikmyndadísirnar,
sem nú fara sigurför (á sýningartjaldinu) um allan heim. Þeim
er ef til vill bezt lýst þannig, að þær búi yfir seiðmögnuðum
persónuleika.
1 þessari grein mun ég gera mér far um að bregða upp
svipmyndum af nokkrum þeirra. Það er ætlun mín að sýna,
að sé kona á annað borð gædd sérstæðu aðdráttarafli, þá megni
í rauninni ekkert að dylja það.
Þið kannist eflaust mörg við Silvönu Mangano. Sáuð þið
hana í myndinni, þar sem hún vann á ítölsku hrísgrjónaökrun-
um? Hún var í stuttbuxum og rifinni blússu, óhrein og ókembd.
Þó varð hún fræg fyrir þessa kvikmynd og þetta gerfi. Hún
þótti fegurri svona á sig komin en skærasta Hollywoodstjama
í sínu fínasta skarti.
Italskir kvikmyndaframleiðendur eru raunsæir. Ef þeir búa
til mynd um sveitastúlkur, sem strita úti á akri frá morgni
til kvölds, þá láta þeir gerfi þeirra vera í samræmi við það.
Þeir mála þær ekki og púðra, eins og starfsbræður þeirra í
Ameríku. Italskar sveitastúlkur minna á sveitastúlkur en ekki
á kvikmyndastjörnur, sem bara eru að leika slíkar stúlkur.
Annað mál er það, að Itölunum tekst að géra hinar tötralegu
kaupakonur sínar mun girnilegri ásýndum en amerísku gerfi-
stúlkurnar.
Italskir kvikmyndaframleiðendur eru heldur ekkert hrædd-
ir við að sýna stjömurnar sínar eins og venjulegt dauðlegt fólk.
I nýrri mynd, sem hin fræga Sophia Loren leikur í, sér mað-
ur hana gera morgunleikfimi í náttfötum, hengja út þvott,
matreiða og meir að segja bursta í sér tennurnar. 1 annarri
mynd, sem gerist í sjávarþorpi, sér maður hana oftast í baðm-
ullarskyrtu, stuttbuxum og gúmmístígvélum. En glatar hún í
þessum búningi einhverju af hinni annáluðu fegurð sinni? Því
er öðru nær. Hún er lokkandi fögur, jafnvel þegar hún í þokka-
bót er látin setja upp gamlan og slitinn stráhatt.
Árangurinn er meðal annars sá, að þótt stúlkan sé falleg,
á maður ekkert bágt með að trúa því, að hún lifi og starfi í hinu
fátæklega sjávarþorpi. Þess má raunar geta, að áður en mynda-
takan hófst, varð Sophia að læra að róa, stjóma mótorbát, skera
þang — og gera að fiski. Hún lærði þetta hjá fólkinu í þorpinu
þar sem myndin var tekin.
Gina Lollobrigida er önnur ítölsk leikkona, sem orðin er
heimsfræg. Hún er vissulega fögur og aðlaðandi í fallegum
fötum. En það furðulega er, að hún er ekki síður fögur, þegar
hún er komin í tötrana, sem sum hlutverk hennar krefjast. I
myndinni „Brauð, ást og afbrýðisemi" sér maður hana oftast
úfna og berfætta í gömlum og rifnum kjól. Hún er ómáluð að
mestu. Og þó er öll persónan gædd frábæru og dularfullu að-
dráttarafli.
Ég ímynda mér, að fáar amerískar leikkonur hefðu getað
leikið hlutverk Giuliettu Masinu í myndinni ,,Vegurinn“ — það
er að segja án þess að illa færi. Amerískar leikkonur njóta sín
einhverra hluta vegna ekki sem tötralingar.
Giulietta lék blásnauða stúlku á hrakningum. I amerískri
mynd hygg ég að stúlkan hefði verið látin klæðast vandlega
krumpnum gallabuxum og ,,fátæklegri“ sportskyrtu. Leikstjór-
inn hefði svo að sjálfsögðu gætt þess vandlega, að hinn „fá-
tæklegi" búningur umkomulausu stúlkunnar spillti á engan hátt
vaxtarlagi hennar.
En hvernig er Giulietta látin birtast á sýningartjaldinu ?
Hún er í vinnubuxum, sem girtar eru ofan í grófa ullarsokka.
Hún er í reimuðum skóm. Hún er í ermalangri peysu og göt á
báðum olnbogum. Og hún er með úfinn drengjakoll.
En hún sýnir okkur ekki einasta sanna mynd af allslausri
flökkustúlku — henni tekst líka að vera einstaklega aðlaðandi!
Italirnir eru þarna í sérflokki. Þeir kunna að láta kvik-
myndadísirnar sínar njóta sín án þess að strá framan í þær
pundi af púðri og klæða þær í 10,000 dollara samkvæmiskjóla.
Lueia Bose heitir enn önnur stúlka, sem er fögur án þess
að minna mann á snyrtistofu-auglýsingu. Hún kvað (meðal
annars) hafa alveg einstaklega fagra fætur. En þegar ítalsk-
ur leikstjóri skipaði henni að klæða þessa fögru fætur sína í
pokalegar vinnubuxur, og bætti gráu ofan á svart með því að
láta hana klæðast stormtreyju, sem hneppt var upp í háls,
tók hún því sem sjálfsögðum hlut. Hún treysti sér nefnilega
til þess að vera falleg, án þess að veifa fótunum framan í bíó-
gesti. Hún treysti því, að með leik sínum og framkomu mundi
hún geta komið hinum sérstæða yndiþokka sínum á framfæri
— þrátt fyrir hinn óyndislega klæðnað.
Og henni brást ekki bogalistin.
Hvernig fellur bíógestum almennt við ítölsku „raunsæis-
stefnuna"? Alveg ágætlega. Italskar kvikmyndir eru vinsælar
um allan heim og ítölsku kvikmyndadísirnar eiga sennilegast
engu færri aðdáendur en starfssystur þeirra í Ameríku. Það er
jafnvel ástæða til að ætla, að ameríska kvikmyndatízkan sé
á undanhaldi; að bíógestir séu orðnir dauðleiðir á þeirri ,,hefð“,
að hvorki megi sjást hrukka né blettur á fallegum kvenmanni.
Við höfum öll séð amerískar myndir, þar sem kvikmynda-
dísin lendir í 100 hnúta fárviðri, syndir yfir beljandi ár og dett-
ur niður ægilegar aurskriður — án þess að eitt hár fari úr
skorðum á hinu fagra höfði hennar. Eg man eftir einni slíkri
mynd með Paulette Goddard. Hún er úti á reginhafi í stórsjó
og ofsaveðri. Karlamir á skútunni em dúðaðir upp fyrir haus.
En Paulette — jú, einhver hefur lánað henni olíukápu, en hún
hefur hana flakandi frá sér. Ég fullyrði ekki, að það sé henni
að kenna. Mig grunar að leikstjórinn hafi komist að þeirri
niðurstöðu, að það færi Paulette illa að hafa flíkina hneppta
að sér.
Svo að þarna stendur hún í látlausri ágjöf og kolvitlausu
veðri, rígheldur sér í borðstokkinn og þenur bert brjóstið
móti fárviðrinu!
Dálagleg vitleysa. Stúlkurnar í Hollywood — og leikstjór-
arnir þeirra — ættu sem fyrst að taka sér ítalina til fyrir-
myndar. Það er nefnilega sannað, að ef kvikmyndadísir á
annað borð kunna til verks, geta þær verið stórfallega hverju
sem þær klæðast.
— ALISON BARNES.
Myndin: Sophia Loren í sjávarþorpinu