Vikan - 04.07.1974, Blaðsíða 35

hann væri ekki alvanur maga-
skurðum. Og hann hafði fengið
borgun fyrir þetta verk. Rósa
hafði borgað honum með hverjum
eyri, sem hún átti afgangs af
kaupinu sinu á simastöðinni.
Hann gat aldrei þolað tengda-
föður sinn. Hann var afbrýði-
samur vegna tengsla hans og
Rósu. Hún þoldi aldrei eitt öfugt
orð i garð fööur sins, og þóttist
aldrei þurfa að afsaka ónotin i
honum. Það var eins og eitthvert
samkomulag með þeim tveimur,
einhver samúð, þrátt fyrir öll
ónotin, sem þau sýndu hvort öðru.
Sannast að segja töluðu þau
aldrei vingjarnlega saman. Rósa
hafði verið sex ára þegar móðir
hennar dó, og þá hófst þetta inni-
lega samband þeirra feðginanna.
Læknirinn sagði, eins og við
sjálfan sig: — Ég tók á móti barni
hjá Sorren i dag. Strákur.
Myndarlegur strákur.
Skuggi ræskti sig og sagði: —
Hvar er Rósa?
Moline svaraði: — Við vorum i
veiðiferð. Ég varð að snúa við.
Hún er hjá honum Elg.
— Er Vikki hjá henni?
— Nei, hann kom heim með
mér.
Augun i gamla manninum urðu
illileg og hann kipraði munninn.
undir yfirskegginu. — Þú skildir
hana eftir án þess að Viktor væri
með henni. Aleina hjá þessari
fyllibyttu?
— Hafðu engar áhyggjur af
honum Elg.
— Þér er auðvitað alveg sama,
hvað fyrir hana kemur. Augun
boruðu i augu læknisins.
— Elgur er vinur minn. Og hann
er ekkert að drekka núna.
— Þér væri betra að fara og ná i
hana.
Læknirinn svaraði hálf-
reiður :— Ég þarf nú fyrst og
fremst að sofa dalitið, og svo þarf
ég að fara aftur til Sorrens.
— Þú metur allt meira en Rósu.
— Það er nú einmitt
aðalgallinn á mér, sagði
læknirinn, og var nú ekkert reiður
lengur, — að ég met ekkert meira
en hana.
— Þú ætlar þá ekki að fara eftir
henni?
— Nei, svo vitlaus er ég ekki.
— Þá ætla ég sannarlega að
fara sjálfur. Þó að eigin-
maðurinn meti hana einskis, þá
gerir faðirinn það að minnsta
kosti. Hann stóð upp, hneppti að
sér frakkanum, rétt eins og
vetrarkuldi væri úti, en ekki hlýtt
sumarkvöld. Hann komst út að
eldhúsdyrunum, en svo sótti hann
i sig veðrið, en þó ekki einbeitt-
lega, og sagði. — Skjóttu mér út
að skóginum.
— Nei. Hversvegna læturðu
hana ekki i friði? Henni er alveg
óhætt.
— Þú vilt þá ekki skjóta mér?
— Nei. Læknirinn hafði nú
aldrei haft mikla löngun til að
vera vingjarnlegur við gamla
manninn. Nú fann hann einkenni-
lega ánægju af þvi að veita
honum mótstöðu. Þegar Skuggi
gekk til dyra, kallaði Moline á
eftir honum: — Farðu nú ekki að
villast!
Svarið kom um hæl. Þú þarft
ekki að hafa neinar áhyggjur af
mér. Og útihurðin skall að
stöfum.
IV.
Hitinn var rétt eins og eitthvað
lægi ofan á henni og ætlaði að
kæfa hana. Rósa vaknaði og
hreyfði höfuðið til beggja hliða til
þess að losna úr svitabaðinu, sem
það var i.
Elgur hafði steinsofið i kojunni
sinni. Hún var að horfa á hann
gegn um alla hitasvækjuna. ^
Hann hafði virzt svalur, þar eð A
hann var afklæddur' alveg niður
að stuttbuxunum og hörundiö var
SKÓGINN
Framhalds
saga
2. hluti
27. TBL. VIKAN 35