Vikan - 03.09.1976, Blaðsíða 28

Winther
vinsælustu og bestu þríhjólin
Varahlutaþjónusta.
örHm
Spítalastíg 8, simi 14661, pósthólf 671.

V
Þetta er bara spurning um skipulagningu. Nú er ég búinn að
koma öllum krökkunum fyrir.
N
MARL
Hann var ljóshærður og
myndarlegur maður og það sást
ekki á vaxtarlagi hans, að hann
var þegar orðinn fertugur.
Honum var að vísu tíðlítið á barm
hennar, en þó var hann á engan
hátt óþægilegur. Auk þess var að-
stoð hans mjög kærkomin. Mari-
anne varð að ná valdi yfir þessum
nýju kringumstæðum í lífi sínu
og hann var henni hjálplegur við
það.
Búningsherbergið, sem hún
hafði fengið til afnota, var líkast
blómabeði. Það var engu líkara en
að öllum rósum, garðnellikkum
og túlípönum Parisarborgar hefði
verið safnað þarna saman, svo
mjög hafði vinum hennar verið
áfram um að taka hver öðrum
fram. Þarna var stór vöndur frá
Talleyrand, annar frá Fortuneé
og vini hennar Ouvrad. Og viti
menn Fouché hafði líka sent
henni blóm. Nafnspjald M.
Fercoc fylgdi einum litlum vendi.
Fjólur bárust frá Napóleon og
aðeins þessi þrjú orð. ,,£g elska
þig, N.“
„Sjáið,“ sagði Arcadius
blíðlega. „Hvernig getið þér
annað en verið hugrökk, þegar
yðu^ er sýnd svona mikil ástúð?
Og hugsið yður, hann verður
mættur. Komið og sjáið.“
Á meðan Agathe fór að rýma
til í búningsherberginu, tók
Arcadius Marianne við hönd sér
og leiddi hana á bak við forhengið
á Ieikviðinu. Aðstoðarfólk var þar
á þönum ! fram og aftur, en í
hljómsveitargryfjunni voru tón-
listarmennirnir að stilla hljóðfæri
sín. Þegar var búið að kveikja á
ljósaröðinni fremst á leiksviðinu.
Handan við forhengið mátti
greina raddir áheyrenda.
Arcadius hnippti í hana. „Sjáið"
Stórar ljósastikur lýstu upp
leikhúsiö. Þarna voru sendimenn
erlendra ríkja og fyrirfólk
landsins. Marianne fann að hjarta
hennar tók að slá örar, er hún sá
madame de Talleyrand í einni
stúkunni ásamt fjölda vina.
Tallcyrand sjálfur var í annarri
stúku og nokkrar stássmeyjar þar
hjá honum. Dorothée var svo i
hinni þriðju og þarna var Eugene
fursti ásamt systur sinni
Hortensu. Arcadius benti henni á
ýmsa aðra: Kurakin fursta,
Cambaceres kanslara, hin fagra
madame Récamier í kjól úr
híalíni og með Ijósrauöa hanska.
Þarna voru líka Fortunée
Hamelin og hinn myndarlegi
Ouvrad. í stúku gegn þeim sat svo
Adelaide d’Asselnat. Hún var í
plómulitum flauelskjól og með
vefjahött sem Marianne hafði
gefið henni Hún hélt spangar-
gleraugunum virðulega upp að
andlitinu og virti fyrir sér hitt
fólkið, stolt og allt að því
drottnunargjörn á svipinn. Þetta
var mikil fagnaðarstund í lífi
hennar. Aftur hafði hún haldið
innreið sína i samkvæmislífið.
Svipbrigðalaus þjónn gætti
dyranna á stúku hennar, þar sem
hún sat í tígulegum einmanaleik
slnum, á meðan allar aðrar
stúkur voru þéttsetnar.
„Hér virðist allt keisaradæmið
vera samankomið eða því sem
næst,“ hvíslaði Arcadius. „Og
allir stundvísir. Það er greinilegt,
að keisarinn er í þann mund að
koma. Innan skamms mun allt
þetta fólk falla að fótum yðar.“
Augu Mariannes voru
rígnegld við stóru stúkuna, þar
sem Napóleon myndi sitja ásamt
Pouline systur sinni og einum eða
tveimur öðrum frá hirðinni.
„Á morgun,“ muldraði hún,
„mun hann leggja af stað til
Compiegne á fund keisara-
ynjunnar. Hvað varðar mig um
ást annarra. Aðeins hann einn
skiptir máli og hann er á förum.“
„En í kvöld er hann yðar,“
flýtti Jolival sér að segja svo að
henni gæfist ekki tími til þess að
láta dapurleikann ná tökum á sér.
„Farið nú og ljúkiö öllum undir-
búningi.Hljómsveitin fer að byrja
á forleiknum.
Hann hafði rétt fyrir sér.
Marianne hafði hvorki tíma né
rétt til þess að hugsa einungis um
sjálfa sig. Á þessari stundu átti
leikhúsið hana óskipta. Hún var
orðin sönn listakona og sem slík
mátti hún ekki bregðast þeim sem
treystu henni. Marianne
d'Asselnat varð að þoka fyrir
Mariu Stellu.
Hún endurgalt hinar vinalegu
kveðjur. sem bárust henni úr
öllum áttum og fór inn í búnings-
herbergið, þar sem Agathe beið
hennar með blómvönd,
kamilluhvítan líkt og baldursbrá.
Hún rétti henni hann og hneigði
sig.
„Vikapiltur kom með hanrt,"
sagði hún og Marianne var spennt
að sjá hvað stæði á litla kortinu
sem fylgdi. Það voru aðeins tvö
orð, nafn, „Jason Beaufort." Ekk-
ert annað.
Hann hafði þá líka hugsað til
hennar. En hvernig mátti það
vera? Var hann kominn aftur.til
Parísar? Næstum ómótstæðileg
löngun greip hana og hún var
komin á fremsta hlunn með að
fara aftur inn á sviðið og gægjast
út um fortjaldið, til þess að vita
hvort hú.n kæmi nokkurs staðar
auga á hann. En það var um
seinan núna. Þegar var farið að
heyrast í fiðlunum og kórinn
hlaut að vera kominn á sviðið.
Brátt myndi fortjaldið falla. En er
hún lagði blómvöndinn frá sér,
bærðist einkennileg tilfinning
innra með henni og rak á brott
allan ótta. Einungis með þessum
fáeinu blómum hafði Jason
megnað að færa eitthvað af styrk
sínum og áræðni inn í þetta
búningsherbergi. Hann var þessi
28 VIKAN 36. TBL.