Vikan - 01.06.1978, Síða 10

Þegar hún fékk blómin frá hinum óþekkta
aðdáanda, varð líf hennar skyndilega spenn-
andi og fullt af dulúð.
JrAÐ hringdi við dyrnar. Hún lyfti
höfði og hlustaði. Það var óvenjulegt
svo snemma dags, hún fékk yfirleitt ekki
heimsóknir um þetta leyti.
Svo hringdi aftur. Hún lagði afþurrk-
unarklútinn frá sér og fór fram i forstof-
una. Þegar hún lauk upp útidyrunum,
stóð ungur maður í bláum jakka við
dyrnar. 1 hendinni hélt hann á blóm-
vendi, sem var vafinn i þunnan, grænan
pappír. Við gangstéttarbrúnina stóð
sendiferðabíll.
— Eruð þér Dóra Markússen? spurði
ungi maðurinn.
— Já, þaðerég.
— Ég átti að afhenda yður þessi
blóm. Gerið þér svo vel.
Hann rétti vöndinn til hennar. Hún
tók hikandi við honum. Blóm til hennar?
Ungi maðurinn kinkaði glaðlega kolli og
gekk til baka að bílnum. Hún stóð og
horfði á eftir honum og var að hugsa um
að kalla til hans og spyrja. hvort hann
væri nú alveg viss um. að hún ætti blóm-
in.
Svo lét hún hurðina aftur og gekk inn.
Skyndilega varð hún gagntekin Ijúfri
eftirvæntingu. Gat hún hafa gleymt ein-
hverju. Ekki var afmælið hennar, og
ekki heldur brúðkaupsdagurinn þeirra.
Maðurinn hennar var vanur að muna
þá. Hann sá alltaf um að færa henni
blóm á merkisdögum. en það voru lika
einu tækifærin sem hann notaði til að
gefa henni blóm.
Hún var skjálfhent. þegar hún losaði
kortið, sem fest var við umbúðirnar.
Hún opnaði umslagið varlega með hníf
og tók upp kortið. Með snoturlegri skrift
stóð:
Frá óþekktum aðdáanda.
Ekkert annað, aðeins þessi stutta setn-
ing ... Óþekktur aðdáandi ... Þetta
hljómaði einkennilega. Hún horfði út
um eldhúsgluggann, eins og hún byggist
við að finna þar svar. Svo leit hún á
blómvöndinn.
Hún vissi ekki til þess, að hún ætti
nokkra aðdáendur. Auðvitað þekktu
þau Morten marga og umgengust náið
nokkra vini, en hún efaðist um, að nokk-
ur þeirra væri hrifinn af henni umfram
það sem eðlilegt gat talist. Gat þetta ver-
ið grin? Egon Petersen. sem var vinnu-
l'clagi Mortens. var mesti grallaraspói og
l'ann upp á ótrúlegustu hlutum. En hann
var nokkuð aðsjáll með fé. og þessi
blómvöndur hafði kostaðskildinginn.
Hún tók fram blómavasa og raðaði
blómunum af kostgæfni í hann. Hún
andaði að sér höfgum ilmi blómanna og
fann, hvernig eftirvænting og dulúð
gagntók hana við tilhugsunina um eitt-
hvað spennandi og dularfullt. Hún bar
blómin inn i stofuna og setti þau á sófa-
borðið. Einhver óþekktur aðdáandi . .
hver?
Hvað ætli Morten segði, þegar hann
sæi blómin? Hún yrði auðvitað að sýna
honum kortið. Kar.nski yrði hann af-
brýðisamur? Hún vissi ekki, hvort hann
gat yfirleitt orðið afbrýðisamur. Hingað
til hafði hún ekki gefið honum tilefni til
slíks.
BLÓMIN færðu birtu og yl inn í
hversdagslega önn tilveru hennar. Dag-
urinn hafði byrjað likt og allir aðrir dag-
ar. Hún hafði snætt morgunverð með
Morten, þau höfðu skipst á nokkrum
innihaldslausum setningum, hann hafði
haldið til vinnu sinnar og hún hafið
morgunverkin.
En blómin breyttu öllu. Hvað vildi
hinn óþekkti aðdáandi með blómasend-
ingu þessari? Og hver var hann?
Hún gat ekki látið vera að skoða sjálfa
sig i speglinum. Hún var hálf fertug og
alls ekki óásjáleg kona. Hún vissi það
vel. Hún hafði alltaf gætt þess vel að
fitna ekki og var ungleg i útliti.
1 Vera vinkona hennar hafði oft öfundað
hana og sagt: — Bara að ég gæti haldið
mér svona grannri og unglegri. Dóra,
hvernig ferðu að? Hún var vön að brosa
og segja, að hún vissi það ekki. Vera var
feitlagin og frúarleg, en reglulega aðlað-
andi kona.
Hún lagaði hárið og horfði rannsak-
andi á andlit sitt. Karlmenn horfðu nú
yfirleitt á eftir ungum stúlkum, en það
var alls ekki útilokað, að einhver hefði
komið auga á hana og hrifist. Fyrir karl-
mann um fimmtugt var hún auðvitað
ung. Hún hafði fengið blóm. Seinna . . .
já, seinna, hvað myndi þá verða?
Þau Morten höfðu lifað i hamingju-
sömu hjónabandi. Þeim þótti vænt
hvort um annað og gátu veitt sér meira
en vinir þeirra, af þvi að þau voru barn-
laus. Morten var henni allt. Hún gat
ekki hugsað sér lif með öðrum. Eins og
öllum öðrum húsmæðrum fannst henni
af og til lifið hversdagslegt og leiðinlegt,
en hún var mikið út á við og gat veitt sér
alla þá tilbreytingu, sem hugurinn girnt-
ist.
Þrátt fyrir þetta fannst henni spenn-
andi að hugleiða, hvað þessi blómasend-
ing gæti leitt til. Það var ekki bannað að
leika sér i huganum, og innst inni bar
hún leyndar þrár. Hún átti sér drauma,
þeir voru bara hennar og saklausir. Hún
vildi njóta aðdáunar, en aldrei myndi
hún verða Morten ótrú. Aldrei.
ALLAN morguninn snérust hugsanir
hennar um blómin. Þegar hún var að
borða hádegismatinn, datt henni skyndi-
lega í hug, að blómin gætu allt eins verið
frá konu!
Strax og hún hafði tekið við blóm-
vendinum hafði hún slegið þvi föstu, að
þau væru frá einhverjum karlmanni. Að
hinn óþekkti aðdáandi væri karlmaður.
En í rauninni gátu blómin allt eins verið
frá konu, sem var að votta henni þakk-
læti fyrir eitthvað. Hana rak bara ekki
minni til að hafa gert nokkuð sérstakt
fyrir einn né neinn nýlega. Oft hafði hún
reyndar gefið Veru góð ráð og hjálpað
henni í vandræðum, en Veru myndi ekki
detta i hug að senda blóm.
Nei, blómin voru frá karlmanni. Hver
var hann, hvernig leit hann út? Þetta
vildi hún vita. En henni dátt enginn i
hug.
Nú hafði hún tækifæri til að gera
Morten svolítið afbrýðisaman. Hann leit
á hana eins og sjálfsagðan hlut, og það
var hún kannski. En nú ætlaði hún að
láta hann sjá sig I öðru ljósi. Það myndi
ýta við honum, þegar hann sæi, hvað
stæði á kortinu, sem fylgdi þessum mikla
blómvendi.
Hún reyndi að ímynda sér hvað gerð-
ist, þegar hann kæmi inn í stofuna.
Hann kæmi auga á blómin og segði:
Hamingjan sanna, hefur þú keypt blóm?
Og hún myndi hrista höfuðið og brosa
íbyggin og útskýra svo fyrir honum,
hvernig á blómunum stæði.
Þau höfðu aldrei átt nein leyndarmál
hvort fyrir öðru, og þannig átti ekki
heldur að vera nú. Hann færi eflaust
einnig að hugleiða, hvernig á þessu
stæði og spyrði hana i þaula. En hún
gæti með góðri samvisku svarað þvi, að
hún væri jafn nær og hann i þessu tilliti.
Hún var i sólskinsskapi allan daginn.
Meðan hún matbjó kvöldverðinn, raul-
aði hún glaðlega fyrir munni sér. Hún
lagði á borð inni i stofu og gaut augun-
um til blómanna í hvert sinn, sem hún
átti leið um stofuna. Hún lét hugann
reika víða og hugsaði um alla karlmenn-
ina í vinahóp þeirra og reyndi að láta sér
detta í hug, hvort þar væri hinn dular-
fulla aðdáanda að finna. En henni var
ómögulegt að hugsa sér nokkurn þeirra í
hlutverki hins ókunna riddara. Þetta
voru allt giftir menn, sem lifðu friðsælu.
hamingjusömu fjölskyldulífi með kon-
um og börnum. Eða var ekki svo? Hún
áleit þaðí þaðminnsta.
Algjörlega ókunnur maður? Einhver,
sem af tilviljun hafði séð hana og haft
upp á heimilisfangi hennar? Henni
fannst tilhugsunin æsandi og var upp
með sér af því að vekja aðdáun, sem
verð var svo yndislegra blóma.
HÚN hrökk við, þegar lykli varstung-
ið í skrána og heyrði, að bóndi hennar
var þar á ferðinni. Henni datt rétt sem
snöggvast í hug að þjóta inn i stofu og
fela blómin, Morten máttiékki sjá þau.
En hún var of sein á sér, hann var
kominn inn úr dyrunum. Hann setti
skjalatöskuna frá sér í forstofunni, fór úr
frakkanum og kom inn í eldhúsið.
— Halló, sagði hann hversdagslegri
röddu. — Á ég að taka kartöflufat-
ið með inn? Hann kyssti hana lauslega
á kinnina.
— Takk, ég er búin að bera á borð,
sagði hún. Hann néri saman höndum og
gekk inn i stofu.
— En sá ilmur, sagði hann og gekk
að matborðinu. Hún kom hægt á eftir
honum og bjóst við, að hann kæmi auga
á blómin, en hann settist og byrjaði strax
að fá sér á diskinn. Hún settist andspæn-
is honum við borðið.
— Jæja, hvað hefur gerst i dag?
spurði hann og rétti henni kartöflufatið.
— O, svo sem ekkert sérstakt...
— Bókhaldarinn okkar sagði upþ í
dag, það hefur ekki verið um annáð rætt
innfrá í dag. Þú veist, að þeir áttu ekki
skap saman, forstjórinn og hann. For-
stjórinn er reyndar i hálfgerðum vand-
ræðum og veit ekki, hvert hvort hann á
að gleðjast eða harma uppsögn karlsins.
En við hin vitum, að nú loks verður von
um vinnufrið.. .
Húnkinkaði kolli.
— Þetta verður best fyrir alla aðila,
sagði hún.
Hann masaði áfram, meðan þau borð-
uðu. Hún skaut bara inn orði og orði,
þar sem við átti. Þegar þau höfðu lokið
máltíðinni, fór hún strax að bera fram af
borðinu. Morten settist i hægindastólinn
Smásaga eftir Court Haurvig.
FRÁ
ÓÞEKKTUM
AÐDÁANDA
10 VIKAN 22. TBL.