Vikan - 01.06.1978, Side 39

Bláa nœlan
hann fyllti umhverfi sitt bæði með
persónuleika sinum og líkamsvexti.
Varir hennar kipruðust, og hún brosti
á móti, en hélt áfram að búa til ávaxta-
salatið þeirra. Andrúmslofið var betra,
og hún var því fegin. Það gat verið mjög
þreytandi að bera blýlóð í brjóstinu og
hafa bómull i stað heila.
Ross tyllti sér á stól i morgunverðar-
horninu þeirra. og hnifur Maggie hélt
áfram að sneiða ávextina. Hún afhýddi
vinber og skar þau i sundur. fjarlægði
steinana af mikilli leikni og setti aldin-
kjötiðí kristalsskál.
„Hvernig gekk að fóðra þá riku I
dag?" spurði Ross. ,. Var það ekki
kokkteilboð?”
„Jú. Frú Hetherington yrði himin-
lifandi, ef hún heyrði þig kalla hana rika.
Hún skammaði mig fyrir að segja henni
ekki, að ég væri að flytja burt."
Hún flýtti sér að bæta við. þegar
maður hennar hætti við að stinga upp í
sig vinberi: „Ég sagði henni, að henni
skjátlaðist og að það væri bara þú, sem
færir til að sjá, hvort þú óskaðir eftir
flutningunum, sem þér hefðu boðist. Ég
var mjög orðvör.”
„Fint hjá þér." Röddin gaf ekkert til
kynna — var hvorki þurrleg né hæðin.
„Hvar ná þessar konur sér í allar þessar
upplýsingar?”
„í golfklúbbnum. Eða bridds-klúbbn-
um ... ”
Maggie hugsaði sig um. „Ég man það
núna. Hún sagði. að það hefði verið i
golfklúbbnum. Hvernig gengur með
rafeindafræðina?"
„Ágætlega. Ætlarðu ekki aðsetjast?''
„Ekki alveg strax. Maturinn verður
tilbúinn eftir fimm minútur."
Þegar á allt var litið. hafði kvöldið’
hreint ekki byrjað svo illa. og Ross kom
þvi nær öllu I lag þeirra á milli. Hann
var ekki nema hálfnaður með ávaxta-
salatað sitt. þegar hann skipti allt I einu
skapi á þann hátt. sem henni var svo
kær og sem sló svo oft vopnin úr
höndum henni. sagði „Maggie" blíðlega
og biðjandi og rétti henni höndina yfir
borðið. þannig að lófinn snéri upp.
„Ó. Ross," sagði hún klökk, og lagði
hönd sina í hans. Tárin fóru að streyma
niðurkinnarhenni.
„Maggie, ég er mjög óhamingju-
samur." Rödd hans var alvarleg og
ásakaði þau bæði.
„Það er ég lika. Ó. Ross, elskan mín,
þaðerég lika.”
Þau ræddu saman, sættust og
elskuðust. fyrst af örvænlingarfullri þrá.
siðan með bliðu. Siðar sagði Ross
hljóðlega i tóntegund. sem hefði getað
verið sjálfsánægjurödd sigurvegarans.
en gat rétt eins verið syfjulega ánægja:
„Kemurðu þá með til Amsterdam?"
Maggie settist snöggt upp og greip
andann á lofti. Hlý áhrif ástarleiksins
hurfu frá henni á svipstundu. Þetta var
sigurhrós, hún var sannfærð um það.
Maðurinn hennar virtist vera fagnandi.
„Af hverju heldurðu það?" spurði hún
hvasst. „Hvað hefur breyst, svo að ég
samþykki það allt í einu að breyta lífi
minu til að fella það að þínu?"
Ross settist lika upp og kveikti ljósið.
Hann starði á hana i fyrstu deplaði
augunum og leitaði að einhverju. sem
hann fann ekki i andliti hennar — ef til
vill bliðu. skilningi, eftirlátssemi. fyrst
og fremst eftirlátssemi, hugsaði Maggie
beisk. En hún hafði alls ekki i hyggju að
leika litla og hlýðna konu, hvorki nú né
nokkru sinni, og það vissi Ross vel. Hún
dró sængina yfir sig og starði á hann á
móti.
^ÍaSAVÆNGIR hans titruðu af
fyrirlitningu. Hann hafði aldrei fyrr litið
á hana með fyrirlitningu. Hann reif
sængina snöggt af henni aftur og sagði:
„Þú þarft ekkert að fela eða vernda þig
fyrir mér. Sem stendur hef ég ekki
minnsta áhuga á undaðslegum likama
þinum. Og stundum furða ég mig á þvi,
hvað ég sá við huga þinn. Um hvað ertu
að hugsa. Maggie?"
Þegar hún snéri sér undan, greip hann
hranalega um axlir hennar. snéri henni
að sér og neyddi hana til að horfa á
reiðilegt, ásakandi andlit sitt. „Heldur
þú, að ég sé þess háttar maður, sem
imyndar sér, að hann fái sinu framgengt
með ástaratlotum? Auðveld leið til að
sannfæra þig? Er það? Þú móðgar okkur
bæði."
Ross þeytti henni hálft i hvoru frá sér,
þannig að hún lá samanhnipruð i hjóna-
rúminu. Sjálfur reis hann upp og klæddi
sig i buxurog peysu.
„Hvert ertu að fara?" Maggie rétti úr
sér, og rödd hennar var hvöss, en
áhyggjufull.
„Stendur þér ekki á sama?" spurði.
hann. fórniður ogút.
Hún hljóp berfætt að glugganum og
horfði út. Andartaki siðar sá hún Ross
hraða sér niðurlútan að bilskúrnum.
Hann tók annað reiðhjólið, sem þau
notuðu stundum á sveitavegunum og
flýtti sér burt. eins og djöflar væru á
hælum hans.
Maggie stóð þarna i óratima með
hendurnar krepptar á milli brjóstanna.
Loks, þegar hún var orðin stirð af kulda.
klæddi hún sig i slopp og reikaði um
húsiðeinsogdraugur.
Að lokum skreiddist hún þreytulega
aftur i rúmið. Hún heyrði ekki, þegar
maður hennar kom heim aftur. og hans
hluti af rúminu var enn auður og kaldur
næsta morgun. Hún flýtti sér niður,
skelfingu lostin yfir að hafa sofnað og
fann Ross þar fyrir liggjandi á sófa og
meðbilteppi yfirsér.
Maggie hallaði sér upp að dyra-
stafnum, máttvana af létti og samúð.
Hann var svo þreytulegur með annan
handlegginn teygðan frá sér á undar-
legan hátt, hárið úfið og dökka bauga
undir augunum. Áður en hún gat hreyft
sig eða sagt eitthvað. hvað þá vakið
hann með tei, þá lauk hann upp
augunum og leit á hana.
Augnaráð hans varð þegar i stað
fjandsamlegt, og hann stóð strax á fætur
og leit á úrið sitt, sem hann hafði jafnvel
á handleggnum, þegar hann svaf. „Éger
orðinn seinn fyrir," sagði hann þurrlega.
„Vertu ekkert að hafa fyrir morgunmat
handa mér. Ég fæ mér eitthvað I
lestinni."
„Það er engin fyrirhöfn.” Hún
óskaði þess, að hún hefði ekki hljómað
svona stutt i spuna. að hún gæti farið til
hans. snert hann, gert eitthvað til að
minnka kvölina, sem þau fundu bæði til.
„Égerekkisvangur."
Hún bjó til Sterkt kaffi, á meðan hann
rakaði sig, en hann afþakkaði allan mat.
og eftir fáein einsatkvæðisorð var hann
farinn.
Næstu dagana töluðu Maggie og Ross
saman eins og ókunnugt fólk, og þau
ræddu jafnvel um lögskilnað. Þau
komu sér saman um það að hafa ekkert
samband sin á milli i tvær vikur og taka
svoendanlega ákvörðun um framtíðina.
þegar Ross kæmi aftur frá Hollandi.
„Þú kannt kannski ekki við þig þar?"
sagði hún, og í rödd hennar var
löngunarfull spurning. En nú var þetta
orðið að stórmáli þeirra á milli. og hún
vissi. að maðurinn hennar fór ekki
lengur til Amsterdam með opinn huga.
Hann fór þangað ákveðinn i að láta sér
geðjast vel að öllu. sem hann sá.
Þegar Ross fór til Amsterdam
fáeinum dögum siðar. voru þau hætt að
talast við. Maggie ók honum ekki einu
sinni til Brighton. heldur Igl hann fara
þangað I sinum bil og leggja honum
skammt frá stöðinni. Þau kysstust
stuttaralega við útidyrnar. og hún sagði,
eins og hún væri að tala við ókunnugan
ntann: „Skeinmtu þér vel.”
„Það ætla ég mér að gera. Ég vona. að
þú njótir matarins þins. Maggie."
Næsta dag barst flensu-
faraldurinn. sem hafði verið að ganga,
til Brighton. Tvær veislur og matarboð
voru afboðuð með skömmum fyrirvara,
og Maggie stóð skyndilega uppi með
heilmikið af hálflöguðum mat og of
mikinn tímaaflögu.
Tilbreyting gæli verið svarið. sagði
hún við sjálfa sig. Hún gæti farið til
London í ibúðina, sem hún og Donna,
litla systir hennar, áttu sameiginlega.
farið i bíó og séð ýmsar sýningar. Engu
að siður var hún á báðum áttum um
það. hvort heimsókn til London og
hinnar léttlyndu Donnu væri það, sem
hún þarfnaðist.
Á miðvikudagskvöldið tóku örlögin af
skarið fyrir hana. Anna Maxwell
hringdi. Anna Maxwell var guðmóðir
Ross og gift manni. sem var tuttugu
árum eldri en hún. Edward Maxwell
hafði verið veikur og þurfti að komast úr
bænum, á meðan hann var að jafna sig.
Gat Maggie mælt með einhverju rólegu
sveitahóteli. eða vissi hún um þægilegt
hús i einkaeign, sem þau gætu leigt i
einaeða tværvikur?
Maggie hugsaði sig ekki um tvisvar.
heldur sagði. að þau gætu verið á býlinu
þeirra. Ross væri i Amsterdam i
viðskiptaerindum, og sjálf ætlaði hún að
flytja í ibúðina i London, þannig að
þau hefðu staðinn fyrir sig i hálfan
mánuð.
„Ég skil heimilisfangið og simanúm-
22. TBL.VIKAN 39