Vikan - 01.06.1978, Síða 47

Robin svo að gera Jean Armour
að frú Burns. Hann kaupir
mahónírúm, „með göflum,
stoðum og þaki,” og stofnar
heimili með Jean og kunngerir
umheiminum, að nú séu þau
eitt. Nokkrum dögum síðar
fæðir Jean aftur tvíbura.
Fyrst um haustið var
hjónabandið viðurkennt af
kirkjuráðinu í Mauchline, litla
bænum, þar sem þau höfðu sest
að. Mánuði síðar tilkynnti
stúlka, Jenny Clow að nafni, að
Robert Burns væri faðir að
nýfæddum syni hennar. Með
tímanum varð slíkt eins og sjálf-
sagður hlutur. Enn þann dag í
dag eru menn ekki sammála um,
hve marga afkomendur Burns
átti. Jean bar þetta allt með
óbugandi þolinmæði. Hún var
skáldinu sínu bæði eiginkona og
móðir.
HIN DULARFULLA
CLARINDA
Eftir hinar góðu móttökur,
sem fyrsta ljóðasafn Burns
hlaut, hélt hann áfram skáld-
skapnum af mikilli elju. Hann
orti visur og vers, söngva og
sálma. Það var mikill heiður og
stórkostleg upplifun fyrir bónda-
drenginn Robin, að „fína” fólkið
leit upp til hans sem mikils ljóð -
skálds. Jean, sem var af sömu
rótum runnin og hann, lét sér
fátt um ljóð hans. Því var það
Robin mikil gleði að kynnast
konu, sem kunni að meta þessa
hæfileika hans, konu, sem gat
dæmt ljóðin, eins og þau voru,
án þess að vera blind fyrir mann-
inumábakvið þau ...
Hún hét Agnes McLehouse
og var gift þurrlegum kaupsýslu-
manni. í hinu unga ljóðskáldi
fann hún draumaprinsinn sinn.
En að sjálfsögðu urðu þau að
gæta alls velsæmis og fera
samband sitt. Frú McLehouse
var engin sveitastelpa, sem
Robin gat sveiflað í kringum sig,
hún var fin frú. Og það
merkilega gerist. Bóndinn Robin
tamdi sér framkomu svo fágaða,
að slíkt var ótrúlegt. Elskend-
urnir skrifuðust á á laun og skrif-
uðu undir „Clarinda” og
„Sylvander.” Þetta bréfasafn er
afar rómantíkst og eitt hið ágæt-
asta af slíku tagi. „Ég sé, að tár
þín hafa vætt örkina, sem ég
held í hönd minni,” skrifar
Burns. „Ó, elsku Clarinda!”
HIN ÓDA UÐLEGA
MINNING
En þetta ástarævintýri hlaut
að taka endi, eins og öll hin.
Eins og svo margir aðrir fyrr og
slðar, fann Burns með tímanum,
að ljóðskáld hlaut mikinn
heiður, en lítil laun. Peningarnir,
sem hann hafði fengið, gengu
fljótt til þurrðar í meðlag í
austur og vestur, og hans eigin
fjölskylda stækkaði jafnt og
þétt. Það var því æskilegt, að
hann hefði fastar tekjur. Burns
sótti um — og hlaut — stöðu
tollþjóns í Dumfries við landa-
mæri Englands. En hann var þó
langt frá því að vera mikillátur
ríkisstarfsmaður og virðulegur
heimilisfaðir. Hann hélt áfram
að verða ástfanginn og yrkja.
Hvert snilldarverkið á fætur
öðru samdi hann á þessum árum
— að því er virðist án fyrirhafn-
ar, létt og leikandi af mikilli
andagift. Jean annaðist heimilið
og gætti barnahópsins, meðan
Robin var úti á löngum göngu-
ferðum eða með drykkju-
bræðrum sínum á kránni.
Jean Armour hlýtur að hafa
verið óvenjuleg manneskja —
annað hvort óvenju viljasterk,
þolinmóð og umburðarlynd, eða
óvenju heimsk, og þvi síðara er
sannarlega erfitt að trúa. Eftir
dauða Roberts fyrir aídur fram,
heimsóttu hana fjölda margir
rithöfundar og bókmennta-
unnendur, sem töldu allir, að
húif*væri stórkostleg kona. Var
það Burns sjálfur, sem var
síngirningur, tillitslaus og sjálfs-
elskur? Tæplega. Rithöfundur-
inn Robert Louis Stevenson
svarar spurningunni þannig:
„Skáldskapur hans var svo
mikilfenglegur, að hann gat
ómögulega verið lítill sjálfur...”
í dag er stytta af Robert
Burns í hverri skoskri borg, sem
einhverja sjálfsvirðingu hefur.
„Burns hefur endurvakið
Skotland sem þjóð,” sagði eitt
sinn þekktur, skoskur stjórn-
málamaður. Auk þess hefur
hann gefið heiminum ómet-
anlega gjöf, skáldskap, sem
blómstar af tillitssemi, ást og
lífsgleði. Þess vegna heiðra
Skotar og ljóðaunnendur um
víða veröld minningu hans. En
samtímis ættum við einnig að
minnast konunnar, sem studdi
hann — hans eigin Bonnie Jean.
Kæru lesendur!
Eins og þið sjáið, er þið flettið þessu tölublaði, þá
hefur Vikan nú tekið nokkrum stakkaskiptum. Stærsta
breytingin er sú, að myndasögunum er nú aftur dreift
um blaðið og myndasögublaðið okkar góða þvi úr
sögunni. Sú breyting er sannarlega ekki með öllu
sársaukalaus, þar sem myndasögublaðið naut mikilla
vinsælda íþeim búningi, og hafa margir orðið til þess
að safna því í þar til gerðar möppur. Eru enn til
möppurá afgreiðslu Vikunnar í Þverholti 11. Þessi
stakkaskipti Vikunnar stafa af tæknilegum breytingum
í umbroti og prentun, sem gera okkur nú erfitt um vik
að prenta litaopnur hverja á eftir annarri. Burtséðfrá
þessum agnúa er það von okkar, að blaðið verði ekki
síður skemmtilegt í útliti en áður, því vissulega opnast
nú möguleikar á nýjungum í umbroti. Við munum þó
fara hægt og rólega í sakirnar, því breytingar eingöngu
breytinganna vegna eru okkur ekki að skapi og
væntanlega ekki lesenda heldur. Markmiðið er enn
sem fyrr að senda ykkur fallega og lœsilega Viku. í
næsta blaði verður væntanlega viðtal við Berglindi
Bjarnadóttur söngkonu, sagt frá drátthagleik Dana-
drottningar, birtar myndir af nokkrum kátum
Eyjakonum á þurru landi og margt fleira skemmtilegt.
Ritstjóri.
VIKAN. Úlgefandi: Hilmir hf. Ritstjóri: Kristin Halldórsdóttir. Blaðamenn:
Aðalsteinn. Ásb. Sigurðsson, Anna Kristine Magnúsdóttir, Hrafnhildur
Sveinsdóttir. Sigurjón Jóhannsson. Útlitsteiknari: Þorbergur Kristinsson.
Ljósmyndari: Jim Smart. Auglýsingastjóri: Ingvar Sveinsson. Ritstjórn i
Síðumúla 12. auglýsingar. afgreiðsla og dreifing i Þverholti 11. simi 27022.
Pósthólf 533. Verð i lausasölu kr. 530. Áskriftarverð kr. 2000 pr.
mánuð. kr. 6000 fyrir 13 tölublöð ársfjórðungslega. eða kr. 11.300 fyrir 26
blöð hálfsárslega. Áskriftarverð greiðist fyrirfram. gjalddagar: Nóvember.
febrúar. mai. ágúst. Áskrift í Reykjavik og Kópavogi greiðist mánaðarlega.
22. TBL.VIKAN 47