Dagur - 03.06.1909, Qupperneq 3

/
15- tbl.
Kameííufrúin.
Epti r
Alexamlev Dnmas (yngri).
(Framh.)
Hvaða sjón er i rtíyndinoi sorglegri en ellimörk íúliííisins,
einkum á konúm? far kemst enginn elliþokki að, og þau eru
með öllu yndissnauð. Þessi eilifa iðrun, ekki sökuni illa notaðrar
æii, heldur vegna óheppiiegra og skakkra áætlana og fj.ueyðslu
fyrir gýg, er raunalegii en orðum verði að komið. Jeg þekkti
einu sinni aldraða, ljettláta konu, sem ekki átti anuað eptir írá
fortið sinni. en eina dótt.ur; hún var hjer um bii jatn fögur og
móðir hennar hafði verið í blóma sínurn, veslings barnið, sem
móðirin hafði aldrei sagt við: Þd evt dóttir mín! — nerna til
þess að nrirrna hana á og skipa henni að sjá fyrir sjer i ellinni
á sanra hátt og hún sjáif hafði haft ofan af fyi ir sjer frá því hún
konrst á legg. Þessi veslings stúlka lrjet Louise. Og eptir áskorun
móður sinnar sleppti hún sjer, viijalaust, ánægjuiaust og fýsnar-
vana, — sökkti sjer niður i spillinguna, eins og liúa heiði sökkt
sjer niður í sjerhvert annað starf, ef einhver hefði orðið tíl þess
að kenna henni það.
Þetta sifellda ósiðhfi, sem hún byrjaði á barnsaldri, jókst
enn meir, þar sem hun var sjúk a líkanra og salin lörnuð, svo
sjerhver gneisti af sjálfskennd og hæfileika þess, að gera greinarrnun
góðs og iils, var siokknaður í bijósti hónnar, hæíneika, sern guð
hafði ef til viil gætt hana, en engum hafði dottið í hug að glæða
og þroska lrjá lreuni.
Mjer dettur allt af þessi unga stúlka í hug, sern allt af fór
um virkisstrætið hjer um bil í sama mund dag hvern. Móðir
hennar var jafnan með henni, og gætti heunar eins og sönn
móðir myndi hafa gætt sannrar dóttuj'!
Jeg var þa mjóg ungur og mjer hætti við að hnegjast til
ijettúðar aldar nrinnar. Jeg man samt, að þessi svívirðilega
handleiðsla hennar vakti lrja rnjei viobjóð og fyririitningu.
Og svo bætiist þar við, að jeg held, að jeg haíi aldrei sjeð
jafn sakleysislegan svip á ungii stúlkú, — slikan þunglyndisbiæ
hörmungarinnar.
Það var svipur sorgaralvörunnar.
Einu sinni birti yfir þessu andiiti. í öilum ólifnaði þeihi,
senr móðir hennar hjelt henni niðii 1, fannst heuni guð einu
sinni hafa sýnt sjer naö sína. Og hvi skyidi guð ekki gera það?
— hann, sem halði skapað hana máttarvana og huggunarvana
Og svo látið haua hniga niður undir kvalabyrði líísins! Húu fann,
að hún var kona ekki einsömul og við það'glæddist sá örrnull
skírlrfiskenndar, sem eptir var lijá lrenni, og hún titraði af gfeði.
Louise ílýtti sjer að segja móður sinni þessa nýjung, sem fjekk
henni sjalfii svo mikiis fagnaðar. fað er lægiug að veiða að
kannast við það, — vjer erum þó ekki siðspiiltir oss til ánægju,
vjer skýrum að eins frá staðreynd, sem ef til viil hefði átt að
steinþegja um, ef sú væri ekki sanufæring vor, að við og við
verði að leiða í ijós lií þessara veslings píslarvotta, sem eru
dæmdir an þess að fá áheyrn og fýririitnir án þess að þeir sjeu
dæmdir, — það er læging, höíum vjer sagt, svarið sem dót.tirin
fjekk hjá móður sirmi: að liún hei'ði ekki til þessa haft of nrikið
fyrir tvo að leggja, og hún hefði ekki nándar nærri nóg handa
þremur, —- slík börn væru óþörf og meðgöngutími væri tíma-
eyðsla.
DACtUR 59. bls.
D.'igi.ra epl.ii kom yfirsetukona — við skulum segja, að hún
hafi verið vinkona móður stúlkunnar, — og var hjá Louise, sem
]; nokkra daga mojfóát og var enn fölari og enn veikari en hún
var áður þegar hún fór apíur á fætur.
Þrem mánuðuni ept.ir þetta tók maður nokkur hana að sjer
af meðaumkun og reyndi að la'kna hana á sál og líkama, en
seinasta áfallið haíði orðið henni um nregn og Louise dó af
aíleiðingum ótíniabærra bárnsfaia.
fessi saga datt mjer í hug meðan jeg var að skoða silfur-
skartgripina. Jeg hef sjalfsagt verið nokkuð lengi ab hugsa unr
þetta., því jeg tók eptir því, þegar jeg áttaði mig, að', í herborgiuu
voru ekki aörir orönir eptir en ]eg og umsjónarmaður einn, sem
stóð við dyruar og hafði gætur á nrjer að jeg st.iugi ekki neinu
á niig.
Jeg sneri mjer til þessa ráðvanda manns, sem jeg hafði
bakað svo nrikla ahyggju.
„fjer.getið ef tii vili gert svo vel að segja mjer, hvað konan
hjet, sem átti hjer heirna?"
„Unyfrú Maryuente Gaatier.11
Jeg kannaðist við naínið og þekiHi lmna í sjón.
„Il-vað er þetta,“ sagði jeg við umsjónarmanninn, „er Margue-
rite Gáutier dáin?“
„Já, hún er dáin!“
„Hvenær dó hún?
„Jeg held að hijn sje dáin fyiir þiem vikum.“
„Hvers vegua er fólki hleypt hingað inn?“
„Skuldunaútárnir hjeldu, að munhmr mundu seljast hærra
veiði, tf menn fengi að skoöa þá áður. Uað hvetur nrenn til
að bjóða hærra í þá.“
„Var hún þá skuldug?"
„Já, stórskuldug! “
„Eigurnar lrrökkva þó fyrir skuldunum?„
„Já, og meira en það!“
„Hver íær svo afganginn?11
„Skyldmennin."
„Átti hún skyldmeuni?"
„Já, svo er sagt. “
„JPakka’ yður fyrir!"
Unrsjónarmaðurinn hafði nú gengið úr skugga um, að jeg
hefði ekkert illt i hyggju; hann kvaddi mig og jeg fór leiðar
minnar.
„Veslings stúikan!" sagði jeg viö sjálfan mig á heimleiðinni;
„henni heiur oiðið döpur dauðastundin, því vinirnir hverfa þegar
heilsan þiýtur, í-siíkunr fjelagsskap sem hdn var í.“ Mjerrunnu
ósjálfrátt til rifja órlög Marguerite Gautier og ieg kenndi í brjósti
um hana.
Mörguin þykii' það ef til vill hlæilegt, — en jeg hef ótak-
markað umburðailyndi með gléðisnótunum, og jeg hef ekki svo
mikið sein fyrir þvi að leiða rök að þessu umburðarlyndi.
Eiuu siuni var jeg staddur 'á lögregiustöðvunum og var að
útvega mjer vegabrjef. Jeg sá þar á götu rjett, hjá tvo lögreglu-
þjóna, sein drógu þangað stulku á milli sin. Jeg renni ekki grun
í, hvað hún hefur hafst að, — jeg veit það eitt, að hún hágrjet
og íaðmaði að sjer hvítvoðung, á að gizka tveggja mánaða gama.lt
barn, sem átti að taka frá henni þegar hún fói i varðhaldið.
Frá þeim degi hef jeg aldrei getað fyrirlitið konu, sem jeg
hef sjeð i fyrsta siuni.
(Framh.)