Dagur - 02.03.1910, Blaðsíða 3

45- *!•
DA'GUR
177. bls.
endurnir heimtuðu að við þreyttum við
hann; enda" auglýstum við, að hverjum
þeim, sem eigijjjelli fyrir okkur í glímu á
5 mínútum, yrði borgaðar þúsund krónur.
Auðvitað var þetta engin glíma, en annað-
hvort var að duga eða drepast. og fór því
einn okkar til fangs við hann og lauk því
svo, að Rússinn lá handleggsbrotinn á
leiksviðinu að nokkrum sekúndum liðnum.
Af þessu hlutum við hrós mikið, ogþegar
daginn eptir kom lögreglustjóri borgarinnar
á fund okkar, og bað okkur að kenna
lögregluliðinu þessa undralist (glímuna);
kenndum við þar í viku og launuðu þeir
það vel og sæmdu okkur lárviðarsveigum
að skilnaði.
Frá Odessa fórum við til Charkow,
(sem er allstór bær sunnar) en þar tók ekki
betra við, því þar voru fyrir 30 heimsfrægir
grískrómverskirglimumenn, sem þreyttu um
heimsmeistaratign í sama leikhúsi og við.
Vorum við látnir glíma við þá ísl. glímu
á hverju k völdi og gátum bolað þá alla
niður. Var það hörð viðureign og brutu
þeir þumalfingur af einum okkar og siitu
síðan alveg frá.
Frá Charkow fórum við til Warschau,
sem er höfuðborg Póllands, og gekk þar
allt friðsamlega. Paðan fórum við til Lodz
(er það stór verksmiðjubær á Póllandi með
300,000 íbúum, og eru það nær eingöngu
Gyðingar) urðu þar engar ryskingar, því
Gyðingar eru engir íþróttamenn að sjá. —
Svo fengum við tilboð um sýningar hjeðan
frá Buda-Pest, komum hingað 15. þ. m.
og dveljum hjer minnst í mánuð. — Við
sýnum hjer í keisaralegu iþróttaleikhúsi og
er vel af Þeim látið. Á hverju kvöldi
þreyta ýms heljarmenni við okkur, og hafa
þeir allir fallið enn sem komið er, og eru
krókarnir þeim skeinuhættastir! — Tilboð
höfum við fengið víðsvegar að, en enn er
eigi fullráðið hvort við förum hjeðan, en
höfum helzt f hyggju að fara bráðlega til
London og dvelja þar um tíma.----------
Jóhannes Jósefsson hefur að undanföinu
dvalið í Pjetursborg og unnið þar mörg
fremdarverk, meðal annars lagt þar dólg
einn, í grisk-rómverskri glímu, er vóg full
400 pund. — Nú dvelur Jóhannes í Berlín
og sýnir þar ísleozka glímu ásamt aðstoð-
ármönnum sínum (er getið var í næst síðasta
blaði); ráðgera þeir að verða um kyrt á
Pýzkalandi, fyrst um sinn.
Fiskilaust alveg, þótt á sjó hafl verið
farið.
„Figúrur“.
I. „Gróssjerinn44.
Hefði heilinn og fæturnir verið í iagi,
þá hefði náunginn verið eins og fólk er flest.
En það var nú öðru nær.
Fæturnir voru of stuttir bornir saman
við búkinn — og heilinn — um hann skal
jeg ekki tala — en sennilega hefur hann
verið í minna lagi-
Hann var — þótt hann almennt gengi
undir nafninu „gróssjerinn", og kynnibezt
við og hjeldi að allir kölluðu sig þaö —
að eins undirtylla, en hver sem var svo
vel viti borinn að segja: „Gú da’, herra
gróssjeri!" mátti vera viss um að fá sæmi-
legar viðtökur þegar hann kom inn í
„knallhettuna". Annars gat það brugðist
til beggja vona.
Úti og inni var hann mesta snyrtimenni
í klæðaburði, en þó sýndust öllum fötin
fara honum hálf ankannalega. Ekki var
þetta af því að þau væru illa sniðin, —
nei langt frá því, skraddarinn hafði lagt
sig í líma — heldur af því að handleggirnir
á náunganum voru oflangir. Að ganga á
eptir honum og virða fyrir sjer, hvernig
hann reyndi að hyija handleggjalengdina —
það var gaman. Hann hálfhringaði þá.
Manni datt ósjálfrátt í hug ilát með eyruro.
Jeg varð aldrei svo frægur að vita fyrir
víst, hvort hann þurfti að nota gleraugun
sjónarinnar vegna, en svo mikið er víst,
að opt hafa þau að hans áliti komið að
góðu liði, þegar hann vaið að „imponera
dónunum", eins og hann sagði.
Jeg varð eitt sinn svo frægur' að sjá
þá viðureign.
-- Ysðrið var ágætt og ekkert að gera,
— „gróssjerinn" var því í bezta skapi. í
anddyrinu mætti jeg nokkrum „vinum*
hans, herrum og dömum, — öllum skelli-
hlæjandi. — „Yinirnir" höfðu verið að henda
gaman að „gróssjeranum" að vanda. En
þetta fólk var af „fínni sortinni", — og
þá var „gróssjerinn" frá sjer numinn,
snerist eins og skopparakringla kringum
þessa háðfugla.
Jeg gekk inn.
„Gú da’, herra gróssjeri!" sagði jeg.
„Gú da’, Höjstærede!“ sagði hann;
liann var ekki spar á titlatoginu „gróssjer-
inn“ sá!
— Við tókum tal saman.
„Gróssjerinn“ Jjek á alls oddi.
„Jeg var að segja þeim frá því áðan“,
sagði hann „hvernig það gekk í gærkveldi.
Við vorum boðnir um borð til hans kapteins
Rudolfsen, allir bæjarins „honoratiores".
„Þar hefur víst verið glatt á hjalla",
sagði jeg.
,,Já, hann var nokkuð „hár" hjá okkur
upp á síðkastið, — nokkuð hár!“ sagði
„gróssjeiinn" og brosti íbygginn.
Lengra komst samtalið ekki, því þá
var hurðinni hrundið upp og inn ruddist
maður nokkur í erfiðisfötum með stóran
trospoka á bakinu. Maðurinn kunni auð-
sjáanlega enga „heldri“ mannasiði; hann
kastaði hvorki kveðju á mig — sem ekki
er nú tiltökumál — nje á sjálfan „gróssjer-
ann“, en kastaði í þess stað trospokanum
á gólfið og sagði heldur hranalega:
„Þjer var skipað að vega þetta!"
— „Gróssjerinn" fór ofan í vasa sinn,
tók upp gleraugun, setti þau hæfilega
neðarJega á nefið og hvessti svo augun
nokkrar sekúndur á manninn,— auðvitað
yfir gleraugun. „Gróssjerinn" haíði roðnað
meðan á þessu stóð, en sagði samt ofur-
rólega með valdsmannssvip — og mátti
heyra á röddinni, að honum þótti sjer
herfilega misboðið:
„Lokaðu dyrunuin!"
— Maðurinn vatt sjer út, skellti
hurðinni á eptir sjer, og skildi eptir pokann.
En „gróssjerinn" drap titlinga og sagði
með spekingssvip:
„Þeir eru skrítnir, þessir dónarl"
— Já, þeir eru skrítnir.
Oddur.
BJO0O0Ot»0e*»<>C*X30C3<»0et5O0CS3O<'.l
I „D a a u r“ i
§
ö
ð
kemur út einu sinni i viku. —
Ársfjórðungurimi kostar 60 au.,
er borgist fyrirfram.
Afgreiðsla blaðsins er i
Aðalstræti 11, og sje auglýsingum
komið þangab.
Ritstjóri „Dagsins“ heima
til viðtals 1 Templaragötu 9 (húsi
Sk. Einarssonar) kl. 12—1 og 5—6
alla virka daga.
K»«»(»«3o<>eta»oc»Mtt»n«»uot;
Til kaups óskast þessar bækur:
V. Rydberg: Singoalla.
Sigbjörn Obstfelder: Korset.
Gustaf af Gejerstam: Bogen om Lillebror.
Bitstjóri „l)agsins“ vísar á.