Vikan - 04.05.1939, Blaðsíða 10

10
VIKAN
Nr. 18, 1939
— Jú, jú, sagði ég. — Jú, jú.
— Þú, frímúrari? Nei, ómögulegt.
— Jú, ég er frímúrari, sagði ég.
— Sýndu merki, sagði hann. — Sýndu
merki.
— Það er þetta, svaraði ég og tók múr-
araspaða undan kápunni.
— Þú ert að gera að gamni þínu, sagði
hann og hopaði nokkur skref undan. —
En höldum áfram að
amontillado-fatinu.
— Gerum það, sagði ég,
og setti múrspaðann aft-
ur undir kápuna, og bauð
honum arminn. Hann lagð-
ist þungt á hann. Við héld-
um áfram að leita að tunn-
unni. Við gengum gegn um
nokkra lága steinboga, nið-
ur tröppur, héldum áfram,
og niður aðrar tröppur, og
komum loks niður í djúpa
hvelfingu, þar sem loftið
var svo vont, að litlu mun-
aði, að blysin slokknuðu.
Við innsta enda hvelf-
ingarinnar kom í ljós önn-
ur minni. Fram með veggj-
unum hafði verið raðað
mannaleifum, alveg upp
að lofti, eins og í grafhvelf-
ingunum í París. Þrjár
hliðar innri hvelfingarinn-
ar voru ennþá þannig
skreyttar, en frá þeirri
fjórðu höfðu beinin verið
rifin niður. Lágu þau hing-
að og þangað á gólfinu og
mynduðu á einum stað
talsvert stóra hrúgu. I
veggnum, sem þannig kom
í ljós, þegar beinin voru
farin, sáum við enn eina
hvelfingu eða skonsu, sem
var rúmur meter á dýpt,
tæpur meter á breidd og
um það bil tveir metrar á
hæð. Hún virtist ekkert
hlutverk hafa í sjálfu sér,
en var aðeins bil á milli
tveggja hinna geysiþykku
súlna, sem báru þakið, en
einn vegginn myndaði
þykkur yzti veggur hvelf-
inganna, sem var úr
granít.
Fortunato lyfti daufu blysinu og reyndi
árangurslaust að skyggnast inn í skotið,
en í glætunni sást ekki, hve djúpt það var.
— Haltu áfram, sagði ég. — Víntunn-
an er þarna inni. Hvað Luehesi viðvíkur —
— Þá er hann aulabárður, greip vinur
minn fram í, um leið og hann skjögraði
áfram, með mig alveg á hælum sér. Á
næsta augnabliki var hann kominn að
veggnum, rak sig á hann og stóð ruglaður
og skildi ekki neitt í neinu. í einni svipan
hafði ég fjötrað hann við granítvegginn.
I honum voru tveir járnhringir í rúmlega
hálfs meters fjarlægð hvor frá öðrum lá-
rétt. í öðrum þeirra hékk stutt keðja, en
lás í hinum. Hann var allt of undrandi til
að veita mótstöðu. Eg tók lykilinn úr lásn-
um og steig út úr skotinu.
— Þreifaðu á veggnum, sagði ég. — Þú
hlýtur að finna saltpéturinn. Það er sann-
arlega mjög hráslagalegt hér. Ég bið þig
enn einu sinni um að snúa við. Þú vilt það
ekki? Þá hefi ég ekki önnur ráð en að
skilja þig eftir. En fyrst verð ég að hlúa
eins vel að þér og ég get, og svo snaraði ég
mér úr jakkanum. — Víntunnan! hrópaði
vinur minn, sem ekki hafði áttað sig enn.
— Víntunnan, svaraði ég. — Alveg rétt.
Ég var að bjástra við beinin, sem ég minnt-
ist á áðan. Ég fleygði þeim til hliðar, og
brátt kom í ljós hrúga af múrsteinum og
steinlími. Með þessu hvorttveggja og
múrspaðanum mínum, byrjaði ég í óða önn
að hlaða upp í opið á skotinu.
Varla var ég búinn að leggja fyrstu röð-
ina af steinunum, þegar ég tók eftir því,
að víma Fortunato var að minnka. Ég
veitti því fyrst eftirtekt, er ég heyrði lágt
angistarvein innan úr skotinu. Það var
ekki vein drukkins manns. Síðan var löng
þögn. Ég lauk við aðra röðina, þriðju og
þá fjórðu. Þá heyrði ég að hann streytt-
ist af öllu afli við keðjuna. Þruskið stóð
yfir í margar mínútur, og ég hætti vinn-
unni á meðan og settist niður á beinahrúg-
una til að geta notið þess enn betur. Loks,
þegar glamrið hætti, tók
ég spaðann aftur og lauk
við fimmta, sjötta og sjö-
unda lagið í einni lotu.
Veggurinn náði mér nú
hér um bil upp í herðar.
Ég hætti aftur, hélt blys-
inu yfir veggnum, og það
kastaði daufri glætu á
þústuna þar inni.
Þá rak hann upp há,
skerandi öskur, hvað eftir
annað. Ég hörfaði undan,
og eitt augnablik hikaði
ég, skjálfandi af ótta. Ég
dró sverð mitt úr slíðrum
og tók að þreifa með því
inn í skotið, en svo áttaði
ég mig aftur og varð ró-
legur. Ég lagði höndina á
þykka veggi hvelfinganna
og var ánægður. Ég gekk
aftur að veggnum og svar-
aði öskrum hans eins og
bergmál. Ég hjálpaði hon-
um, ég hrópaði miklu
hærra en hann og kröft-
ugar. Þá þagnaði hann að
lokum.
Nú var komið miðnætti,
og verkið var brátt á enda.
Ég hafði lokið við áttundu,
níundu og tíundu röðina.
Ég var langt kominn með
hina elleftu og síðustu. Að-
eins einum steini átti ég
eftir að koma á sinn stað
og múra fastan. Ég
streyttist við hann og kom
honum skáhalt upp í opið.
En nú kom lágur hlátur
út úr skotinu, svo að það
fór hrollur um mig. Síðan
heyrðist ámátleg rödd, er
ég átti bágst með þekkja
sem rödd hins göfuga For-
tunatos.
— Ha, ha, ha! He, he, he! — Fyrir-
taks brella! Ágætt spaug! Oft munum við
hlæja að þessu heima í höllinni. Ha, ha,
ha! Yfir glösunum. He, he, he!
— Yfir glösunum af amontillado! sagði
ég. —
— Ha, ha, ha! — He, he, he! — Fyrir-
taks brella! Ágætt spaug! En heldurðu að
þau bíði ekki eftir okkur heima í höllinni,
frú Fortunato og hin? Nú skulum við
fara.
— Já, sagði ég. — Nú skulum við fara.
— Montresor, í guðanna bænum!
Framh. á bls. 22.
Ekkert svar. Ég kallaði aftur: Fortunato!