Vikan - 20.07.1939, Blaðsíða 16

16
arstofnun. Önnu fannst þetta með öllu
óskiljanleg staða, en Liiv hafði samt sem
áður sent peninga til Buenos Aires, sá al-
gjörlegá fyrir Bardichinov, og nú gaf hann
kampavín. Talið þið svo um rökfræði!
Hvað veizlunni viðvíkur, var hún ákaf-
lega merkileg. Allir glaðir og ánægðir.
Klárí vappar um með fullkomnum yndis-
þokka franskrar húsmóður og er ákaflega
eftirtektarsöm. Stundum ljóma hin greind-
arlegu, opnu, en dálítið kuldalegu, gráu
augu af hrifningu. Jani losar sig líka við
hið þögla önuglyndi, sem hefir hvílt á hon-
um hin síðustu ár. Hann er aftur hinn
gamli, góði Jani. Að máltíðinni lokinni
kveikir hann í fyrsta skipti í vindli, sem
Bardichinov býður honum úr veski sínu.
Honum finnst gaman að því, þegar hon-
um er strítt á því, hvað honum farist þetta
klaufalega. Anna tekur þreytulega þátt í
samræðunum, og man óljóst eftir því, að
þeim var ekki haldin nein veizla, þegar þau
komu heim frá Suður-Ameríku. Þá áttu
þau reyndar ekki grænan eyri. Þau höfðu
sparað og sparað og þegið hjálp af börn-
unum til þess að komast heim. En veizlan,
hugsar Anna, er verðlaun frá mömmu fyr-
ir það, að í þetta skipti kom ekkert fyrir.
Allt í einu hlær hún hátt og kyssir móður
sína, en hvers vegna, veit engirin. Bardich-
inov stendur upp og skálar fyrir frú Bara-
bás. Penelope og Sólveig eru nefndar í
ræðunni. Þó að frú Barabás hafi aldrei
heyrt þessar konur nefndar, roðnar hún
og tárin renna niður kinnar hennar.
Cathrina er þangað til að, að Anna og
Gúnther eru tvö ein úti í horni í stofunni.
— Ég hefi ekki getað gleymt yður, seg-
ir hin rólega, karlmannlega rödd Gunthers,
sem Önnu finnst vera hið eina, sem hann
hefir sér til ágætis.
Anna fremur nú glæp gagnvart kyn-
systur sinni, sem jafnvel bezta kona frem-
ur einu sinni á æfi sinni, og ef hún gerði
það aðeins einu sinni, ætti hún verðlaun
skilið. Hiklaust segir hún:
— Ég hefi heyrt, að Pia hafi reynt að
hugga yður.
Andlit mannsins lokast algjörlega.
— Pia Monica er ákaflega góð stúlka,
svarar hann stirðlega — eða vandræða-
lega — að minnsta kosti er svarið hlægi-
legt.
— Hún er ástfangin af yður.
— Ég veit það.
— Vitið þér það? Anna er þrumulostin
af undrun.
— Já, ég veit það, því að hún sagði mér
það. Annars hefði ég áreiðanlega aldrei
tekið eftir því. Ég ber svo lítið skyn á
þess háttar hluti. Hún bað mig um að
reyna að láta mér þykja svolítið vænt um
sig líka.
Svo að það var þetta, sem Pia átti við,
þegar hún sagðist hafa reynt að taka
stöðu Önnu.
— Og svo, Gúnther?
— Ég elska yður alltaf.
— Gúnther, ég skil þetta alls ekki. Ég
skil ekki, að þér elskið mig, þegar Pia er
VIKAN
langt um laglegri og skemmtilegri, og . . .
má ég tala hreinskilnislega, Gúnther? —
Ég skil ekki, hvers vegna Pia elskar yður.
— Það get ég sagt yður, Anna. Þér
leggið mikið upp úr dyggðum, vizku, f jöri,
andlegum samræðum, en Pia Monica fyrir-
lítur allt þess háttar.
Anna þagnar. Hún leggur mikið upp úr
iðandi fjöri og fyndni. Meneghetti hefir
það hvorttveggja til að bera, og ef til vill
— hún játar það treglega — Pia líka. En
það er erfitt að tala um þetta við Gúnther.
— Og hvers vegna þykir yður vænt um
mig? Ég virðist leita að manni, sem er
gjörólíkur mér, en þér eruð ánægður með
mig, þó að ég sé langtum leiðinlegri en
þér.
— Eruð þér? Ég verð að viðurkenna
það, að mér hefir aldrei dottið í hug, að
við værum leiðinleg.
— Verið ekki reiður, Gúnther. Þetta var
kjánaleg spurning. Það eru engar reglur
fyrir þessu. Ég lofa yður einu, að ég skal
gera mitt bezta. Ég veit, að þér eruð dug-
legur og góður maður. Ég hugsa, að það
verði bezt fyrir mig . . . Samtalið endar
vel.
Daginn eftir leggur Anna af stað til þess
að leita að Fedor. Hún finnur liann ekki í
veitingahúsinu. Hann býr þar ekki lengur.
Hann hefir farið aftur þangað, sem ég
fékk hann til að flytja burtu, hugsar Anna,
vegna þesS, að það er ódýrara og þá hefir
hann meiri peninga til þess að drekka fyr-
ir. Hún fer í eftirlætisveitingahús Fedors,
en þar er hann ekki heldur. Hún spyr ,,le
patron“, hvort hann búist við honum í
dag.
— Ég get ekkert um það sagt, made-
moiselle. Hann kemur hingað sjaldan.
Hann er oftast í Duglery-kaffihúsinu hér
beint á móti.
— Takk, segir Anna og snýr til dyra.
— Þá fer ég þangað.
— Er mademoiselle ekki Ungverji ? seg-
ir einhver og nemur staðar fyrir framan
hana. Maðurinn er með hvíta svuntu. Það
er nýi þjónninn í veitingahúsinu. Hann er
gráhærður. Anna kannast eitthvað við
frítt andlitið.
— Jú, ég er það.
— Eruð þér ekki mademoiselle Bara-
bás? Ég hefi einu sinni komið heim til
yðar, en ég hefi oft séð yður með . . . um-
sjónarmanninum mínum.
— Monsieur Hallay? hrópar Anna og
roðnar, vegna þess, að hann minnist á
István. En Hallay snýr sér strax að öðru.-
— Munið þér eftir mér? spyr hann og
brosir ánægjulega. Hvernig líður ykkur?
Hann gýtur hornauga til ,,le patron“. En
um þetta leyti dags eru engir í kaffihús-
inu, svo að ,,le patron“ getur varla verið
reiður, þó að þjónninn skiptist á nokkr-
um orðum við gamlan kunningja.
Anna sér þetta og tekur skjóta ákvörð-
un. Hún hefir ekki séð Hallay síðan næt-
urskemmtistaðurinn starfaði. Hana langar
til að vita, hvað hann hefir komizt í.
— Ég er þyrst, segir hún. — Mig lang-
Nr. 29, 1939
ar í vínglas. Þá getum við spjallað saman
á meðan.
Hallay er þakklátur og fer bak við borð-
ið. Anna hallar sér fram á borðið.
— Við erum nýkomin frá Ungverja-
landi, segir hún. — Pabbi og ég. Það er
kynlegt, hvað hún getur talað eðlilega um
alla hluti, István líka. Hallay er alveg
undrandi.
— Hamingjan góða, þér meinið þetta
ekki? Hver skyldi trúa því.
Hann er giftur og á tvö börn. Tengda-
faðir hans er ríkur maður. Hann tók það
sérstaklega fram. Nú getur hún talað ró-
lega og hæðnislega um István.
Hallay hristir höfuðið.
— Ég varð að þola margt hans vegna.
Sérstaklega þegar ávísanafölsunin komst
upp, og hann var tekinn fastur. . . . Þá
var nærri búið að reka mig og son minn
úr landi. Ég veit ekki . . . kannske hefði
það verið bezt. Næturskemmtistaðurinn
setti mig á hausinn. Okkur hefði ef til vill
vegnað betur annarsstaðar.
Hallay er það sem kallað er' merkilegur
maður. Jafnvel í þjónsbúningnum er hann
prúðbúinn og merkilegur. Það er eitthvað
öruggt og glæsilegt við hann, jafnvel þeg-
ar hann gengur með fram borðinu með
þurrkuna á handleggnum.
— Auðvitað er það vitleysa, að mér
hefði hðið betur annarsstaðar. Mér þykir
vænt um París. Anna verður forviða. Hún
er óvön þessari yfirlýsingu.
— Ég elska andagift hennar, heiðar-
leika, virðingarleysi, trúnað hennar við
lífið og dauðann. Það er aðeins ein borg í
öllum heiminum, nefnilega Budapest, sem
er lík henni. (Anna brosir. Hún kannast
betur við þetta.)
— Finnst yður gaman að dvelja hér,
monsieur Hallay?
— Já, þrátt fyrir allt, finnst mér gam-
an að því. Það langar mig til að kenna syni
mínum. En æskan er svo beizk nú á tím-
um.
— Hvað gerir sonur yðar?
— Hann er verkamaður — verður að
gera það, sem hann fær, aumingja strák-
urinn. Hann hefir unnið við Renaultverk-
smiðjurnar. Nú vinnur hann við byggingu
úti á Avenue Gourgand. Það er mér að
kenna, að hann fékk ekkert að læra, en
ég hafði enga peninga. Þetta er París,
sagði ég. Hér lærir þú á því að lifa.
Hreykinn, léttúðugur, fallegur maður,
dálítið kvenhollur. — Anna getur hugsað
sér, að hann bæti dálitlu við reikninga ölv-
aðra gesta, og samt er hann ákaflega heill-
andi. Anna lofar með ánægju að koma
aftur.
— Ég hefi oft komið hingað með vini
mínum. Ég kem með hann aftur.
I dyrunum brosir hún til þjónsins, sem
brosir aftur til hennar hlýlega og vina-
lega. Þetta var gott samtal.
Anna fer yfir í kaffihúsið á móti og er svo
heppin að rekast á Fedor. Skyrtan hans
er auðvitað rifin, en þegar hann sér Önnu,
verður hann svo glaður, að hún klökknar.