Vikan - 09.05.1940, Síða 4

4
VIKAN, nr. 19, 1940’
r~
DIÖFIA
EDMUND SNELL:
SMÁSAGA .
frá Suður-Ameríku.
BRUIN
f
perlumar mínar!
Cyril Hall stökk á fætur. Vindill-
^ inn flaug úr höndum hans og eftir
þilfarinu niður í spýjurennuna og þar sauð
í honum eins og blautum kínverja. Inez de
Castellano, ung kona, glæsileg og forkunn-
ar fögur, hafði numið staðar milli hans og
borðstökksins. Hún hélt báðum höndum
um háls sér og reyndi að missa ekki litlu
perlurnar, sem runnu milli fingra hennar
og runnu eftir þilfarinu sömu leið og vindill
Cyrils Halls.
— Senor — þér verðið að fyrirgefa —
æ, en viljið þér ekki ....
Ungi maðurinn í smokingfötunum var
þegar kominn á f jórar fætur og farinn að
eltast við að ná í perlumar. 1 landi hefði
þetta ekki verið annað en sjálfsagt og létt-
unnið kurteisisbragð við konu, en hérna
á þilfari Alaeantras, í þungu öldufalli
Atlantshafsins, kostaði þaðmargarskringi-
legar stellingar. Ines de Castellano hjálp-
aði honum í eltingarleiknum við þessar
bersýnilega dýrmætu perlur. 1 ákafanum
rákust þau á, afsökuðu sig og settust á
hækjur sínar.
— Hve margar emð þér búinn að finna,
Senor?
— Sex — nei, sjö. Ég er með þær í vas-
anum. Þér ættuð að láta mig taka við fest-
inni, þangað til við komumst inn fyrir. Það
liggur ein þarna við teppisröndina bak við
yður. Hún tók hana. — Þá held, ég að allar
séu komnar.
— Það er gott. Cyril Hall reisti hana
á fætur. Á sömu stundu opnuðust dyrnar
á reykingarsalnum og þau heyrðu hlátur
og háværar samræður. Maður Inezar kom
út. Ramon de Castellano var ógeðfelldur.
Hann var herðabreiður og mittismjór, lík-
lega eitthvað nálægt f jömtíu og fimm ára
að aldri, með gulan litarhátt og lítið, svart
skegg yfir þykkum og dýrslegum vörum.
Hann var, eins og hann leit út fyrir, úr-
kynjaður maður, sem grætt hafði fé —
mikið fé, og hafði enga samvizku af því,
hvaða aðferðir hann notaði til að fá vilja
sínum framgengt.
Hann var orðinn alldrukkinn og kom út
til þess að fá sér frískt loft. Hann slagaði
út að borðstokknum og studdi sig þar með
báðum höndum.
— Jæja, Inez! Ertu ennþá móðguð út
af því, sem ég sagði við þig inni í káetunni ?
Unga konan hallaði sér að Cyril Hall
og rak tána á litla, hvíta silkiskónum
óþohnmóðlega í þilfarið. — Þú ert ekki
með réttu ráði, Ramon, sagði hún. — Þú
ættir að koma þér í rúmið, meðan þú ert
fær um það.
Hann reikaði og horfði á hana með hálf-
opnum augum. — Þú ert búinn að fá þér
huggara, er það ekki?
Það var búið að loka dyrum reykinga-
salsins og þau stóðu þarna þrjú ein. Him-
ininn var stjörnubjartur, þungur vélanið-
urinn undir fótum þeirra og stormurinn í
fangið og grænar risaöldur Atlantshafsins
risu og hnigu kringum skipið. Inez brosti
mæðulega til Cyril Hall og gekk hægt að
manni sínum. — Viltu endilega gera uppi-
stand, Ramon? spurði hún. — Perlufestin
mín slitnaði, og ég var hrædd um, að ég
tapaði perlunum. Þessi herra var svo elsku-
legur að hjálpa mér.
— Ég heiti Hall, sagði ungi Englending-
urinn stillilega og var með hendina í vas-
anum, þar sem perlumar voru. — Þér
vilduð ef til vill koma með inn og taka við
perlunum! Eg vildi gjarnan fullvissa mig
nm það, að frúin hafi ekki tapað neinni
Framh. á bls. 11.