Vikan - 17.10.1940, Page 6

6
VIKAN, nr. 42, 1940
undan og gaf verkamönnunum skipun um
að koma ekki nálægt húsinu á morgnana.
Það sem Jack á sínum tíma hafði fundið
að við Bessie London var, að hún kynni
ekki að klæða sig, að hún væri ekki góð
húsmóðir og að hún væri afbrýðisöm. Það
má því teljast kaldhæðni örlaganna, að
hann skyldi einmitt verða var við sömu
gallana hjá Charmian. Hún gerði enga til-
raun til að sinna gestum sínum eða stjórna
heimilinu. Japanska þjónustufólkið annað-
ist það allt saman, og hún var sjálf eins
og ein af gestunum. Þegar kunningjar
komu í heimsókn, fylgdi Jack eða Nakata
þeim til herbergja þeirra. Kona, sem var
þar gestkomandi, segir frá því hve Jack
hafi verið vandræðalegur yfir því, að
Charmian skipti sér svo lítið af gestunum,
að hann varð að sýna kvengestunum hvar
baðherbergið var. Bessie hafði aldrei skipt
sér af öðrum konum nema þær beinlínis
væru áleitnar í garð manns hennar, en
Charmian var afbrýðisöm gagnvart öllum
konum. Hann fékk sjaldan að fara nokkuð
nema hún væri með, og þegar þau voru úti
saman, hafði hún það fyrir fasta venju,
að lofa Jack aldrei að vera lengur en tvær
mínútur einum með kvenmanni. Það var
sama hvað umræðuefnið var, þó að það
væri væntanlegar kosningar eða annað
álíka almenns eðlis, Charmian kom alltaf,
þegar tvær mínútur voru liðnar, blandaði
sér í samræðurnar og hélt áfram að tala
þangað til Jack sneri sér frá þeirri, sem
hann hafði verið að tala við.
Einu sinni þegar Jack var í Los Angeles,
átti einkaritari hans, Jack Byrne, að senda
honum skeyti. Hann ætlaði að bæta aftan
við skeytið nokkrum orðum um það, að
konu, sem Jack og fjölskylda hans hafði
þekkt og elskað í mörg ár, langaði til að
hitta hann, en Charmian sagði honum að
sleppa þessu, því að hún þyrfti sjálf að
senda honum skeyti bráðlega og myndi þá
láta þessa getið. Hún sendi aldrei þetta
skeyti. Hún hafði aldrei leyft Jack að ráða
sér kvenritara, þó að það kostaði hana
sjálfa mikið og aukið erfiði. „Ég vil ekki
hleypa annarri að,“ sagði hún. „Ég vil ekki
láta bola mér burtu.“ Loks, þegar móðir
Johnny Millers dó og seinni maður hennar,
Jack Byrne, varð atvinnulaus, fékk Jack
leyfi til að ráða sér einkaritara allan dag-
inn, sem hann svo lengi hafði haft þörf
fyrir.
Hann tók nú að leita meira á náðir víns-
ins, ekki til þess að njóta gleðinnar, held-
ur til að deyfa sársaukann. Áður hafði
hann sjaldan drukkið heima á búgarðin-
um, en nú breyttist þetta. Hann ók nú ekki
aðeins einu sinni, heldur þrisvar fjórum
sinnum á viku til Santa Rosa. Ira Pyle.
segir, að hann hafi nú ekki lengur þolin-
mæði til að standa í kappræðum, ef hon-
um var mótmælt, þá varð hann vondur.
Fram að þessu hafði hann — þegar frá er
talið svall hans á sjómannsárunum — geta
drukkið þegar honum sýndist og látið það
vera, þegar honum sýndist. Árið áður, þeg-
ar hann fór fyrir Cap Horn á skipinu
„Dirigo“ hafði hann áður en hann lagði
af stað frá Baltimore, birgt sig upp með
180 lítrum af whisky og eitt þúsund bók-
um og bæklingum. „Þegar við komum til
Seattle, verð ég annað hvort búinn að lesa
þessar þúsund bækur eða drekka allt
whiskyið." Þegar hann steig á land á
Kyrrahafsströndinni, var hann búinn að
lesa allar bækurnar, en whiskyið var alveg
ósnert. En nú var þetta allt breytt. Veik-
indi hans leiddu hann út í drykkjuskap,
og drykkjuskapurinn gerði hann þunglynd-
an. Hann var ekki lengur frískur, ekki
framar ungur, né hamingjusamur og full-
ur lífsþróttar, og hann þoldi því ekki að
drekka heilan líter af wisky á dag. Áður
höfðu menn séð hann drekka, nú sáu menn
hann drukkinn.
Þau vonbrigði, sem vinirnir ollu honum
urðu ekki endaslepp. Tveir vinir hans, sem
höfðu bragðað á þrúgusaftinni, sem Jack
hafði fengið úr þrúgum, er hann ræktaði
sjálfur, stungu upp á því við hann, að þeir
skyldu stofna félag til þess að koma þrúgu-
saftinni á markaðinn. Þeir ætluðu að
leggja peninga í fyrirtækið, en hann átti
að leggja til nafn sitt og þrúgurnar. Það
leið ekki á löngu áður en þessir tveir vin-
ir hans fóru í mál við hann og kröfðust
eitt þúsund dollara í skaðabætur.
Þegar hann hafði eitt 3500 dollurum í
að kaupa aftur réttindin til að gera leikrit
úr „Úlf Larsen“, og enn fremur látið kvik-
myndafélögin fá beztu smásögurnar sínar,
tilkynntu þau honum, að því miður væri
enginn ágóði af myndunum. Hann keypti
hlutabréf í gullnámu í Arizona, sem hann
síðar aldrei gat grafið upp hvar væri, og
skuldabréf í „Hinum nýja veðlánabanka í
Oakland", sem hafði í för með sér sífeld
réttarhöld og málsóknir í tvö ár.
Ninetta og Edward Payne, sem hann
alltaf veitti fjárhagslega aðstoð, fengu
nágranna hans til að skrifa undir áskorun
um að banna honum að nota vatn úr nýrri
vatnsþró, sem hann hafði látið byggja til
þess að safna vetrarregnvatninu — og rök-
studdu það með því, að það myndi taka
vatn frá læknum, sem rynni framhjá hús-
inu þeirra.
Jafnvel George Sterling, sem hann var
nýbúin að senda 100 dollara fyrir ónot-
hæf söguefni, af því að hann vissi, að
Sterling var bláfátækur, bar honum á brýn,
að Hearst, hinn afturhaldssami blaðakóng-
ur hefði keypt hann til að skrifa fyrir sig.
Þetta sárnaði Jack meira en nokkuð annað.
I febrúar 1915 fóru þau hjónin til Hawaii
og dvöldu þar það sem eftir var vetrar.
Þama í sólarhitanum, þar sem hann fékk
sér sjóböð daglega og kom oft á hest-
bak, varð hann aftur svo frískur, að hann
gat byrjað á nýrri skáldsögu, „Jerry“, þar
sem síðasti neistinn af snilligáfu Jacks
blossaði upp. „Ég get fyrirfram fullvissað
þig um það, að „Jerry“ er algerlega ný og
sérstæð, líkist ekki neinu öðru, sem fram
til þessa hefir verið kallað skáldsagnalist,
ekki einungis öðruvísi en allar hundasög-
ur, sem hingað til hafa verið skrifaðar,
heldur gerólík allri skáldsagnalist yfirleitt.
Hún verður fersk, ný og lifandi, og lýsing-
in á hundinum mun ylja öllum hundavin-
um um hjartaræturnar.“
Hann var búinn með „Jerry“ fyrir sum-
arið, og hvarf þá aftur heim til Glen Ellen.
Hann fór í listamannaklúbbinn og hitti
þar marga af félögum sínum og vinum,
spjallaði við þá, baðaði sig í fljótinu og
drakk kynstrin öll. Síðan tók hann nokkra
félaga sína með sér heim og þar héldu þeir
áfram drykkjunni. Hann fékk heiftuga
nýrnabólgu, en vildi ekki hætta að drekka
nógu lengi til að honum gæti batnað til
fulls. Hann vann að undirbúningi kvik-
myndarinnar „Þrjú hjörtu“, af því að
„Cosmopolitan Magazine“ hafði boðið hon-
um 25,000 dollara fyrir það, þó að efnið
væri frámunalega lélegt. Hann var himin-
lifandi yfir því, að fá svo góða borgun
fyrir svona litla vinnu og hripaði niður
hið venjulega dagsverk sitt, 1000 orð, á
hálfum öðrum klukkutíma.
Finn Frölich segir: „Hann iðkaði ekki
framar íþróttir eins og hann hafði gert áð-
ur, t. d. glímu og alls konar leiki og hann
hafði ekki lengur ánægju af að fara ríð-
andi upp á fjöll. Hin leiftrandi lífsgleði
var horfin úr augum honum.“ George
Sterling réði Upton Sinclair frá því að fara
til Beauty Ranch, af því að Jack væri orð-
inn svo breyttur.
Búgarðurinn var það eina, sem færði
honum frið og hamingju. Þó að mennirnir
vektu oft viðbjóð í sálu hans, missti hann
aldrei trúna á' moldinni. „Ég er einn af
þeim bændum, sem pæla fyrst í gegnum
allar bækur heimsins í leit sinni að
fjárhagslegum verðmætum, og snúa svo
aftur til moldarinnar, sem uppsprettu og
grundvöll að allri velgengni.“ Hann hélt
áfram að ryðja nýja akra og planta út
nýjum gróðri. Tugthúsfanginn Joe King,
sem hann hafði veitt fjárhagslega aðstoð,
þegar hann áfrýjaði máli sínu fyrir sex
árum, og sem hann stöðugt vann að því
að fá látinn lausan, fékk bréf frá Jack,
þar sem hann segir: „Ég er nýbúinn að
láta byggja svínastíu, sem áreiðanlega
mun vekja mikla athygli hjá öllum þeim,
sem fást við svínarækt. Það hefir aldrei
verið byggt neitt þessu líkt á sviði svína-
ræktarinnar. Hún kostaði 3000 dollara og
á að gefa 12% í ágóða. Ég á ekki nema
fyrsta flokks svín, og ég hefi í hyggju að
byggja mér sláturhús og kæligeymslu.“
Það voru alls engar ýkjur, sem hann
skrifaði um „Svínahöllina“ sína, eins og
svínastían var kölluð. Fomi hafði byggt
hana hringmyndaða með steinhúsi í miðj-
unni, þar sem geyma átti fóðrið, og það
var hreinasta listaverk. Hann var einnig
með ráðagerðir um að byggja hringmynd-
að f jós handa kúnum og það átti að vera
eins mikill vinnusparnaður að því og svína-
stíunni. Hann skrifaði Cosmopolitan
Magazine: „Munið, að búgarðurinn er
augasteininn minn. Ég hefi hugsað mér
að ná árangri, sem seinna verða skrifaðar
um heilar bækur.“