Vikan - 07.11.1940, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 45, 1940
13
Hann vildi ekki kvœnasi
Framhald af fyrstu síðu.
En á morgun ætlaði hún að fara, flýja
ástina og hefja nýtt líf.
Þegar Eileen Thorpe sagði henni frá
lausri stöðu hjá fjölskyldunni van Dreens
í Höfðaborg, datt henni strax í hug, að
nú bærist upp í hendurnar tækifæri til að
leysa hnútinn. Og áður en hún hafði í raun
og veru gert sér ljóst, hve mikilsvert skref
hún tók, var hún komin inn í skrifstofu
gufuskipafélagsins til þess að panta far-
seðil.
Henni leið illa, því að hún hafði gert
allt, sem hún gat til þess að fá Jeff til
að ákveða sig og henni þótti sárt að verða
að viðurkenna fyrir sjálfri sér, að hann
hefði aðeins verið að daðra við hana öll
þessi ár. Hún var ósköp niðurdregin þarna
inni í skrifstofu gufuskipafélagsins, en
ungi maðurinn, sem afgreiddi hana, brosti
hughreystandi til hennar, er hann beygði
sig yfir borðið, til þess að hjálpa henni,
og hún veitti því strax eftirtekt, hve augu
hans voru falleg.
,,Er það ekki skemmtilegt land?“ spurði
hún, er hún hafði sagt honum, hvert hún
ætlaði.
„Jú, vissulega. Ég fer þangað sjálfur
eftir stuttan tíma. Mig hefir lengi langað
til þess að fara þangað.“
„Ég kann nú bezt við mig hér heima.
Það er alltaf nokkur áhætta í því að fara
héðan upp á von og óvon um, hvernig
manni muni reiða af; finnst yður það
ekki?“ spurði hún.
„Því þá það?“
„I ókunnugt land — svona langt í
burtu.“
„Það er sjálfsagt að breyta til, ef maður
getur, og það er gaman að vera þar. Ég
er sannfærður um, að þér komist á mína
skoðun í því efni.“
Kristínu fannst hún mega til með að
segja einhverjum frá því, hve hrædd hún
væri um, að henni mundi leiðast. Það
hlaut að vera leiðinlegt að koma þangað,
sem maður þekkti engan.
„Ég fer sjálfur til Höfðaborgar. Það
kann vel að vera að við hittumst þar.“
„Ég verð þar kennslukona."
„Og ég á að starfa í útibúi félagsins
þar.“
Það var auðséð á þessum manni, að
hann var fastur fyrir og eitthvað í fari
hans, sem jók traust á honum. Hann var
alger andstæða Jeffs, sem var flöktandi að
eðlisfari, þrátt fyrir allan sinn glæsileik.
En þessum manni hlaut að vera hægt að
treysta.
„Ég má til með að senda yður farseðl-
ana,“ sagði hann, þegar hann var búinn að
skrifa hjá sér heimilisfang hennar. Hann
sagðist heita Hugh Vincent, ef hún skyldi
þurfa að hringja til hans og spyrja hann
einhvers.
Kristín gerði sér ekki ljóst, hve ríkur
hann var orðinn í huga hennar, en hún
hugsaði um það, að gott mundi vera að
þekkja hann, ef hún kveldist af heimþrá
og leiðindum í Höfðaborg.
Og nú var þetta síðasti dagurinn hennar
áður en hún færi. Hún hafði þegar sagt
Jeff frá fyrirætlun sinni.
Eileen Thorpe hafði ráðlagt henni að
segja við Jéff: „Ef þú vilt giftast mér,
þá verð ég kyrr.“ En Kristín treysti sér
ekki til þess. Henni fannst hún lítillækka
sig með því. Ef hann kvæntist henni á
þann hátt, þá mundi hún alltaf ásaka
sjálfa sig fyrir að hafa sett honum stólinn
fyrir dyrnar. Og það yrði óþolandi.
Nei, þá var betra að fara sína leið. Væri
honum annt um hana, þá mundi hann biðja
hana að vera kyrra.
Hann varð ekki uppnæmur, er hún sagði
honum frá fyrirætlun sinni. „Vitleysa er
þetta. Auðvitað ferðu ekki,“ sagði hann.
„Ég er ákveðinn í að fara.“
„Alveg sama. Ég leyfi þér það ekki.“
Hann horfi beint í augu hennar, þar sem
þau leiddust niður götuna. Hún fyrirvarð
sig fyrir að henni skyldi þykja svona vænt
um hann. Hún vissi, að hún átti það ekki
skilið, en hún gat ekki annað.“
„Ég er búinn að panta farseðil til Suður-
Afríku.“
„Þú afþakkar hann og þar með búið.“
Hann var öruggur, hvað hana snerti, og
það var ekki að furða, því að hann vissi,
að hún elskaði hann. Hann gat vafið henni
um fingur sér. En hún sagði það við sjálfa
Maggi
og
Raggi
sig, að í þetta skipti mætti hún ekki gefa
eftir. Það var búið að fara nógu illa með
hana að standa í þessu allan þennan tíma.
Það eina rétta var að brjóta hlekkina. En
það olli sársauka. Hræðilegt var að þurfa
að gera þetta, slíta öllu sambandi á milli
þeirra. Sjá hann aldrei framar, fara til
ókunnugs lands — alein.
„Ég fer,“ sagði hún.
„Nei, ég er viss um, að þú gerir það
ekki.“
Gallinn var sá, að hann þekkti hana allt-
of vel. Hún var bundin honum af vana,
orðin hluti af lífi hans. Hún varð að sýna
honum, að hann þekkti hana ekki til hlítar.
Hún varð mjög hissa, er Hugh Vincent
kom sjálfur heim til hennar um kvöldið
með farseðilinn. „Ég veit, að þetta er bý-
ræfið af mér,“ sagði hann, „en ég þóttist
vita, að þér munduð ekki misskilja það.
Ég vona, að þér komið til að kunna
vel við yður í Höfðaborg.“
„Það er ég alveg viss um,“ sagði hpn
og sterk löngun til að trúa einhverjum
fyrir áhyggjum sínum greip hana. „Ég fer
í rauninni til þess að flýja sjálfa mig. Hef-
ir slíkt nokkurn tíma hent yður?“
„Já, ég held nú það! Þegar ákveða skyldi
framtíðarstarf mitt, vildu foreldrar mínir,
að ég færi í banka, en til þess gat ég ekki
hugsað. Það var ekki svo auðvelt við að
eiga. Og ég þurfti svei mér að bíta á jaxl-
inn.“ Hann hló. „En sé maður sjálfur
ákveðinn, þá fer allt vel. Fyrstu erfiðleik-
arnir eru verstir. Þegar þér bara eruð
...—....................B®.....
Copr. King Fc.ilnrcs 5ynjic;itc, fn.:, World riplns^otTvcJ
Systirin: Maggi, ég er reið út í þig. Þú
hefir borðað alla skorpusteikina.
Maggi: Mér þykir þetta ósköp leitt, syst-
ir min. En hún var svo góð, að ég gat ekki
stillt mig um það.
Systirin: Það hefði ekki gert svo mikið
til, ef ég hefði ekki búið hana til handa
bezta vini mínum, og ég var búin að gorta
mikið af því, hvað hún mundi verða góð.
Maggi: Hann hlýtur að trúa því, þegar
"þú segir honum, hvað mér þótti hún góð.
Systirin: Það kann að vera, en kakan
er búin og ég hefi engar sannanir.
Maggi: Auðvitað geturðu sannað það! un þess.
Systirin: Nú, hvemig?
Maggi: Þú hefir mig! Ég er lifandi sönn