Vikan - 20.02.1941, Blaðsíða 8

8
VIKAN, nr. 8, 1941
Píanósnillingurinn.
Rasmína: Ó, það væri dásamlegt, prófessor Gissur: Veiztu, að mamma þín bauð hingað einhverjum píanó-
Kristófer. Komið þér bara strax, ég þarf að prófessor?
skreppa út snöggvast, en þér getið spilað á Erla: Já, auövitað, af hverju heldurðu að ég sé að fara út?
píanóið á meðan.
' Gissur: Nú er ég laglega settur. Nú, gott
og vel, ef hann fer að spila, þá tek, ég til
minna ráða.
Gissur: Þér þurfið ekki að segja mér, að þér séuð
píanóleikari, ég sá það á yður í hundrað metra f jar-
lægð.
Prófessorinn: Já, ég lifi fyrir músik, mig dreymir
um músik, ég er samrunninn henni. Hvar er píanóið ?
fig finn, að andinn er að koma yfir mig.
Prófessorinn: Þegar ég spila svona, er ég eins og
í draumi, ég gleymi öllu. Ég er eitt með symfóníu
opus fjögur, allegro, presto, finale, da capo .... fig
er í raun og veru alls ekki hérna.
Gissur: Eg vildi, að satt væri.
Gissur: Halló, Kalli, komdu upp með heila klabbið.
Ég þarf að biðja ykkur að gera svolítið fyrir mig,
en flýtið ykkur nú, ég get ekki beðið lengur.
Gissur (efri myndin): Komið með jámslána beint héma inn, en
spyrjið mig einskis.
Kalli: Hvaða uppátæki er nú þetta, Gissur?
Valdi: Ég held nú, að Gissur sé ekki með öllum mjalla.
Gissur (neðri myndin): Varlega, drengir. — Kalli: Varlega, drengir.
Kalli: Jæja, hvað eigum við nú að gera við hann? Gissur minntist ekkert á það, en
ég held ég viti, hvað við eigum að géra.
Valdi: Ætli hann geti spilað „Suður um höfin“?
Keli: Ég vildi, að hann væri kominn suður í höf.
Láki: Við skulum vekja mannaumingjann af þessari martröð.