Vikan - 20.02.1941, Síða 12

12
VIKAN, nr. 8, 1941
„Hvað hafið þér gert honum? Þér hafið þó ekki
myrt hann? Ó, guð minn góður!“
„Það kemur ekki málinu við. Hann rankar sjálf-
sagt við sér seinna, þó að hann verði kannske
dálítið aumur í kollinum. Hann vildi þetta sjáifur
og nú tölum við ekki meira um það. Nú vil ég fá
að vita eitthvað um stelpuna og strákinn, og það
eigið þér að segja mér. Annars er hætt við að þér
sofnið fastara en maðurinn yðar.“
„Já, leysið frá skjóðunni, kona góð,“ sagði
Marty. „Við getum ekki beðið hér í alla nótt.“
„Hvað viljið þið fá að vita?“ spurði hún.
Slim sneri sér að félaga sínum og brosti sigri-
hrósandi.
„Segið okkur bara hvar þau eru, og farið svo
í rúmið aftur. Við ætlum bara að tala dálítið
við þau. Hvar eru þau?“
„Þau búa í þessum tveim herbergjum þarna,“
sagði hún og benti. „Maðurinn er í stóra her-
berginu og systir hans í litla herberginu við
hliðina.“
„Systir hans!“ Slim hló háðslega og sneri sér
að hurðinni, sem stóð í hálfa gátt. „Ef þér viljið
komast hjá frekari óþægindum, þá farið upp í
svefnherbergi yðar," sagði hann við veitinga-
konuna.
„Má ég ekki fara niður í forstofu til mannsins
míns?" spurði veitingakonan grátandi.
„Jú, í ölluni bænum farið og komið ekki aftur."
Hún flýtti sér niður stigann. Um leið gekk Slim
yfir að hurðinni og barði á hana með byssu-
hlaupinu:
„Komið út, Cardby," kallaði hann. „Við erum
komnir til að sækja vinkonu yðar. Ef þér komið
út af frjálsum vilja, getið þér kannske fengið
að halda lífinu."
Mick horfði aftan á mennina og brosti. En
hann vildi ógjaman ráðast á þá báða í einu. Ekki
af því að hann þyrði ekki að hætta á það. En
hann mundi, hvað faðir hans hafði sagt, að með
því að tefla i tvísýnu, gæti hann hæglega vald-
ið dauða Clare Furness. Báðir andstæðingar hans
voru með hlaðnar skammbyssur, og þeir gengu
ekki með þær til skrauts!
„Komið út og látið okkur fá stelpuna!" hróp-
aði Slim. „Við erum tveir. Ef við þurfum að sækja
hana, þá notum við byssurnar."
Slim sparkaði i hurðina, svo hún hrökk upp og
skall í vegginn. Þeir stukku báðir inn, og litu í
kringum sig í tómu herberginu. Marty benti á
dýnuna og púðana á gólfinu.
„Líttu á, Slim. Þarna hefir hann legið á verði.
Svo hefir hann heyrt okkur hringja, og þá hefir
hann hörfað inn í herbergið til stelpunnar, og
þar er hann núna!“
Slim kinkaði kolli og skipaði Mick hvað eftir
annað að koma út. Með áköfum hjartslætti beið
Mick eftir, hvað nú tæki við. Slim gaf Marty
bendingu og þeir fóru fram á ganginn aftur.
„Mér datt dálítið í hug,“ sagði hann. „Þessi
Mick Cardby hlýtur að vera mesti bragðarefur,
þó eklti sé nema helmingurinn satt, sem ég hefi
heyrt um hann. Hann er kannske alls ekki inni
í herberginu hjá stelpunni. Það getur vel veriðj
að hann liggi einhvers staðar í leyni. Ég held
því, að það sé betra, að við skiptum liði. Ef hann
er in'ni í herberginu, get ég sjálfsagt ráðið einn
við hann, þegar hann kemur út. Ég hefi aldrei
enn þá hitt fyrir jafningja minn í að nota skamm-
byssuna. Ég held, að tryggara sé, að þú standir
fyrir utan dyrnar, hvað finnst þér, Marty?"
„Það er ekki svo vitlaust, Slim. Reyndu nú
að svæla skolla út úr greninu. Þú þarft ekki að
hlífa honum, en í öllum bænum gerðu stúlk-
unni ekkert mein! Ef hún deyr, áður en Lefty
kemur hingað, verðum við grafnir lifandi með
henni. Þessa stúlku ætlar hann að geyma sjálf-
um sér til ánægjuauka."
VIPPA-SÖGUR
Vippi í útvarpinu.
----— Barnasaga eftir Halvor Asklov. —
Dað var hlustað á útvarpið á þús-
undum heimila. Þegar þulurinn
sagði: „Nú hefst samtal við brúðuna
Napoleon, sem getur talað eins og
mennskur maður." Síðan var skýrt
frá þeim undarlegu atburðum, sem
urðu til þess að búið var að setja
brúðuna Napóleon á stól fyrir fram-
an hljóðnemann:
Bobbi búlttalari hafði lengi sýnt sig
á leiksviði með brúðu, er hann kall-
aði Napoleon og hafði þessi brúða
hans að lokum lært að tala. Auðvitað
héldu alíir sannir vísindamenn því
fram, að um það gæti ekki verið að
ræða, að brúða fengi málið og talaði
eins og maður. Þeir sögðu, að auð-
vitað væri það búktalarinn, sem tal-
aði fyrir munn brúðunnar. En Bobbi
sat við sinn keip og sór og sárt við
lagði, að hann hefði engar brellur í
frammi, og gekk inn á það, að
ókunnugur maður ætti samtal við
Napoleon, á meðan hann var sjálfur
lokaður inni annars staðar í borginni,
þar sem nokkrir menn voru látnir
gæta hans.
„Velkominn að hljóðnemanum,
herra Napoleon!" sagði þulurinn og
hlustendur ætluðu varla að trúa sín-
um eigin eyrum, þegar þeir heyrðu
svarið: „Þakka yður fyrir. En hvar
erum við annars?"
„Þér eruð í heimsókn hjá útvarp-
inu.“
„Eruð þér kannske þulurinn?"
„Já, og okkur er öllum mikil for-
vitni á að heyra, hvernig á því stend-
ur, að þér hafið allt í einu fengið
málið," sagði þulurinn.
„Fólk er alltaf forvitið. Því væri
nær að vera ekki að skipta sér af
annarra sökum," svaraði Napoleon.
„Eruð þér lítið hrifnir af mannfólk-
inu, Napoleon?"
„Já, menn vilja vera að káfa á mér
og skoða mig. Þeir þrýsta á magann
á mér og snúa mér á alla kanta og
það fer í taugamar á mér.“
„Þykir yður þá ekki vænt um neina
manneskju?" spurði þulurinn.
„Jú! Ég þekki lítinn, fallegan
dreng, sem fór að heiman í hrifningu
yfir þvi að fá að kynnast heiminum.
Hann er með fallegan ennistopp og
liðað hár í hnakkanum. Ég skal ekki
neita því, að hann er nokkuð undir
meðallagi, hvað vöxt snertir. En hann
er skynsamur vel og duglegur. Það
má segja, að hann sé snillingur á
mörgum sviðum. Það er hann Vippi
litli og hann er fyrir löngu heims-
frægur."
„Þetta eru ljótu svikin!" hrópaði
þulurinn allt í einu. Svo heyrðu hlust-
endur hróp og köll og vein.
Til þessarra skyndilegu láta láu
þær ástæður, að þegar Vippi var að
lýsa sjálfum sér, var hann svo ákaf-
ur, að hann gleymdi allri varkámi
og gægðist upp úr vasanum, þar sem
hann hafði falið sig.
Þulurinn kom strax auga á Vippa
og var fljótur að hugsa, eins og góð-
um þul sæmir og ætlaði að hafa hend-
ur í hári hans. En Vippi er kattliðug-
ur og honum tókst að komast upp
úr vasanum og niður á gólfið og þar
hófst eltingaleikur, sem endaði með
því, að þulurinn gat handsamað
Vippa. Hann settist við hljóðnemann
með þennan spriklandi snáða í hend-
inni og ætlaði að rifna af monti, þeg-
ar hann skýrði hlustendum frá því,
að nú hefði hann afhjúpað leyndar-
málið við Napoleon:
„Skringilegur skapnaður, sem hafði
falið sig í vasa Napoleons, talaði fyr-
ir hans munn allan tímann og þykist
víst vera drengsnáði."
„Ég er ekkert skringilegur!" mót-
mælti Vippi móðgaður.
„Að lokum skal ég með fáum orð-
um lýsa þessum náunga," sagði þul-
urinn og sinnti engu mótmælum
Vippa, vinar okkar. „Þetta er hortug-
ur stráklingur og svo lítill, að eng-
inn trúir því nema sjá hann. Hann er
með úfið hár, útstæð eyru, söðulnef
og munntotu. Ég veit ekki, hvort
hann hefir tennur."
Nú var eins og einhver fítonsandi
hlypi í Vippa. „Þér getið fengið að
vita það,“ sagði hann og beit þulinn
i hendina.
„Svo er hann eins og grimmur
hundur," sagði maðurinn, þvi að hann
var reiður Vippa. „Hann hlýtur að
vera genginn af göflunum. Foreldrar
hans verða að koma hingað strax og
sækja hann, því að við getum ekki
látið hann ganga hér lausan."

„Ó, pabbi! Viltu ekki koma og sækja
mig!"
„Ó, pabbi! Heyrirðu til mín? Viltu
ekki koma og sækja mig og fara með
mig heim!" hrópaði Vippi. Hann ætl-
aði að segja miklu meira, en var þá
tekinn frá hljóðnemanum og settur í
fuglabúr í öðru herbergi.
En faðir Vippa hafði alls ekki
heyrt til hans, þvi að hann var dá-
lítið sérvizkufullur og vildi ekki hafa
viðtæki á heimili sinu.
Skáldið (Þið vitið auðvitað, að
pabbi hans Vippa er skáld!) kom þvi
ekki til að sækja son sinn, en í hans
stað komu tveir sprenglærðir vísinda-
menn, sem hétu Hippi og Sippi, og
þeir báðu um leyfi til að fá að at-
huga skringilega náungann í fugla-
búrinu. Og auðvitað var þeim leyft
það.
Þeir mældu Vippa grandgæfilega,
vigtuðu hann og tóku úr honum blóð-
sýnishom og gerðu margt, margt
fleira við hann. Að lokum ætluðu þeir
að komast að raun um, hve gáfaður
hann væri.
„Hvenær dó Kristján konungur
fjórði?" spurðu þeir.
„Þegar hann gat ekki lengur lifað!"
svaraði Vippi umhugsunarlaust.
„Alveg rétt! Hárrétt svarað! Hann
hugsar rökrétt," sagði Hippi og
strauk langa skeggið sitt í mikilli
hrifningu.
„Leyfið mér að leggja fyrir hann
enn eina spurningu," sagði prófessor
Sippi: „Hver var Napoleon?"
„Napoleon," sagði Vippi, sem auð-
vitað hélt, að prófessorinn ætti við
brúðu búktalarans, „var undarlegur
náungi, sem sýndi sig á stóru leik-
sviði og vildi láta halda, að hann
væri mikill maður, en það tókst ekki
æfinlega, því að menn gerðu grin að
honum."
„Þetta svar ber vott um stórfeng-
legar gáfur," sagði Sippi prófessor,
mjög hrifinn.
„Ég er líka stórfenglegur!" sagði
Vippi og tók í skeggið á prófessom-
um, þvi að nú var hann orðinn kátur
aftur.
Prófessorarnir voru svo hrifnir af
Vippa, að þeir linntu ekki látunum,
fyrr en þeir fengu leyfi til að fara
með hann. Þeim þótti hann svo
merkilegur, að þeir ætluðu að fara
með hann á heimssýningu, og þulur-
inn var i raun og veru guðsfeginn að
losna við Vippa.
Það lá nærri að vísindamennimir
tveir færu að slást um það, hvor
ætti að bera búrið, en svo sættust
þeir á það að gera það báðir.
En Vippi var enn sem fyrr í essinu
sínu, þvi að prófessorarnir höfðu
gleymt að loka búrinu! Þegar þeir
vom komnir með það út úr húsinu,
klifraði hann niður og slapp!
Og Vippi litli ætlaði alveg að
springa af hlátri, þegar hann horfði
á eftir prófessomnum, þar sem þeir
gengu með tóma búrið á milli sín!