Vikan - 15.05.1941, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 20, 1941
orðið á undan, stokkið upp á kassa og náð
þessu góða taki og æpt síðan á hjálp eins
hátt og hann gat.
„Það var heppilegt fyrir mannræfilinn,
að við skyldum koma svona fljótt, annars
hefðuð þér líklega gert út af við hann,“
sagði majórinn hlæjandi.
Daginn eftir sagði hann Fawcett ofursta
frá þessu og bætti við:
„Ég fer nú að komast á yðar skoðun,
herra ofursti. Ég efast um, að Grant lækn-
ir sé eins mikil bleyða og ég hélt.“
Eftir þetta var eiginlega alveg hætt að
tala um það, hvort læknirinn væri bleyða.
En nokkur tími leið áður en hinir vantrú-
uðu sannfærðust um hið gagnstæða. Þá
kom fyrir atburður, sem er aðalatriði þess-
arar sögu,“ sagði Henderson og kveikti í
nýjum vindling og fékk sér sopa úr kaffi-
bollanum.
„Hans hátign „maharajinn“ bauð öllum
liðsforingjunum, enskum embættismönn-
um og ýmsum öðrum Evrópumönnum í
stórveizlu.
Þegar við veizlukvöldið vorum að fara
í bílana fyrir utan setuliðsbyggingarnar,
kom Grant læknir til okkar — og við rák-
um upp skellihlátur, því að hann var með
belti og — tvær skammbyssur í því!
„Er læknirinn á leið til einvígis?“ spurði
ég.
„Nei, en það sakar ekki að hafa þær
með sér. Maður veit aldrei, hvað fyrir get-
ur komið,“ svaraði læknirinn og var al-
varlegur á svipinn.
Veizlan var eins og dásamlegasta æfin-
týri. Þetta var í fyrsta skipti, sem ég sá
höfðingja Indverja í allri þeirra dýrð. Ein-
kennisbúningar okkar, ensku foringjanna,
stóðust engan samanburð við hið geysi-
mikla skraut í klæðaburði þeirra.
Skammt frá höllinni, sem umkringd var
trjám á alla vegu, runnum og blómaskrúði,
var stórt bál. En töfrabirta tunglsins lék
um skóginn í baksýn.
Þegar hátíðin stóð sem hæst, heyrðum
við neyðaróp og hræðilegt tígrisdýrsöskur.
Og nú sáum við stóru tígrisdýri bregða
fyrir. Það var með einhverja mannveru í
kjaftinum og hvarf inn í skóginn.
Allt komst á ringulreið. Það leið yfir
sumar konurnar og indverskir þjónar voru
á hlaupum þeim til aðstoðar. Og aðrir þjón-
ar komu með hlaðnar byssur, sem liðsfor-
ingjarnir tóku og hlupu með á eftir tígris-
dýrinu. En lítil von var til þess að bjarga
manninum.
„Vita menn, hver það var, sem tígrisdýr-
ið náði í?“ spurði ég Garrick majór.
„Það var Grant læknir. Aumingja mað-
urinn. Hann hefir verið hafður fyrir rangri
sök. Grant var sannarlega engin bleyða.
En hvað var þetta?“
Við heyrðum háan hvell. Skömmu síðar
kvað við ógurlegt öskur í tígrisdýri og
síðan aftur annað skot. Margir liðsforingj-
ar með Fawcett ofursta í broddi fylkingar
hlupu á hljóðið.
I skóg;arrjóðri sáum við tígrisdýrið
— steindautt. Læknirinn sat ofan á dýrinu,
jafnrólegur og hefði hann verið heima í
læknisbústaðnum sínum. Það var ekki að
sjá, að hann hefði særst neitt verulega.
„Guði sé lof, að þér eruð lifandi, Grant
læknir,“ sagði ofurstinn og þrýsti hönd
hans. Ég bjóst ekki við, að sjá yður fram-
ar. En hvernig gátuð þér án hjálpar ráðið
niðurlögum þessa hræðilega villidýrs ?“
„Það var ekki erfitt,“ sagði læknirinn
hinn rólegasti. „Sem betur fór læsti tígris-
dýrið kjaftinum utan um mittið á mér og
það varð mér til bjargar. Höfuðið, hand-
leggirnir og fæturnir var allt laust. Ég
strauk hendinni niður eftir bringu dýrs-
ins, til þess að finna hjartað og svo skaut
ég, fyrst með annari byssunni og síðan
hinni.“
Hér var um lítið hlátursefni að ræða, en
læknirinn sagði frá þessu með svo mikilli
ró og stillingu, að við gátum ekki annað
en hlegið.
„En tókum þér ekki á slagæð dýrsins
og lituð á klukkuna?“ spurði ofurstinn
hlæjandi.
„Nei, ég leitaði bara að hjartanu, til þess
að vera viss um að drepa dýrið,“ svaraði
læknirinn og breytti ekki um svip.
Ég tók eftir því, að ófurstinn leit íbygg-
inn á Garrick majór, sem nú sá auðsjáan-
lega eftir því að hafa kallað læknirinn
bleyðu.
„Þegar dýrið drapst ekki af fyrsta skot-
inu, fór mér ekki að lítast á blikuna," sagði
Grant. „Ég var eins og rotta í kattarkjafti,
og varð að vera fljótur að átta mig, og
annað skotið hitti betur. Ég hleypti ekki
af fyrr en ég var búinn að fullvissa mig
um það með vinstri hendinni, að byssu-
hlaupið væri við hjartað."
Það varð nokkur þögn, er læknirinn
hafði sagt þessi orð. Síðán sagði ofurst-
inn:
„Jæja, Grant læknir, við sjáum um, að
tígrisdýrið verði fláð og skinnið hreinsað.
Minna má það ekki vera. En finnst yður
þér hafa gert rétt í því að tolja okkur trú
um, að þér væruð bleyða, þegar sannleik-
urinn er sá, að þér eruð líklega hugrakk-
astur okkar allra?“
Nú hló læknirinn. „Ég hafði heyrt, að
liðsforingjarnir í setuliðinu hérna væru
vanir að hafa nýliða í flimtingum, og þess
vegna langaði mig til að leika dálítið á
ykkur, herrar mínir. En ég vona, að eng-
inn reiðist mér fyrir það.“
„Það er engin hætta á því, Grant lækn-
ir,“ sagði ofurstinn og þrýsti aftur hönd
læknisins.
Upp frá þessum degi var læknirinn vin-
sælasti maður setuliðsins,“ sagði Hender-
son að lokum. „Ekki einungis vegna þess,
hve hugr'akkur hann var, heldur og líka
vegna læknishæfileika. Ég og margir fleiri
eigum honum það að þakka, að við erum
í lifenda tölu.
Hann er nú á eftirlaunum og á heima í
litlu þorpi á Suður-Englandi og ég heim-
sæki hann oft.
Menn hafa reiknað út, að enska leyni-
þjónustan hafi firrt landið þriggja mill-
jarða króna tapi á meðan á heimsstyrjöld-
inni stóð með því að afhjúpa ráðagerðir
erlendra njósnara um að eyðileggja skipa-
kvíar, skipasmíðastöðvar, vopnabúr og
verksmiðjur og önnur mannvirki.
*
Nú á dögum er það ekkert áhlaupaverk
að brjóta upp peningakassa. Innbrotsþjóf-
ar, sem nýlega gerðu tilraun til innbrots,
en urðu að flýja, skildu eftir 50 mismun-
andi tæki, sem þeir höfðu ætlað að nota
við að brjóta upp peningaskápinn. Það
voru borar, sagir, dúnkraftur, þjalir, kú-
bein, tengur, margra metra löng rafleiðsla,
flöskur með allskonar sýrum, hanzkar,
kerti, töskur, 15 metra löng gömmislanga,
vasaljós, og tveir stórir geymar með
vatnsefni og acetylengasi. Allt dótið var
svo þungt, að það þurfti f jóra menn til að
bera það. ’
Jean Paul Desloges flugliðsforingi
sést hér á myndinni með hetju-
verðlaunagrip frá íþróttafélaginu
Fram í Philadelphia. Desloges var
mikill íþróttamaður áður en hann
gekk i kanadíska flugherinn. —
Flugvélin hans var skotin niður
yfir London og særðist hann þá
og missti sjónina á öðru auganu.
Frú Roosevelt veitir móttöku
Mary Louise Harrison skáta-
foringja, þar sem hún lofar
því ,,að vera til taks hvenær
sem er, ef þörf er á starfs-
kröftum hennar í þágu land-
varnanna." Loforðið er raun-
ar bindandi fyrir fleiri en
hana eina, því að það var
borið fram fyrir hönd allra
kvenskáta Bandaríkjanna, en
þeir eru hálf milljón talsins.
Deane Janis, næturklúbbasöng-
kona og frænka Elsie Janis, söng-
konunnar, sem í síðustu heims-
styrjöld var kölluð „Kærasta
ameríska hersins", er ráðin til að
syngja í æfingaherbúðum Banda-
ríkjahersins víðsvegar um landið.
Þessi mynd er tekin af henni í
Miami á Flórída.