Vikan - 15.05.1941, Blaðsíða 15

VIKAN, nr. 20, 1941
15
■ X L Hamar 1 SÍMNEFNI: «HAMAR» REYKJAVÍK 1 SÍMAR 1695 (2 línur) 2880 - 2883
VáJlcLU.Q.'h.LstœbL, kotLÍsmih^a.. j.cLhn.- steypa., (cöfiun. Aí£cl-oq. lœeílLÍlafyúh.
Framkvœmum alls konar viðgerðir á skipum, gufuvélum og mótorum, ennfremur rafmagns- . suðu, logsuðu og köfunarvinnu
Smídum: Hraðfrystitœki, sjálf- virka sallakyndara, sjqlfvirk aust- urstœki
Byggjum: Frystihús, stálgrinda- hús, olíugeyma, eimkatla
Elsta vélaverkstœði landsins.

er umtalsefnið
Góðar bækur, sem eru að
verða uppseldar núna,
eru hin heimsfræga saga Selmu
Lagerlöf, Gösta Berlings saga, bókin,
sem átti drýgstan þátt í því að færa
henni bókmenntaverðlaun Nobels;
Far, veröld, þinn veg, sagan af Bar-
böru hinni færeysku, eftir Jörgen-
Franz Jacobsen, sem gefin var út
núna í janúar og hefir flogið út með
eindæma hraða; Kirkja Krists í ríki
Hitlers, eftir Sigurbjörn Einarsson,
prest í Reykjavík, og Æfisaga Wins-
ton Churchill's forsœtisráðherra
Breta.
Þessar bækur verða aðeins til sölu
til 1. júlí, ef þær verða ekki uppseld-
ar áður, og ættu bókamenn ekki að
draga að kaupa þær.
Nýja framhaldssagan.
1 síðasta blaði VIKUNNAR hófst
ný framhaldssaga eftir Agathe
Christie. Höfundur þessi þykir svo
afburða snjall í því að semja saka-
málasögur, að síðan Conan Doyle og
Chesterton dóu, en þeir eru frægustu
reyfarahöfundar seinni tíma, er hún
tvímælalaust talin í fremstu röð
slíkra skálda.
„Dularfullur atburður" er mjög
spennandi saga og ein höfuðpersónan,
Poirot leynilögreglumaður, einkenni-
legur og skemmtilegur náungi. Ekki
vantar ástina í söguna og lausn gát-
unnar kemur ekki fyrr en í lokin og
engin getur fyrir fram gizkað á,
hvernig sagan fer.
Fylgist með þessari ágætu sögu
frá upphafi.
Meðferð ungbarna.
Flugurnar eru svarnir óvinir barnanna.
Framhald af bls. 10.
totuna, raka af mjólk, en hún svo látin upp i
bamið rétt á eftir, án þess að þvo nokkuð' af
ihenni. Óþarfa nostur, hm? Hvað segja mæðum-
ar? Maga- og gamakvef í ungbömum orsakast
mjög oft af ýmsum rotnunar-gerlum, sem flugur
bera með sér í mjólk barna (barnsmjólkin í lok-
lausu íláti!). Taugavekis-smitun er og alltíð af
völdum flugunnar; hún sest á hægðir sjúklings
t. d., hleður sig þar full-fermda af taugaveikis-
sýklum, flýgur svo þaðan beint á mat, sem ein-
hver er að borða, eða í mjólkurkönnu, sem stend-
ur loklaus, og einhver drekkur úr rétt á eftir, —
•og svona má lengi telja.
Er nú nokkur furða, þó að læknar vilji vara
við þeim háska, sem ungbömum getur stafað af
flugum ? Er það um of, þó að læknar prédiki
fyrir mæðmm að hafa lok yfir barnsmjólkinni,
■eða hafa gát á bamstotunni? Húsmæður gætu
miklu til vegar komið, ef þær gengju í lið með
ilæknum og hjúkrunarkonum um að hvetja til
ýmsra þrifnaðarbóta, t. d. ganga eftir, að ekki
sé hrækt á gólf, heldur í hráka-spítubakka, með
sótthreinsunarlyfi í (kreolín, lýsól, karbólsýra) og
•eins að láta t. d. klórkalksblöndu í næturgagn
sjúklinga, sem máske enginn veit hvað að gengur,
áður en læknir sker úr. Þessi sóttvamarlyf ættu
náttúrlega að vera svo sterk, að þau gætu drepið
sóttkveikjur i hráka og hægðum, en þótt svo
væri ekki, mætti þó að minnsta kosti eiga það
víst, að flugur settust aldrei þar og bæm ekkert
út þaðan, þvi að þær em mjög lyktnæmar og
lykt af karbólsýru, kreólín, lýsól og klórkalki er
pest í þeirra beinum, þær koma þar aldrei nærri.
Hér að framan er mynd af fluguvæng og flugu,
sem hefir setzt á bamstotu. Hver getur sagt,
hvar hún sat næst á undan? Kom hún beint frá
morknum og möðkuðum fiskúrganginum héma
i hlaðvarpanum, eða úr opinni safngryfjunni eða
sorphaugnum ?
Þriðja myndin hér að framan er af glerdisk,
sem læknar ‘nota mikið við rannsóknir sínar á
sóttkveikjum. Er borið á hann nokkurskonar
hlaup eða mauk, sem gerlar þrífast vel á. Platan
er með öðrum orðum sýnishom af gróðurlendi
fyrir gerla. Fluga hefir setzt á plötuna, og má
rekja slóðina eftir hana. Hún hefir skilið eftir
urmul af sýklum, sem læknar lofa að dafna
þama um stund, til þess að geta rannsakað þá
nánar.
Það er siður heldra fólks, að skilja eftir nafn-
spjald sitt þar sem það kemur í heimsókn. Þetta
er nafnspjald flugunnar, ritað með eigin hendi!
Frumlegar auglýsingar.
Um það er ekki lengur deilt, að opinberar aug-
lýsingar em hin mesta lyftistöng allra viðskipta,
enda er kaupsýslumönnum flestum vel ljóst gagn
þeirra. Hér í bæ hefir á undanfömum árum verið
rekinn nýstárleg auglýsingastarfsemi fyrir at-
beina Gunnars Bachmann. Hefir hann gert bók
eina mikla, er hann nefnir Rafskinnu, og fengið
Tryggva Magnússon listamann til að teikna í
hana heilsíðuauglýsingar. Bókin liggur frammi í
Skemmuglugga Haraldar Ámasonar og flettir sér
þar sjálf, þ. e. a. s. með rafmagni. Bachmann sér
sjálfur um gerð auglýsinganna og em þær mjög
vel hugsaðar og eru sumar þeirra ákaflega snjall-
ar, enda em vinnubrögð Tryggva hin prýðileg-
ustu. Lítill vafi er á því, að í Reykjavík eru fáar
bækur jafn almennt lesnar og Rafskinna.
Dularfullur atburður.
Framhald af bls. 7.
„Þér farið auðvitað," bætti ég við.
Poirot kinkaði kolli. Hann var í þungum
þönkum. Loks virtist hann hafa tekið ákvörðun,
og leit á úrið. Hann var grafalvarlegur.
„Sjáið til, vinur minn, við megum engan tíma
missa. Meginlandslestin fer frá Victoríustöðinni
klukkan ellefu. Verið nú ekki allt of æstur. Við
náum sjálfsagt lestinni. Við höfum meira að
segja tíma til að ræða málið í tíu mínútur. Þér
komið líka, er það ekki?“
„Ég veit ekki . .. “
„Þér hafið sjálfur sagt, að húsbóndi yðar þurfi
ekki á yður að halda næstu vikurnar."
„Já þ a ð er ekki til fyrirstöðu. En þessi
Renauld leggur mjög mikla áherzlu á að málið
sé viðkvæmt."
„O, sei, sei. Ég skal tala við Renauld. Mér
finnst ég annars hafa heyrt þetta nafn fyrr.“
„Það er þekktur milljónamæringur frá Suður-
Ameríku, sem heitir Renauld. Kannske að það
sé hann?“
„Vafalaust. Það skýrir, hvers vegna hann nefn-
ir Santiago. Santiago er í Chile og Chile er í
Suður-Ameríku! Skolli emm við vel að okkur!“
„Já, Poirot," sagði ég ákafur. „Ég er viss um,
að ef við verðum heppnir, þá græðum við pen-
inga á þessu"
„Það er ekki þar með sagt, kunningi. Það er
ekki svo auðvelt að skilja að ríkan mann og
peningana hans. Ég hefi séð þekktan auðmann
bíða i sporvagni, þangað til allir farþegarnir vom
famir út, til þess að leita að tíu aurum, sem
hann hafði týnt.“
Ég viðurkenndi, að það væri nokkuð til í
þessu.