Vikan - 19.06.1941, Síða 6

6
VIKAN, nr. 25, 1941
hætti að vinna um hádegi. Ég fékk kunn-
ingja minn, sem átti bók, til þess að kaupa
fyrir mig koníaksflösku. Svo sátum við að
sumbli seinni hluta dagsins. Þá fór hann
í skemmtiferð upp í sveit, en ég auming-
inn hafði öðrum hnöppum að hneppa. Það
var sem sé mitt kvöld að matreiða kvöld-
verðinn. Og það má ég eiga, þó bölvaður
sé, að ég svíkst aldrei undan því, sem mér
ber að gera, hvernig sem á stendur fyrir
mér.
Ég var orðinn þéttkenndur um kvöldið,
þegar ég kom heim til þess að matreiða,
kominn í hátíðaskap og langaði til að
klappa hverjum manni, sem ég mætti. Nú
ætlaði ég að búa til verulega góðan mat.
Égg og brauð með sardínum og fleira
áleggi, það var ekki svo afleitt. En það
var verst með eftirmatinn. Mér var farið
að leiðast þessi eilífi hafragrautur. En svo
datt mér í hug búðingspakkinn, sem ég
hafði keypt og ætlað að hafa á sunnudag-
inn. Það mátti nú allt eins vel hafa hann
í kvöld. Ég fletti upp á búðingum í mat-
reiðslubókinni. Það var hreint ekki svo
flókið að búa til þennan búðing, og ég hafði
allt, sem í hann þurfti að nota, nema þá
matarlím, ég gat reyndar ekki fundið það.
En mig minnti endilega, að það mætti nota
matarolíu í þess stað. Ég var ekki alveg
viss um það, en svona hér um bil. Nafnið
benti líka til þess, matarlím og matarolía,
sennilega sama efnið, ýmist í fljótandi eða
föstu ástandi. Ég fann í matarskápnum
glas með vökva í, sem leit alveg eins út
og matarolía. Miðinn á því var að vísu rif-
inn, svo að ekki var þar annað læsilegt en
o 1 í a, en það gat ekki annað verið en
matarolía. Ég var rétt að enda við að hella
út í búðinginn allstórum ,,slurk“ af þess-
ari góðu olíu, þegar ég heyrði til Péturs
upp stigann. Ég flýtti mér að fela koníaks-
flöskuna mína með þeim litla dreitli, sem
eftir var í henni, því að hann hefði svo
sem verið manna vísastur til þess að hella
þessum guðaveig mínum niður.
Ég heilsaði honum eins innilega og við
hefðum ekki sést í mörg ár, og svo tók
ég að tala tungum eins og postularnir forð-
um, því að ég var svo léttur í lundu, að
ég kunni mér ekki læti.
— Nu skal det være Fest, Vennen min,
sagði ég. Nú skaltu einu sinni fá mat, sem
þú getur étið á þig druIJu af. Ég verð að
biðja ykkur afsökunar á þessu orðbragði,
en ég verð stundum svona dónalegur, þeg-
ar ég er kenndur, og það er dagsatt, að
ég sagði þetta.
Hanb leit á mig og ylgdi sig.
— Mikill bölvaður drullusokkur geturðu
verið, skítseiðið þitt, varð honum að orði.
Þetta var kveðjan hans. Það þurfti
meira en meðal léttlyndi til þess að taka
með glöðu geði þess háttar móttökum. En
það vildi til, að ég var sem sagt í hátíða-
skapi, svo að ég sagði honum bara, að
vera ekki að brúka neinn kjaft.
— Éttu skít, svaraði hann.
— Nú, það er nú einmitt sú efnistegund,
sem ég gæti trúað, að þú þrifist bezt af,
eftir útliti þínu og orðbragði að dæma,
sagði ég.
Hann svaraði þessu engu, en þegar hon-
um varð litið á eldhúsbekkinn, spurði
hann:
— Hvaða óþverra gums er þetta, sem
þú ert með þarna í skálinni?
— Gums! ? Þetta er búðingur, fínn búð-
ingur, maður, sérðu það ekki? Ég skal
segja þér það, að ég hefi enga heilsu til
að éta sama hafragrautinn á hverju kvöldi
dag eftir dag.
Jæja, með þessu gat ég þó fengið hann
til þess að brosa út í annað munnvikið.
Mikið var.
Hann fór að þvo sér um hendurnar og
á meðan hann fór inn í svefnherbergið til
þess að sækja sér handklæði, notaði ég
tækifærið til þess að bæta á mig úr flösk-
unni minni. En það hefði ég betur aldrei
gert, því hann var kominn aftur áður en
ég vissi af, þreif af mér flöskuna og helti
niður úr henni síðasta lekanum.
— Bölvaður óþokkinn!
Ég ætlaði að ráðast á hann, en hann
gerði sér lítið fyrir og stjakaði mér út í
horn með annari hendinni. Svo stóð hann
með krepta hnefana og sagðist lemja mig
í ketkássu, ef ég væri nokkuð að ybba
mig.
Ég varð að vísu fokvondur og hugrekkið
var í bezta lagi, eftir því sem það getur
verið hjá mér. En maður verður þó alltaf
að vita 'fótum sínum forráð. Hann er miklu
stærri en ég og langtum sterkari; það
vissi ég af áður fenginni reynslu, svo að
ég blátt áfram þorði ekki í hann. Ég lét
mér nægja að bölva og viðhafa um hann
öll þau illyrði, sem mér hugkvæmdust.
Það verður að láta alla njóta sannmælis,
og þrátt fyrir allt, þá má Pétur greyið
eiga það, að hann getur verið bezta skinn.
Þegar við vorum búnir að jafna okkur
lítið eitt eftir uppþotið, varð hann ekkert
nema sáttfýsin sjálf og sagði við mig:
— Heyrðu nú, Nonni minn, þú veizt, að
mér er ákaflega illa við vín og það er eitt
af því fáa, sem getur komið mér í illt skap,
að sjá menn undir áhrifum þess. Hins veg-
ar vil ég ógjarnan gera þér gramt í geði.
Nú ætla ég að fara fram á það, að þú þigg-
ir það, að koma með mér í laxveiðiferð
á morgun, en þó með því skilyrði, að þú
farir ekkert út í kvöld og farir snemma að
sofa. Þú getur sofið í hvílupokanum mín-
um í nótt.
Að vísu hafði sólskinsskap mitt sjatn-
að nokkuð við það, sem á undan var geng-
ið, en þrátt fyrir það duldist mér ekki, að
þetta var höfðinglega boðið og af ein-
skærri velvild, því hann var fátækur mað-
ur eins og ég, en laxveiðiferðir eru dýrar.
Ég hugsaði málið af því litla viti, sem ég
hafði í kollinu, og komst að þeirri niður-
stöðu, að ég gæti ekki hundsað þetta til-
boð hans.
— All right, ég tek þessu boði þínu með
þökkum, en ég ætla samt hka að setja
skilyrði, og það er, að þú verðir ekkert að
setja út á matinn í kvöld.
— Vertu óhræddur um það, því ég er
orðinn banhungraður, anzaði hann.
Þar með var allt klappað og klárt og
við tókumst í hendur upp á það.
Ekki bragðaðist okkur búðingurinn
minn betur en í meðallagi, en við slums-
uðum hann samt í okkur, því að hann
var, þegar til kom aðalrétturinn, sem á
borð var borinn. Ég talaði um alla heima
og geyma og var í bezta skapi þangað til
við fórum að sofa.
En þegar ég var búinn að smeygja mér
í hvílupokann hans Péturs, fór mig allt
í einu að verkja í magann. Ég hélt máske
að það stafaði af áfenginu, sem ég hafði
verið að drekka, en þótti það þó undarlegt,
því ég hafði aldrei orðið fyrir því áður,
þegar ég hafði fengið mér neðan í staup-
inu. Ég reyndi að sofa og hugsaði, að þetta
myndi batna fljótlega. En það var nú eitt-
hvað annað en að verkskrattinn vildi
Framh. á bls. 14.
Alfred Buckholtz, New York er
líklega elzti atvinnubílstjóri í
Bandaríkjunum. Hann hefir
stundað það starf í hálfa öld.
— Innfæddir menn í Chile I
Suður-Ameríku sigla meðfram
ströndum landsins á flekum,
sem eru búnir til úr svonefnd-
um balsaviði, og er það eðlis-
léttasti viður, sem þekkist. Af
þeim ástæðum eru flekar þess-
ir ákaflega léttir á sjó og lyfta
sér leikandi létt upp á öldurn-
ar. — Dýrafræðingar segja, að
kettir þvoi sér svo oft, til þess
að ná af sér allri lykt, því að
veiðiaðferð þeirra sé fólgin í
því að læðast að bráðinni, en
ekki með því að elta hana uppi.
— Grænlenzkar konur veiða
álkur í háf.