Vikan - 19.06.1941, Síða 12

12
VIKAN, nr. 25, 1941
yður. Hún byrjar alltaf með því að gera sér upp
blíðu áður en hún svíkur mann. Er það ekki rétt,
Clare?“
„Morðingi!“ sagði hún. Svipurinn á andliti
Vincents breyttist ekki. En það var eins og aug-
un yrðu svefnhöfugri.
' „Finnst yður það ómaksins vert, að ferðast
fimm þúsund kílómetra til að láta hengja yður?“
spurði Mick. „Þér hefðuð getað setið í notalegum
stól í yðar eigin heimkynni og sparað yður út-
gjöld og fyrirhöfn. Þér eruð ekki séður maður."
„Það er alveg rétt hjá yður. Ég hefði getað
sent hvern sem var af mönnum mínum til að
sálga stelpunni. Þeir mundu hafa tekið það að
sér með ánægju. Það mundi lika hafa sparað mér
tíma, fyrirhöfn og fé — auk áhættunnar. En það
hefði aldrei getað orðið eins og ef ég hefði gert
það. Sjáið til, Cardby, þeim hefði kannske getað
skjátlast. Þeir hefðu ef til vill skotið hana i gegn-
um höfuðið eða hjartað, svo að hún hefði dáið
samstundis. Og það kæri ég mig ekki um. Ég
hefi komizt svona langt, af því að ég hefi sjálfur
alltaf tekið að mér stærri málin. Að búa ungfrú
Fumess kvalarfullan dauða er mjög þýðingar-
mikið mál. Þess vegna kem ég sjálfur."
Mennirnir flissuðu, en kæti þeirra var hálf-
vandræðaleg. Mick hlustaði eins rólegur og hann
væri að hlusta á leiðinlegt konuraus. Svo sagði
hann:
„Þér leikið hlutverk yðar prýðilega, herra Vin-
cent. Æfðuð þér yður á leiðinni með skipinu?
Fannst yður hann ekki góður, Clare?“
Dobby starði á Mick og saup kveljur. Fino varð
ennþá meira undrandi. Aldrei hefði hann trúað
því, að nokkur maður dirfðist að tala svona upp
í opið geðið á Vincent. Crossley gapti af undrun.
Eini maðurinn í herberginu, sem virtist vera
nokkum veginn ósnortinn, var Lefty Vincent.
Hann brosti og sneri sér að Clare Furness:
„Það er allra skemmtilegasti náungi, sem þér
hafið náð í. Ef allir leynilögreglumenn væru svona
aðlaðandi, mundi ég hætta og gerast leynilög-
reglumaður sjálfur. Það er leiðinlegt, að hann
skuli eiga að deyja. Heimurinn hefir ekki ráð á
að missa menn eins og hann. Er hann fjörugur
elskhugi — líkur þeim, sem þér vilduð helzt sjá
skotinn?“
„Herra Cardby hefir ekki gert yður neitt. Nú
hafið þér náð mér. Því viljið þér ekki láta hann
lausan ? Hann átti hvort eð er ekki nokkurn þátt
í því, sem skeði vestur í Bandaríkjunum. Þér
getið ekki krafið hann til reikningsskapar fyrir
það. Ég veit, að þér hafið fulla ástæðu til að
hefna yðar á mér, en ég bið yður, ég grátbið
yður um að láta hann lausan.“
„Jæja? Hann hefir verið mér dýr og til mikilla
óþæginda, og svo ætti ég líklega að rétta honum
blómvönd og þakka honum fyrir það, að hann
blandaði sér í mín málefni og reyndi að eyði-
leggja ráðagerð, sem ég hafði verið margar vikur
að undirbúa? Já, ég ætti nú ekki annað eftir!
Það er auðvitað leiðinlegt, ef þér eruð skotnar 1
stráknum. En það er þó alltaf huggun, að þér
fáið að fylgjast með honum yfir landamærin. Og
ef hann er skotinn í yður, þá geri ég honum bara
greiða með því. Ég forða honum frá því að lenda
í klónum á svikulli og lyginni kvensnift!“
Mick fölnaði og kreppti hnefana. Svo leit hann
á mennina, sem gættu hans, yppti öxlum og
brosti.
„Eftir þessum orðum yðar að dæma,“ sagði
hann, „getur ungfrú Furness ekki talið yður á
meðal mestu aðdáenda sinna.“
„Ég óska yður til hamingju, herra Cardby. Þér
eruð óvenju skýr leynilögreglumaður.“
„Þakka yður fyrir. Þér eruð kannske að hugsa
um að leita til min, ef þér þurfið einhvern tíma á
leynilögreglumanni að halda.“
„Hvaða gagn gæti ég haft að líki?“ spurði
Vincent.
„Þér ‘gætuð líka snúið því við o'g spurt sjálf-
an yður, hvað lík ætti að gera við leynilögreglu-
rriann. Það hefir enn þá enginn leitað til mín
eftir að búið var að grafa hann í fangelsis-
kirkjugarðinum."
Crossley gekk nær og tók sér stöðu við hlið
húsbónda sins.
„Á ég að gefa honum á hann, svo að tenn-
urnar hrökkvi ofan í hann? Þá gæti hann kann-
ske haldið saman á sér trantinum,“ sagði hann.
„Nei, ekki strax. Lofaðu honum að skemmta
sér meðan hann getur. Það tekur bráðum enda.“
VIPPA-SÖGUR
Víppi og spiiarinn.
BARNASAGA.
Vippi er á skemmtun í Grænu-
skógum og er búinn að taka þátt
í kappreiðum og vinna hlaup. Það
var auðvitað meira Skjónu að þakka,
heldur en Vippa, en hann var þó hinn
hreyknasti yfir þessu afreki.
Nú átti að fara að dansa á palli og
harmónikuspilarinn var seztur í sæti
sitt, sem varla gat talizt nógu virðu-
legt fyrir mann, er átti svo mikinn
þátt i að gera unga fólkinu glatt í
geði. Sætið var kassaræfill, sem
bréytt hafði verið teppi ofan á.
Kassinn var svo ónýtur, að ef spilar-
inn hreyfði sig nokkuð að ráði, þá
brakaði og brast í kassanum. Sú
hliðin, sem sneri frá dansfólkinu, var
opin og þegar Vippi hafði horft dá-
litla stund á spilarann, skreið hann
inn i kassann, til þess að geta hlust-
að þar í ró og næði á hina dásam-
legu tóna harmonikunnar.
En ekki hafði Vippi verið þar lengi,
þegar honum datt i hug, að meira
gaman væri að horfa líka á dans-
fólkið um léið og hann hlustaði á
lögin.
Þetta varð til þess að hann klifr-
að upp kassann, en að vísu ósköp
varlega, því að ekki vildi hann trufla
spilamanninn. Kassinn var svo breið-
ur, að Vippi gat vel setið þar við
hliðina á manninum, sem var svo
upptekinn af starfi sínu, að hann tók
ekkert eftir þessum sessunaut sínum.
Nú spilaði hann „Óla skans“ af
svo miklu fjöri, að pallurinn lék á
reiðiskjálfi undir fótum unga fólks-
ins. Spilarinn hreyfst með af allri
glaðværðinni og tók að vagga sér og
slá kröftuglega taktinn með öðrum
fætinum. Hann var alveg búinn að
gleyma því, hve valtur í sessi hann
var og kassaskriflið handónýtt.
Þegar dansinum var lokið klappaði
fólkið ákaft og Vippa þótti svo gam-
an, að hann fór að klappa líka og
steingleymdi því alveg, að hann hafði
ekki ætlað að láta neitt á sér bæra.
En þetta lítilræði hafði lagleg áhrif
á spilarann! Hann átti sér einskis
ills von og allra sízt bjóst hann
við klappi þarna á kassanum. Hon-
um brá óskiljanlega illa og svo
óþyrmilega snéri hann sér við í sæt-
inu, að kassinn brast í sundur og
spilarinn og harmonikan og Vippi og
kassabrotin lágu allt í kös á pallinum.
Fólkið varð fyrst steinhissa. Sumir
fóru að hlæja, en aðrir tóku harmo-
nikuna og kassabrotin, og veslings
spilarinn staulaðist á fætur.
En Vippi?
Hann varð hræddur, því að aldrei
hafði honum komið til hugar, að slík
ósköp gætu hlotist út af saklausu
klappi. En samt ætlaði hann að hafa
rænu á að reyna að forða sér eins
og fyrri daginn.
En hvað skeður? Haldið þið, að
spilarinn hafi gleymt þessu litla
kvikindi, sem hann hafði ekki einu
sinni verið búinn að átta sig fullkom-
lega á, hvað var, þegar kassinn
brotnaði? Nei, það var nú öðru nær!
Hann kom auga á Vippa, þar sem
hann var að skjótast niður af pallin-
um og hljóp á eftir honum og náði í
hann og lyfti honum á loft með hægri
hendi og sagði hróðugur:
„Það varst þú, litla illyrmið þitt,
sem gerðir mér svona bilt við.“ Og
svo kreisti hann Vippa, svo að hann
æpti hástöfum.
„Ég, nei, það var allt kassanum að
kenna. Ég ætlaði ekki að hrekkja
þig,“ sagði Vippi með grátstafinn í
kverkunum.
„Heldur þú, að svona pottormur
geti hrekkt fullorðinn mann?" spurði
spilarinn háðslega, því að hann var
enn þá reiður. „Ég átti bara ekki
von á þessu. Ég hefði verið búinn að
gefa þér selbita, svo að þú hefðir
hrokkið niður af kassanum, ef ég
hefði tekið fyrr eftir þér.“
„Selirnir eru góðir vinir minir,"
sagði Vippi, því að hann vissi ekki,
hvað selbiti var.
„Jæja,“ sagði spilarinn, „svo að
selirnir eru vinir þínir. Þá hlýtur þér
að þykja góðir selbitar og bezt að
gefa þér einn til að byrja með.“ Að
svo mæltu gaf hann Vippa selbita
á kinnina. Hann veinaði af sársauka,
veslings litla greyið.
Fólkið hafði nú hópast kringum
Vippa og spilarann, og var sumum
skemmt, þegar verið var að pína vin
okkar, en aðrir báru i bætifláka fyrir
hann og sögðu, að hann hefði ekki
getað gert áð því, að kassinn brotn-
aði og vildu að Vippa væri sleppt
við frekari hegningu.
En spilaranum datt ekki slikt til
hugar. Honum fannst hann hafa ver-
ið auðmýktur með því, að sætið
hrundi undan honum á pallinum,
fólkið hafði hlegið, og hann kenndi
Vippa í reiði sinni um allt saman.
Nú ætlaði hann að láta fólkið hlæja,
en ekki að sér ■—- heldur Vippa.
Og hann gaf Vippa annan selbita
á hina kinnina.
En nú hlógu fáir, því að Vippi vein-
aði af kvölum og fór að hágráta.
Nú reyndi Stína litla að biðja
manninn með góðu um að sleppa
Vippa. En hann þverneitaði því.
„Ég ætla fyrst að baða strákinn
svolítið," sagði spilarinn og gekk
niður að ánni, sem rann þarna
skammt frá og fólkið fylgdi á eftir.
Stína litla var i öngum sinum út
af meðferðinni á Vippa. Hún bað
ýmsa um að hjálpa sér, en spilarinn
var stór og sterkur og hafði auk þess
drukkið eitthvað af áfengi, svo að
enginn vildi fara að slást við hann
út af Vippa.
Spilarinn gekk alveg fram á ár-
bakkann og beygði sig niður og ætl-
aði að dýfa Vippa í ána.
Þá sá Stina sér leik á borði! Hún
hvíslaði einhverju að eldri bróður
sinum. Hann kinkaði kolli og hljóp
að spilaranum og stjakaði við hon-
um, svo að hann steyptist á hausinn
í ána — og missti Vippa í ofboðinu,
sem á hann kom við þessa óvæntu
árás.
Vippi er syndur eins og selur og
flýtti sér yfir ána og upp á bakkann
hinum megin.
Spilarinn saup hveljur i ánni. Hann
kunni lítið að synda, en áin var
grunn, svo að hann gat fótað sig
og vaðið í land.
Nú hlógu allir að honum — og
enginn vildi segja frá því, hver hrinti
honum í ána. Getið þið gizkað á,
hvers vegna enginn gerði það?
Það var af því að hann hafði feng-
ið makleg málagjöld fyrir að kvelja
lítilmagnann.