Vikan - 28.08.1941, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 35, 1941
11
Dularfullur atburdur
Framhaldssaga eftir AQATHA CHRISTIE.
Foirot er fræg persóna í skátdsögum Agatha Christie. Hann er leynilögreglumaður — hliðstæður Sherlock
Holmes i sögum Conan Doyle's — sem sezt hefir að í London og getið sér mikinn orstír fyrir uppljóstranir.
Hautet rétti úr sér.
„Herra Renauld, þér hafið ekki leyfi til að
sína réttarhöldunum fyrirlitningu!" sagði hann
reiðilega. „Hver var orsök deilunnar?“
Renauld þagði þrjózkulega og unglegt andlit
hans var reiðilegt. En þá tók annar til máls.
Róleg rödd Hercule Poirot rauf þögnina:
„Ég skal segja yður það, ef þér viljið.“
„Vitið þér það ?“
„Já, ég veit það. Orsök deilunnar var ungfrú
Martha Daubreuil."
Renauld spratt undrandi á fætur. Dómarinn
sneri sér að honum.
„Er það rétt, herra Renauld?"
Jack Renauld kinkaði kolli.
„Já,“ sagði hann. „Ég elska ungfrú Daubreuil
og hefi í hyggju að kvænast henni. Þegar ég
sagði föður mínum það, varð hann strax æva-
reiður. Ég gat auðvitað ekki þolað, að hann móðg-
aði ungu stúlkuna, sem ég elska, og þess vegna
varð ég svona reiður."
Hautet leit á frú Renauld.
„Vissuð þér um þetta, frú Renauld ?“ spurði
hann.
„Ég óttaðist það,“ svaraöi hún stillilega.
„Mamma," hrópaði ungi maðurinn. „Þú líka!
Martha er eins góð og hún er falleg. Hvað hefir
þú á móti henni?“
„Ég hefi ekkert á móti ungfrú Daubreuil. En ég
vildi heldur, að þú kvæntist enskri stúlku, og ef þú
kvænist franskri stúlku, þá ætti móðir hennar
heizt ekki að hafa vafasama fortið."
Það var auðheyrt á rödd hennar, a^S henni var
kalt til frú Daubreuil, og ég gat heldur ekki láð
henni, þó að henni þætti leitt, að einkasonur henn-
ar yrði ástfangin af dóttur keppinautar hennar.
Frú Renauld hélt áfram og sneri sér að rann-
sóknardómaranum.
„Ég hefði ef til vill átt að tala um þetta við
manninn minn, en ég vonaði að þetta væri að-
eins barnaskapur, sem liði hjá, ef ég skipti mér
ekki af því. Nú ásaka ég sjálfa mig fyrir það,
en eins og ég hafði sagt yður áður, þá var mað-
urinn minn taugaóstyrkur og ekki sjálfum sér
líkur, svo að ég hugsaði fyrst og fremst um, að
angra hann ekki meira.“
Hautet kinkaði kolli.
„Svo að þér sögðuð föður yðar, að þér ætluð-
uð að giftast ungfrú Daubreuil," sagði hann við
Jack, „varð hann undrandi á þvi?“
„Hann virtist vera alveg steini lostinn. Svo
sagði hann skipandi rómi, að ég yrði að hætta
að hugsa um það. Hann myndi aldrei gefa sam-
þykki sitt til þess. Ég varð óþolinmóður og
spurði, hvað hann hefði á móti ungfrú Daubreuil.
Hann svaraði því út í hött, en talaði háðslega
um eitthvað dularfullt við móður hennar. Ég sagð-
ist ætla að ganga að eiga Mörthu en ekki móður
hennar, en hann varð öskuvondur og sagðist ekki
vilja tala meira Um það, og ég yrði strax að
hætta að hugsa um Mörthu. Ég varð ævareiður
yfir því, að hann skyldi taka þessu svona, einkum
þar sem hann var alltaf mjög stimamjúkur við
frú Daubreuil og bauð henni og Mörthu alltaf við
og við hingað. Ég sleppti taumhaldinu á sjálfum
mér og við rifumst alvarlega. Pabbi minnti mig
á, að ég væri algjörlega upp á hann kominn, og
Forsaua' Hercule Poirot leynilög-
® " reglumaður hefir hvatt vin
sinn, Hastings, til að skrifa frásögn af
dularfullum atburði, sem gerðist í Frakk-
landi. I járnbrautarlest hitta þeir leik-
konu, sem kallar sig „Öskubusku". Poirot
fær fréf frá miljónamæringnum Renauld,
sem óttast um líf sitt. Hann býr í „Villa
Geneviéve" í Frakklandi. Þegar þeir félag-
ar koma þangað er búið að myrða Renauld.
Poirot tekur þátt í rannsókn málsins með
lögreglunni. Þeir heyra um, að Renauld
hafi verið i þingum við konu að nafni Dau-
breuil. Denise þjónustustúlka segir frá
konu, sem hafi heimsótt hann kvöldið áður.
Hótunarbréf, undirritað Dulice, finnst i
frakkavasa Renaulds. Poirot finnur hom
af ávísun, sem á er ritað „Duveen". Frú
Renauld segir frá þvi, sem bar við um
nóttina. Síðan fara þeir og rannsaka morð-
staðinn. Þar hitta þeir Giraud leynilög-
reglumann. Að því loknu fara þeir og tala
við frú Daubreuil, en verða einskis vísari.
Morguninn eftir hittir Hastings „Ösku-
busku“. Hann sýnir henni allt umhverfið
og líkið. Hann fylgir henni síðan heim, en
gleymir að læsa skúmurn, sem likið er í,
þangað til hann kemur aftur. Inni eru yfir-
heyrslur. Gabriel Stonor, einkaritari Ren-
aulds, kemur inn. Hann segir að frú Dau-
breuil hafi þvingað fé af Renauld. Á meðan
á yfirheyrslunum stendur kemur Jack
Renauld inn. Hann hafði átt að fara til
Suður-Ameríku, en skipinu seinkaði.
það hlýtur að hafa verið þá, sem ég svaraði, að
þegar hann væri dauður gæti ég gert það, sem
ég vildi —“
Poirot skaut einni spurningu inn í:
„Þér hafið vitað um erfðaskrá föður yðar?“
„Ég vissi, að hann hafði arfleitt mig að helm-
ing eigna sinna og móður mína að hinum helm-
ingnum, á meðan hún lifði," svaraði ungi mað-
urinn.
„Haldið þér áfram frásögn yðar,“ sagði dóm-
arinn.
„Svo stóðum við þarna og rifumst, þangað til
ég sá, að ég myndi varla ná lestinni til Parísar.
Ég varð að hlaupa niður á brautarstöðina og
reiðin sauð enn í íúér. En ég róaðist á leiðinni.
Þegar ég kom til Parísar, skrifaði ég Mörthu og
sagði henni, hvað fyrir hafði komið, og svar
hennar gerði mig enn rólegri. Hún skrifaði, að við
skyldum bara halda fast saman, þá myndi pabbi
að lokum láta undan. Þegar foreldrar minir kæm-
ust að raun um, að við í raun og veru elskuðum
hvort annað, þá mundu þau ekki setja sig upp á
móti því lengur. Auðvitað hafði ég ekki skrifað
henni, hvað það væri, sem pabbi í raun og veru
hefði á móti þessu. Ég komst brátt að raun um,
að ofsinn bætti ekkert fyrir mér. Faðir minn
skrifaði mér nokkur vingjarnleg bréf til Parísar
og minntist ekkert á þetta og ég svaraði í sama
tón.“
„Getið þér sýnt okkur þessi bréf?“ spurði
Giraud.
„Ég hefi ekki haldið þeim saman.“
Renauld leit andartak á hann, en þá hélt rann-
sóknardómarinn áfram:
„Jæja, svo að við minnumst á eitthvað nýtt —
kannist þér við nafnið Duveen, herra Renauld?"
„Duveen?" sagði Jack. „Duveen?" Hann beygði
sig hægt niður og tók pappírshnifinn, sem hann
hafði fellt á gólfið, upp. Þegar hann leit upp,
mætti hann augnaráði Girauds, sem var alls stað-
ar á verði. „Duveen? Nei, það held ég ekki.“
„Viljið þér lesa þetta bréf, herra Renauld, og
segja mér svo, hvort þér hafið nokkra hugmynd
um, hver hefir skrifað föður yðar það?“
Jack Renauld tók bréfið og las það. Á meðan
hann las það, færðist roðinn fram í kinnar hans.
„Skrifað pabba það?“ Það var auðheyrt, að
hann var bæði hrærður og hneykslaður.
„Já, við fundum það í frakkavasa hans.“
„Veit —“ Hann hikaði og leit á móður sina.
Rannsóknardómarinn skildi hann.
„Nei, ekki enn. Getið þér nokkuð sagt okkur
um, hver hefir skrifað það ?“
„Ég hefi ekki hugmynd um það.“
Hautet andvarpaði.
„Þetta er allt mjög dularfullt. Jæja, við getum
ef til vill hætt að hugsa um þetta bréf. Hvað
finnst yður, herra Giraud? Það virðist hvort sem
er ekki ætla að hjálpa okkur neitt.“
„Nei, það gerir það ekki,“ sagði leynilögreglu-
maðurinn með áherzlu.
„Og þó,“ andvarpaði rannsóknardómarinn, „leit
þetta í fyrstu út fyrir að vera snoturt og einfalt
mál!“ Hann leit á frú Renauld og roðnaði. „Já,“
sagði hann og ræskti sig og fletti blöðunum á
borðinu. „Við skulum nú athuga, hvað langt við
erum komnir. Já, vopnið! Ég er hræddur um, að
það muni valda yður sársauka, herra Renauld.
Mér hefir skilizt, að það væri gjöf frá yður til
móður yðar. Mjög leiðinlegt — ákaflega óhugnan-
legt------“
Jack Renauld hallaði sér áfram. Ándlit hans,
sem hafði orðið mjög rautt við að lesa bréfið,
var nú orðið náfölt.
„Eigið þér við, að faðir minn hafi verið myrt-
ur með litla rýtingnum úr flugvélamálminum ?
Það getur ekki verið! Svona ómerkilegur, litill
hlutur!"
„Ö, jú, herra Renauld, það er satt! Hann var
i raun og veru hættulegt vopn. Beittur og auð-
velt að nota hann.“
„Hvar er hann? Má ég sjá hann? Er hann
enn í — í sárinu?"
„Nei, hann hefir verið tekinn þaðan. Langar
yður til að sjá hann? Þér viljið fullvissa yður?
Það væri ef til vill bezt, þótt móðir yðar hafi
þegar staðfest, að það væri hann. Herra Bex,
má ég ónáða yður?"
„Auðvitað, ég skal sækja hann strax."
„Væri ekki betra að herra Renauld færi með
út i skúrinn," spurði Giraud sakleysislega. „Hann
vill vafalaust sjá lík föður síns.“
Ungi maðurinn hristi höfuðið og það fór hroll-
ur um hann. Dómarinn, sem vildi gera Giraud
allt til miska, svaraði:
„Nei, ekki núna. Herra Bex verður svo vin-
gjamlegur að koma með rýtinginn hingað inn.“
Fulltrúinn fór út. Stonor gekk til Jack og
þrýsti hendi hans innilega. Poirot hafði staðið
upp og stóð og fitlaði við tvo kertastjaka, sem
ekki stóðu eins. Rannsóknardómarinn las þetta
leyndardómsfulla ástarbréf enn einu sinni, því
að honum var mjög illa við að falla frá skoðun
sinni um, að Renauld hefði verið stunginn í bak-
ið og ástin hafi átt sinn þátt þar í.
Allt í einu var hurðinni hmndið upp og full-
trúinn kom þjótandi inn.