Vikan - 13.08.1942, Side 4

4
VIKAN, nr. 28, 1942
Talaðu, ErIC!
Feiminn maður — slungin stúlka —
og endirinn annar en búast mátti við
Hún sá, hvernig hann sat yzt á brún-
inni á sófanum, sem þau sátu bæði í.
Eins og stórt, feimið dýr. Hún sá
honum svelgjast á munnvatninu og toga
vandræðalega í fhbbann. Og hún hugsaði,
nú kemur það. Hann ætlar að spyrja mig
núna. Hún horfði í gengum augnahárin
upp í loftið og beið.
„Ósköp er heitt hérna, finnst þér það
ekki?“ sagði hann.
Hún hló, kjánalega, að því er henni
fannst. Vegna þess, að það, sem hann
sagði, var alls ekki hlægilegt. Ekki þegar
þetta var svona þýðingarmikið.
Hann roðnaði. „Sagði ég eitthvað óvenju-
legt?“
„Nei, Eric, alls ekki. Það var bara —.“
Bara það, að hún hafði ætlað að fara að
segja það sama, skrökvaði hún. Sömu orð-
in, alveg nákvæmlega.
Hún varð að vera gætin. Karlmenn eru
svo einkennilegir. Hún varð að koma því
einhvernveginn þannig fyrir, að hann —
þannig, að allt færi á réttan hátt. Hann
varð að segja það núna. Hann var að fara
í burtu á morgun. Það væri hræðilegt, ef
hann færi í burtu án þess að segja það.
Hún stóð á fætur og opnaði glugga. Er
hún gekk yfir gólfið var hún þess með-
vitandi, að göngulag hennar var fallegt og
hárið bylgjaðist niður axlirnar, lokkárnir
búnir til með þrjátíukróna hárliðun.
Hún settist aftur við hliðina á honum, og
hann fór að segja henni það allt að nýju.
Að verzlunin væri að senda hann úr bæn-
um. Hve þetta væri gott tækifæri og að
hann hefði fengið kauphækkunina, sem
hann hefði verið að búast við. Hann tók
það sama upp aftur. Og nú sat hann þarna
á brúninni á sófanum.
En allt kom fyrir ekki, hann sagði það
ekki.
Hann horfði á hana þögull eins og hann
vildi, að hún gæti lesið hugsanir hans.
Hana langaði til þess að hrista hann, en
þó líka til þess að faðma hann. Menn eins
og Eric vaxa ekki á trjánum. Ekki nú á
dögum. Hún hefði gifzt honum þegar,
hvemig atvinnu, sem hann hefði haft.
Bara að hann vissi það.
Hún tók upp sígarettubauk af borðinu.
Hann hafði gefið henni baukinn, sem var
með lítilli styttu á lokinu. Hún reyndi að
vera kæmlaus á svipinn, en heili hennar
starfaði ákaft. Hún varð að koma því svo
fyrir, að hann — að allt færi vel. Henni
fannst allt vera undir sér komið.
Hún bauð honum sígarettu. Hönd hans
fitlagi við baukinn, og hann reyndi að taka
ekki tvær í einu. Hann var augsýnilega
taugaóstyrkur. Hún horfði á hönd hans
og var að hugsa um styttuna á bauknum,
þá datt henni allt í einu ráð í hug.
Hún tók hönd hans með báðum sínum,
snéri henni og skoðaði Iínurnar í lófanum.
Svo þóttist hún verða undrandi. Hún leit
SMÁSAGA
efiir Frederick Laing.
á hann og spurði hann, hverju hann væri
að leyna hana.
Eric sagði: „Ha?“ eins og hann hefði
verið hugsi og hugsanir hans snúizt um
allt annað.
„Þetta er mjög einkennilegt," sagði hún.
Svo hreyfði hún höndina eins og prófessor,
sem strýkur skegg sitt, og leit svo í lófa
hans aftur.
Eric hló. Hún fann, hvernig feimnin var
að hverfa. „Spákona, ha?“ Hann virtist
gleðjast af þessu uppátæki hennar. Glað-
ur, vegna þess, að nú þurfti hann ekki að
segja það strax.
Og það var augljóst, að honum féll það
vel að hún héldi hendi hans. Hún talaði
um líflínuna, aðallínuna og hjartalínuna,
rakti þær í lófa hans með fingrinum. Og
bjó allt þetta til. Hvert einasta orð. Þegar
hún ætlaði að fara að útskýra hjartalín-
una nánar, fann hún, hvernig hjartað barð-
ist í brjósti sínu.
Hún hristi höfuðið. „Ég veit ekki. Þessi
ástarlína. Ef til vill ætti stúlka ekki —
ef til vill ætti ég ekki að segja þetta. Ég
veit ekki, hvað þú þá hugsar.“
Hún leit framan í hann og reyndi að vera
I Vitið þér það?
= 1. Hvað eru margir íbúar í Bergen, næst- É
stærstu borg Noregs?
| 2. Hver var einn af helztu brautryðjend- |
um í nútíma óperutónlist ?
= 3. Hvaða fjögur efni eru það, sem jurt- |
| imar þurfa einkum sér til viðurværis? I
I 4. 1 hvaða heimsálfu býr um helmingur :
: allra íbúa jarðarinnar? |
1 5. Hvaða stjarna hefir flest fylgitungl? i
| 6. Hvaða borg fékk fyrst allra í heimin- :
| um rafmagnsljós ? =
| 7. Hvað er Amarfell hið mikla hátt?
| 8. Hvenær fór Eiríkur rauði til að byggja :
Grænland ? I
I 9. Hvert af eftirfarandi orðum kemur =
aðeins einu sinni fyrir í biblíunni: Kær- :
1 leiki, Palestína, hlýðni, Jerúsalem?
I 10. Hver var hegning Sisyphus?
Sjá svör á bls. 14. :
m ii ii iif iii ■■ llllll■lll■llllm iii m imii*n
leyndardómsfull eins og spákona. Þá
teygði hann fram höndina og snerti með
fingrinum uppbrettan nefbrodd hennar,
það eyðilagði næstum því skap hennar —
og allt. Hún vissi, að. hún hafði uppbrett
nef og henni leiddist það.
En svo sagði hann henni að halda áfram
— með hjartalínuna. Það var sú lína, sem
hann langaði mest til þess að heyra um.
„Jæja,“ sagði hún og hrukkaði ennið um
leið og hún leit í lófa hans. „Ég sé konu.
Konu í lífi þínu.“ Hún leit á hann og reyndi
að roðna ekki. Ef til vill ætti hún að sleppa
þessu, sagði hún.
En hann sagði henni að gera það ekki.
Þetta væri einmitt það, sem hann langaði
til þess að heyra, þetta um stúlkuna —
konuna. Hann sat þarna ánægður á svip-
inn, eins og lítill drengur.
Svo sagði hún honum frá þessari konu,
hvemig það væri ákveðið, að þau ættu að
hittast. Leiðir þeirra lægju saman og þau
hæfðu hvort öðru fullkomlega. Þau voru
á margan hátt lík, en einnig ólík.
Og nú þorði hún ekki að líta á hann,
hún hélt áfram og talaði hratt.
Hann var ljóshærður, sagði hún, en
þessi kona var dökkhærð — í samanburði
við hana í það minnsta. Til dæmis með
dökkbrúnt hár. En hún var auðvitað há.
Há, dökkhærð kona.
Og þau voru líka ólík á annan hátt, sagði
hún. Hann var frekar þögull, en konan
var — hún var ekki beint ræðin, en hún
kunni að halda uppi samræðum. (Því það
væri annaðhvort nú eða aldrei, sagði hún
við sjálfa sig).
Svona hélt hún áfram og lýsti fyrir
honum stúlkunni, sem sat við hlið hans.
Henni fannst hann þurfa að vera blindur,
heymarlaus og sjónlaus til þess að mis-
skilja það.
Og allt í einu fann hún, að hann dró að
sér höndina. Hún leit skelfd framan í hann
til þess að sjá, hvort hún hefði farið of-
langt. Og hvað sá hún þar? Ekki neitt.
Alls ekki neitt.
„En Eric,“ sagði hún — og reyndi að
brosa. Hann hafði ekki einu sinni hlustað
á hana, sagði hún. Þegar hún hafði ásakað
hann fyrir þetta, leið henni eins og öllum
stúlkum getur liðið. Hún var næstum því
reið. Ætlaðist þessi stóri karlmaður til
þess, að hún krypi á kné og bæði hans.
Hún var nú orðin vonlaus. Hún ætlaði
ekki að reyna meira. Nú gat hann bjargað
sér sjálfur. Hún ætlaði ekki einu sinni að
bjóða fimm aura í hugsanir hans. Hún
ætlaði víst ekki að grípa til þess. Þá heyrði
hún sjálfa sig allt í einu segja: „Fimm
aurar fyrir hugsanir þínar.“
Hann sagðist vera að hugsa um, hve
það væri einkennilegt, að fólk skyldi trúa
á þetta bull.
,,Bull?“ sagði hún. Og svo varði hún
svona spádóm sem mikil vísindi. Lét eins
og hún hefði trúað á þetta allt sitt líf-
Hún roðnaði alla leið út í eyrnasneplana.
Hún fann það. Eric var líka rauður í
Framhald á bls. 14.
/